Love Mechanics-khmer translate Chapter5: វាជាអ្វី ដែលវាគឺជា

-Vee Vivis-

"ហាក៎! តិចៗបន្តិចបានទេ? ខ្ញុំឈឺ" គេតាមពីក្រោយខ្ញុំ ហើយព្យាយាមទាញដៃខ្ញុំចេញពីដៃរបស់គេ ប៉ុន្តែខ្ញុំក៏មិនព្រមប្រលែង។
"អូ! ឯងឈឺហ៎! ឯងគិតថាឯងឈឺ! ដែលយើងទៅរកឯងដល់បន្ទប់ ហើយឯងមិនបាននៅ។ ហើយបើឯងមិនដើរផ្តេសផ្តាស ឯងគិតថាឯងនឹងឈឺដូចឥលូវនេះទេ?" ខ្ញុំបន្តដើរ ហើយអូសគេតាមពីក្រោយខ្ញុំ។ ស្ថានភាពអំបាញ់មិញនេះធ្វើអោយខ្ញុំខឹងខ្លាំងណាស់។ ខ្ញុំចុចប៊ូតុងបើកទ្វារជណ្តើរយន្ត រួចខ្ញុំក៏រុញគេចូល ចំនែកគេក៏ងាកមកសំលក់ខ្ញុំទាំងខឹងយ៉ាងខ្លាំង។
"ហេតុអីក៏ត្រូវមករវល់នឹងខ្ញុំខ្លាំងបែបនេះ?" គេសួរខ្ញុំ? ហេតុអីក៏ខ្ញុំទៅរវល់ជាមួយគេ? យើងប្រាប់ហើយមែនទេថាអោយឈប់រវល់ជាមួយពួកគេ ខ្ញុំគិត មុននឹងងាកទៅសំលក់មុខរបស់គេ។ គេងាកមើលមើលមុខ ស្របពេលទ្វារជណ្តើរយន្តក៏បើក រួចខ្ញុំក៏អូសគេត្រលប់មកបន្ទប់វិញ។
"អួយ!​ខ្ញុំប្រាប់ហើយ ថាខ្ញុំឈឺ" គេមើលទៅដើរទាំងពិបាក នៅពេលពួកយើងដើររឹតជិតដល់មាត់ទ្វារ
"បើកទ្វារ" ខ្ញុំនិយាយដោយសំលេងមាំ ខ្ញុំព្យាយាមមិននិយាយ រឺមើលទៅគួរអោយខ្លាច។ តែតាមពិត អារម្មណ៍របស់ខ្ញុំនៅពេលនេះគឺខឹងខ្លាំងណាស់។ ខ្ញុំចង់តែចាប់គេហែកជាពីរទេ នៅពេលឃើញគេនៅតែទៅរញ៉េរញ៉ៃជាមួយមិត្តរបស់ខ្ញុំបែប។
"មានបញ្ហាអី? ហេតុអីខ្ញុំត្រូវបើកទ្វារអោយឯងចូល? បន្ទាប់ប្រពន្ធលោកនៅត្រង់នោះ" Mark និយាយដោយបណ្តេញខ្ញុំ ហើយចង្អុលទៅបន្ទប់ជាប់នោះ។ ទាំងដែរកាលពីយប់មិញយើងគេងនៅលើគ្រែនេះជាមួយគ្នា ...
"ចូលទៅនិយាយគ្នានៅខាងក្នុង រឺក៏ចង់និយាយគ្នានៅត្រង់នេះ" ខ្ញុំសួរដោយសំលេងម៉ឺងម៉ាត់
"ខ្ញុំគ្មានអីត្រូវនិយាយ"
"បើកទ្វារ" ខ្ញុំស្រែកស្អីអោយគេ ធ្វើអោយគេងាកមកមើលខ្ញុំដោយមិនសប្បាយចិត្ត  រួចគេក៏ងាកត្រលប់ទៅបើកទ្វារ
"ហេតុអីក៏ឯងមិននៅក្នុងបន្ទប់?" ខ្ញុំសួរគេ ដោយដើរតាមគេចូលក្នុងបន្ទប់។ គេឈប់ហើយក៏ងាកមកខ្ញុំ
"ហេតុអីក៏ខ្ញុំមិនអាចចេញពីបន្ទប់ខ្ញុំបាន? ហេតុអីក៏ខ្ញុំត្រូវរាយការណ៍ប្រាប់ឯង"
"Mark! យើងព្យាយាមនិយាយល្អជាមួយឯងហើយណា!" ខ្ញុំនិយាយ រួចក៏ដើរតំរង់ទៅរកសាឡុង។ មើលទៅមុខចំលែករបស់គេ វាហាក់ដូចជាគ្មានអារម្មណ៍អ្វីបន្តិចសោះ វាកាន់តែធ្វើអោយខ្ញុំចង់ហក់ទៅជាន់គេ ហើយច្របាច់កគេនៅពេលនេះណាស់។
ខ្ញុំភ្ញាក់ឡើងនៅពេលថ្ងៃត្រង់ ព្រោះPloy​តេរហៅខ្ញុំអោយទៅយកនាង។ បន្ទាប់ពីទៅយកនាងហើយ ខ្ញុំក៏ចុះទៅខាងក្រោមទិញបាយ និងថ្នាំអោយក្មេងម្នាក់នេះ។ ប៉ុន្តែពេលខ្ញុំត្រលប់មកវិញ ទ្វារក៏ចាក់សោរ។ វាបានន័យថាគេចេញទៅក្រៅ ប៉ុន្តែគេទៅឯណា? តើស្ថានភាពរបស់គេអាក្រក់ដូចជាលើកដំបូងដែរទេ? ទោះបីជាខ្ញុំមិនបានបង្ខំខ្លាំងកាលពីយប់មិញ តើគេឈឺដែរទេ?
ខ្ញុំព្យាយាមតាមរកគេនៅហាងលក់អាហារនៅជាន់ខាងក្រោម ប៉ុន្តែខ្ញុំរកគេមិនឃើញ ហើយខ្ញុំក៏មិនដឹងត្រូវធ្វើយ៉ាងណា ខ្ញុំក៏សំរេចចិត្តទៅបន្ទប់របស់ Bar ហើយនេះអី! គេទៅអង្គុយនៅទីនោះពិតមែន។ ខ្ញុំគិតថាគេនឹងឈប់ គេនឹងបោះបង់ហើយ។ តែពេលខ្ញុំឃើញគេនៅទីនោះ ខ្ញុំស្ទើរតែផ្ទុះ.
ខ្ញុំពិតជាខឹងខ្លាំងណាស់...
(*T/N: ប្រច៏ណ្ឌlevel 1000!!! ភ្ញាក់ឡើងនាយ! សង្សាររបស់នាយកំពុងដេកចាំនៅបន្ទប់ជាប់នេះ! មេត្តាឈប់មកធ្វើបាប Mark របស់ខ្ញុំទៀតបានទេ?)
"Mark..."ខ្ញុំហៅគេម្តងទៀត នៅពេលគេមិនព្រមតប។ គេដើរមកជិតខ្ញុំ ចុងក្រោយគេក៏ព្រមនិយាយ
"ខ្ញុំទៅរកអីញ៉ាំ" គេតប ទាំងស្ទាក់ស្ទើរ។ ឯងទៅរកអីញ៉ាំ? បន្ទប់ខាងក្រោមនេះក្លាយជាកន្លែងលក់បាយតាំងពីពេលណា???? (*T/N: ប្រច៏ណ្ឌlevel 1000000...!!!)
"កុហក"
"ថ្ងៃនេះ! ឯងស្អីអោយខ្ញុំបែបនេះពីរដងហើយណា៎"
"ល្អ! ចុះឯងគិតថាយើងជឿ? បាយរបស់ឯងទៅនៅបន្ទាប់របស់ Ai'Bar ពីពេលណាមក?" ខ្ញុំស្រែកទៅគេភ្លាមៗ។ ខ្ញុំងើបឈរឡើង ហើយខ្ញុំសំលឹងទៅរកគេ មុនពេលខ្ញុំចាប់ច្របាច់ដៃរបស់គេ
"ហើយវាមានបញ្ហាអីជាមួយឯង? កាលដែលខ្ញុំចង់ទៅញ៉ាំអីនៅទីណានោះ?"
"Mark!"
"អួយ!" សំលេងស្រែករបស់គេបន្លឺឡើង នៅពេលខ្ញុំចាប់ទាញគេមកជិតខ្ញុំ។ ខ្ញុំមិនដឹងថាហេតុអីខ្ញុំមិនសប្បាយចិត្តដែលដឹងថាគេមិនបាននៅក្នុងបន្ទប់។ ហើយបែរជារកគេឃើញនៅក្នុងបន្ទប់របស់Ai'Bar មនុស្សម្នាក់ដែលគេធ្លាប់និយាយថា គេនឹងមិនទៅរវល់ជាមួយម្តងទៀតឡើយ។
"យើងប្រាប់ឯងហើយមែនទេ​ ថាអោយបំភ្លេច"
"បើឯងចង់អោយខ្ញុំបំភ្លេចរឿងពីយប់មិញ ហេតុអីក៏ឯងត្រលប់មករកខ្ញុំវិញធ្វើអី?"
"យើងប្រាប់អោយឯងបំភ្លេចBar។ យើងមិនដែលប្រាប់ឯងអោយបំភ្លេចយើងនោះទេ!" គេងើយមកមើលខ្ញុំភ្លាមៗក្រោយពីខ្ញុំនិយាយចប់
Mark! បន្ទាប់ពីយប់នេះ ឯងត្រូវតែបំភ្លេចគេ។ បើវាឈឺខ្លាំង ក៏បំភ្លេចវាទៅណា៎! ok"
នេះជាអ្វីដែលខ្ញុំប្រាប់គេពីម្សិលមិញ។ ចង្រៃយ៏! នេះគេលឺខ្ញុំនិយាយថាម៉េច? រឺក៏គេនិយាយទាំងមមើល ពេលដែលគេតបជាមួយខ្ញុំ?
(*T/N: Mark ស្តាប់ច្រលំដោយខ្លួនឯង!!!!")
"បំភ្លេច P'Bar?" គេសួរ ទាំងកែវភ្នែករបស់គេមើលទាំងយល់ច្រលំ និងឈឺចាប់
"ឯងគិតថាយើងប្រាប់អោយឯងបំភ្លេចយើង?" ខ្ញុំសួរ
"ក៏!ខ្ញុំលឺឯងនិយាយប្រាប់អោយខ្ញុំបំភ្លេច"
"បើសិនជាយើងប្រាប់អោយឯងបំភ្លេចយើង ហេតុអីក៏យើងទៅទិញបាយអោយឯង? ហេតុអីក៏យើងទៅទិញថ្នាំអោយឯង? ហេតុអីក៏យើងចាំបាច់បារម្ហពីឯងដល់ថ្នាក់នេះ?" ខ្ញុំនិយាយដោយយកថ្នាំ អង់ទីប៊ីយ៉ូទិក និងថ្នាំបំបាត់ការឈឺចាប់ចេញពីហោប៉ៅរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំបន្ថយកំលាំងដៃរបស់ខ្ញុំ តែខ្ញុំមិនបានលែងដៃគេនោះទេ។
ខ្ញុំសំលឹងមើលទៅមុខរបស់គេ តែនៅពេលខ្ញុំព្យាយាមសំលឹងមើលទៅភ្នែករបស់គេ គេក៏ងាកភ្នែកចេញ។ខ្ញុំមិនដឹងថាហេតុអី ពេលដែរខ្ញុំមិនឃើញគេនៅបន្ទប់ ខ្ញុំចាប់ផ្តើមខ្លាច ខ្ញុំខ្លាចថាគេគិតនឹងធ្វើរឿងអីមិនល្អ។ បន្ទាប់ពីខ្ញុំរកគេមិនឃើញ ខ្ញុំចាប់ផ្តើបារម្ហ។ ហើយពេលដែលខ្ញុំឃើញគេនៅបន្ទប់របស់ Bar ខ្ញុំស្រាប់តែមួរម៉ៅមួយរំពេច។
ខ្ញុំបារម្ហពីគេ តែមើលទៅគេដូចជាមិនបារម្ហពីខ្លួនឯងបន្តិចណាសោះ
"បារម្ហ?" គេនិយាយសំដីដែលខ្ញុំនិយាយអំបាញ់មិញមកកាន់ខ្ញុំ ដោយងាកមកមើលខ្ញុំ។ គេជ្រួញចិញ្ចើមចូលគ្នា ហាក់ដូចជាមិនជឿអ្វីដែលខ្ញុំនិយាយ
"អឺ!" ខ្ញុំតបខ្លីៗ រួចក៏ប្រលែងដៃរបស់គេ
"ឯងបារម្ហពីអ្វីដែលខ្ញុំកំពុងធ្វើ?"
"..."
"ឯងស្រែកដាក់ខ្ញុំ ស្តីអោយខ្ញុំ ហើយបង្ខំអោយខ្ញុំដើរតាមឯង"
"អ៎..."
"បើឯងពិតជាបារម្ហពីខ្ញុំ ហេតុអីក៏ឯងមិនលួងលោមខ្ញុំ? ឯងគួរតែលួងលោមខ្ញុំតាំងពីថ្ងៃដែរពួកយើងជួបគ្នានៅក្លឹប មិនមែនធ្វើបែបនេះដាក់ខ្ញុំទេ" គេស្រែកដាក់ខ្ញុំ មុខរបស់គេប្រែជាក្រហម។ ខ្ញុំអាចឃើញទឹកភ្នែកដែលកំពុងដក់ក្នុងកែវភ្នែករបស់គេ តែគេមិនព្រមអោយវាស្រក់នោះឡើយ។
"ខ្ញុំ...." ខ្ញុំទាញដៃរបស់គេមកកាន់ តែគេក៏ដើរចេញ
"កុំត្រលប់មកវិញ" គេនិយាយ ដោយបែរខ្នងដាក់ខ្ញុំ "ខ្ញុំមិនចង់ឃើញឯងទៀតទេ" ខ្ញុំស្ទុះយ៉ាងលឿនទៅអោបគេ
"សុំទោស" ខ្ញុំអោបគេពីក្រោយខ្នង ហើយក៏និយាយ។ នៅពេលខ្ញុំមើលទៅមុខរបស់គេ ភ្នែករបស់គេ វាធ្វើអោយខ្ញុំមិនអាចនិយាយនូវ ប្រយោគដែលខ្ញុំរង់ចាំនិយាយតាំងពីយប់មិញបាន។ នៅពេលខ្ញុំឃើញមុខរបស់គេ រាល់ពាក្យសុំទោសទាំងអស់ត្រូវគាំងត្រឹមបំពង់ករបស់ខ្ញុំ។ នៅពេលខ្ញុំឃើញទឹកភ្នែកព្រោះតែការខឹងរបស់គេ ធ្វើអោយខ្ញុំកាន់តែមានអារម្មណ៍ថាខុស
"..."
"Mark យើងសុំទោស"
ខ្ញុំនិយាយវាម្តងទៀត នៅពេលដែលគេមិនតបជាមួយខ្ញុំ។ ខ្ញុំសប្បាយចិត្តដែលគេមិនរើ និងមិនព្យាយាមច្រានខ្ញុំចេញ។ នៅពេលនេះគេមិនបានស្រវឹង ខ្ញុំមិនដឹងថាបើខ្ញុំបង្ខំគេដូចរាល់ដង វានឹងបានផលរឺអត់ទេ។
"P..."
"យើងដឹងថាយើងខុស។ ពេលនិយាយបែបនេះវាហាក់ដូចជាយើងព្យាយាមសុំអភ័យទោសពីឯង។ តែឥលូវនេះយើងយល់ យើងដឹងថាយើងធ្វើអោយឯងឈឺប៉ុណ្ណា" ខ្ញុំនិយាយតិចៗទៅខ្នងរបស់គេ។ ខ្ញុំអោបគេយ៉ាងជាប់ ខ្ញុំបារម្ហថាគេនឹងច្រានខ្ញុំចេញ។ ខ្ញុំទើបតែដឹងថា ខ្ញុំធ្វើអោយគេឈឺប៉ុណ្ណា ហើយវានឹងអាក្រក់ប៉ុណ្ណាបើគេធ្វើដាក់ខ្ញុំ​ ដូចអ្វីដែលខ្ញុំធ្វើដាក់គេ។ បើទោះបីជាគេជាមនុស្សប្រុស តែវាប្រាកដជាឈឺ តែគេនៅតែអោយខ្ញុំបន្តធ្វើវា ហើយនៅតែអោយខ្ញុំត្រលប់មកឈរនៅទីនេះបាន។ តើនៅភាពឈឺចាប់ប៉ុណ្ណាទៀតដែលមនុស្សម្នាក់នឹងត្រូវទទូល?
"..."
"អ្វីដែលយើងប្រាប់ឯងកាលពីយប់មិញ គឺយើងចង់អោយឯងបំភ្លេចគេ។ ទោះបីជាឯងមិនអាចបំភ្លេចគេ តែឯងក៏ត្រូវតែបំភ្លេចភាពឈឺចាប់ទាំងអស់ ហើយព្យាយាមចងចាំអារម្មណ៍ល្អៗដែលឯងធ្លាប់មានអោយគេ។ ឈប់ធ្វើបាបខ្លួនឯងដោយធ្វើអោយខ្លួនឯងស្រវឹងដូចជាយប់មិញទៀត...យើងមិនដឹងថាវាពិបាកខ្លាំងប៉ុណ្ណាទេ ដើម្បីបំភ្លេចនរណាម្នាក់! ព្រោះយើងក៏មិនធ្លាប់បែបនេះ តែ! តែឯងត្រូវតែព្យាយាម។ ឯងត្រូវតែព្យាយាមឈប់ធ្វើបាបខ្លួនឯងដូចមុនទៀត" ខ្ញុំនិយាយយឺតៗ មួយៗ។ នៅពេលដែលខ្ញុំជួបគេជាលើកទីមួយ គេមានស្នាមញញឹមស្រស់ស្អាត និងរីករាយណាស់។ តែក្រោយពេលដែលគេខូចចិត្តជាមួយមិត្តរបស់ខ្ញុំមក ខ្ញុំក៏ប្រទះឃើញគេស្រវឺងព្រោះតែខូចចិត្ត ហើយនៅពេលនេះរឿងរបស់យើង ខ្ញុំមិនដឹងថាវានឹងទៅជាយ៉ាងណានៅឡើយទេ។
"បើឯងនិយាយបែបនេះតាំងពីដំបូង! តាំងពីថ្ងៃដែលនៅក្នុងក្លិបនោះ។ គ្រាន់តែធ្វើបែបនេះខ្លះៗ អ្វីៗក៏វាមិនក្លាយជាបែបនេះដែរ" គេនិយាយ ហើយទាញដៃរបស់ខ្ញុំចេញ
"យើងសុំទោស! ព្រោះតែយើងខឹង..." ពាក្សសំដីបន្ទាប់របស់ខ្ញុំក៏ត្រូវរលាយចូលក្នុងពោះរបស់ខ្ញុំវិញទាំងអស់ នៅពេលខ្ញុំឃើញមុខរបស់គេ។ ខ្ញុំចង់បកស្រាយ ប៉ុន្តែខ្ញុំពិតជាមិនពូកែក្នុងការនិយាយពន្យល់ពិតមែន។ ចាប់ផ្តើមគិតរឿងដែលកើតឡើងទាំងអស់ ខ្ញុំបានដឹងថា ខ្ញុំគឺជាមនុស្សតែម្នាក់គត់ដែលខុស។
"បំភ្លេចវាទៅ! ខ្ញុំនឹងបោះបង់គំនិតលើP'Bar ​តែខ្ញុំមិនអាចបំភ្លេចគាត់បានទេ នៅពេលដែលខ្ញុំឃើញគាត់រាល់ថ្ងៃបែបនេះ" គេនិយាយដោយសំលឹងទៅមើលជើងរបស់គេ
"Ok...យើងគ្រាន់តែមិនចង់អោយឯងឈឺចាប់បន្តទៀត"
"ឯងគិតថាវាងាយស្រួលណាស់មែនទេ?"គេនិយាយដោយសំលឹងមកមើលខ្ញុំ
"យើងប្រាប់ឯងហើយថាយើងមិនដឹង ព្រោះយើងមិនដែលឆ្លងកាត់ស្ថានភាពបែបនេះពីមុនមក"
"បើឯងមិនដឹងផងហេតុអីក៏ឯងនៅតែបន្តនិយាយវា" គេនិយាយតិចៗ តែខ្ញុំអាចលឺបាន
"យើងប្រាប់ឯងហើយថាឈប់ហៅយើងបែបនេះ"
"ហេតុអី?"
"ក៏ យើងជាសិស្សច្បងឯង"​ខ្ញុំឆ្លើយទៅវិញយ៉ាងលឿន
ខ្ញុំមិនគិតថាខ្លួនខ្ញុំជាមនុស្សល្អពិសេសអីនោះទេ តែខ្ញុំក៏មិនចូលចិត្តស្តាប់ពាក្យមិនល្អនោះដែរ។ ប៉ុន្តែក្នុងនាមគេជាសិស្សប្អូន ច្បាប់ទំលាប់ក្នុងការនិយាយស្តីពិតជាសំខាន់ ខ្ញុំពិតជាមិនចង់អោយគេទំលាប់ ហើយចៃដន្យនិយាយបែបនេះទៅកាន់សិស្សច្បងដទៃទៀតនោះទេ។ ខ្ញុំតែងតែមានអារម្មណ៍ថាគេនិយាយស្តីមិនល្អដាក់ខ្ញុំទាល់តែសោះ តែខ្ញុំពិតជាមិនដឹងថាហេតុអីក៏ខ្ញុំត្រូវបារម្មណ៍ពីគេដល់ថ្នាក់នេះ។
"បង្ហាញការគោរពចំពោះអ្នកដទៃ ឯងនឹងទទួលបានការគោរពត្រលប់ទៅវិញ" គេនិយាយរួចក៏ដើរទៅអង្គុយនៅលើសាឡុង។ គេទាញតេឡេរទូរទស្សន៍ ហើយមើលមកខ្ញុំហាក់ដូចជាចង់និយាយថា ឥលូវឯងអាចចេញទៅបានហើយ ។ ឈប់សិន! នេះគេភ្លេចហើយមែនទេថា បញ្ហាយើងមុននេះមិនទាន់បានដោះស្រាយនោះទេ។
"ឯងមិនទាន់ឆ្លើយនូវសំនួររបស់យើងទេ! ហេតុអីក៏ឯងទៅបន្ទប់របស់Bar" ខ្ញុំសួរដោយអង្គុយជាប់គេ
"ហេតុអីខ្ញុំទៅមិនបាន? ហើយវាទាក់ទងអីនឹងឯង? ហេតុអីក៏មករវល់ជាមួយខ្ញុំ ប្រពន្ធឯងមិនទំនេរមែនទេ?" គេងាកមកមើលខ្ញុំហើយសួរ
"ហើយមនុស្សដែរយើងនិយាយជាមួយនេះមិនមែនជាប្រពន្ធយើងទេ?"
"បើសិនគ្រាន់តែដេកជាមួយគ្នា ម្តង ពីរដង វាមានន័យថាខ្ញុំជាប្រពន្ធរបស់ឯង? អញ្ជឹងខ្ញុំមានប្រពន្ធ១០០នាក់ទៅហើយ" គេនិយាយ។​ វាមិនចំលែកទេដែលគេធ្លាប់ទាក់ទងនឹងមនុស្សច្រើនយ៉ាងនេះ ព្រោះទាំងស្អាត ហើយសង្ហារ និងទាក់ទាញ តែឈប់! ប្រពន្ធ១០០នាក់? វាមិនច្រើនពេកទេ?
"ឈប់ប្តូរប្រធានបទ ហើយក៏ឆ្លើយតាមត្រង់មក" ខ្ញុំរុញច្រានការគិតរបស់ខ្ញុំ ហើយសួរគេម្តងទៀត
"ខ្ញុំប្រាប់ហើយ ថាខ្ញុំទៅសុំទោស" គេនិយាយលឿនៗ ហើយក៏ងាកទៅរកទូរទស្សន៍វិញ
"ហើយ...អារម្មណ៍របស់ឯងនៅពេលនេះយ៉ាងម៉េចដែរ?" នេះជាអ្វីដែលខ្ញុំពិតជាចង់ដឹង។​ ទៅរកគេសុំទោស ហើយក៏ឃើញពួកគេនៅជាមួយគេបែបនេះ
"ក៏ វាមិនអាក្រក់អីណាស់ណាទេ! Kanក៏មើលទៅស្រលាញ់ P'Barខ្លាំង"
"ត្រូវហើយ គេស្រលាញ់P'Bar មក៦ឆ្នាំហើយ"
"អឺ! ខ្ញុំទទួលស្គាល់" គេនិយាយរួចក៏ងាកមុខរបស់គេទៅទិសផ្សេង។ បើគេជាមនុស្សស្រី ខ្ញុំនឹងត្រូវប្រើពេលវេលាច្រើនដើម្បីលួងលោមគេ តែខ្ញុំគិតថាគេជាមនុស្សប្រុស វានឹងធ្វើអោយគេកាន់តែធុញ បើខ្ញុំព្យាយាមច្រើនជាងនេះ។
"ល្អ! សុំទោសរួចហើយ បន្ទាប់ពីនេះឯងក៏អាចចាប់ផ្តើមសារជាថ្មី"
"និយាយស្រួលណាស់"
"អឺ! យើងឈប់និយាយពីរឿងនេះក៏បាន" ខ្ញុំនិយាយ តែគេក៏ធ្វើដូចជាមិនចាប់អារម្មណ៍នឹងខ្ញុំ។ គេគ្រាន់តែបន្តមើលឯកសារសត្វដែលនិយាយពីសត្វស្វា។ "ឯងត្រូវញ៉ាំថ្នាំទាំងនេះ" ខ្ញុំនិយាយដោយដាក់ថង់ថ្នាំនៅលើតុ
"ខ្ញុំធំហើយ ខ្ញុំអាចមើលថែខ្លួនឯងបាន" គេងាកមើលទៅថង់ថ្នាំ រួចក៏ងាកទៅមើលទូរទស្សន៍វិញ
"យើងមិនបាននិយាយថា យើងនឹងមើលថែឯងនោះទេ" ខ្ញុំនិយាយ ហើយក៏ងើបឡើង "យើងត្រលប់ទៅវិញហើយ"
"អឺ....." គេតប ហើយខ្ញុំក៏ដើរចេញទៅ"Vee"
​"ស្អីគេ?" ខ្ញុំងាកមករកគេ ពេលលឺគេហៅខ្ញុំ។ គេនៅស្ងៀមមួយសន្ទុះ ហើយក៏និយាយដោយសំលេងស្រាលៗ
"អរគុណ"
"សំរាប់អី?"
"គឺ...អឺ..." ខ្ញុំលួចញញឹមបន្តិច ហើយក៏ដើរត្រលប់ទៅរកគេ ដែលកំពុងអង្គុយលើសាឡុង
"យើងសុំទោស" ខ្ញុំនិយាយដោយ យកដៃរបស់ខ្ញុំដាក់លើក្បាលរបស់គេ" ឯងត្រូវតែយកឈ្នះវាអោយបាន! Mark"ខ្ញុំនិយាយ ហើយញញឹមដាក់គេ ដូចដែលគេកំពុងសំលឹងមើលខ្ញុំ
"អឺ...."
"យើងទៅវិញហើយ"
"ok"
*Kiss*
"អា....P ចង្រៃ! ហេតុអីក៏មកថើបខ្ញុំ?"
"យើងធ្វើជាមួយគ្នាច្រើនជាងថើបទៅទៀត ហេតុអីឯងចាំបាច់ឡូឡាយ៉ាងនេះ" ខ្ញុំតបដោយញញឹម។ រួចខ្ញុំក៏ដើរសំដៅទៅទ្វារ ខ្ញុំងាកទៅមើលគេឃើញ ឃើញគេកំពុងតែចង់និយាយអ្វីម្យ៉ាងខ្ញុំក៏ប្រញាប់ទាញទ្វារបិទ។
ខ្ញុំបិទទ្វារហើយ ក៏ឈរញញឹមតែម្នាក់ឯងនៅមុខទ្វារបន្ទប់របស់គេ។ ខ្ញុំមិនដឹងថាគេនៅតែកំពុងឡូរឡារឺអត់ទេ តែខ្ញុំអាចលឺសំលេងដែលចេញពីបន្ទប់របស់គេ។ ខ្ញុំមិនដឹងថាអំបាញ់មិញមានរឿងអីនោះទេ ដែលសុខៗខ្ញុំក៏ទៅថើបថ្ងាសរបស់គេ។ នៅពេលគេងើយមកមើលមកខ្ញុំ ថ្ពាល់ទាំងសងខាងរបស់គេក៏ប្រែជាក្រហម ហើយខ្ញុំក៏ចាប់ផ្តើមមានអារម្មណ៍ចំលែក ខ្ញុំក៏មិនដឹងថាជាអ្វី តែខ្ញុំក៏អោនទៅថើបគេ។
(*T/N : អ្នកខ្លះកំពុងកើតជំងឺស្នេហា!!​55555)
ខ្ញុំដើរទៅបន្ទប់របស់Ploy ហើយស្វែងរកមនុស្សតូចគួរអោយស្រលាញ់ដែលខ្ញុំទើបតែទៅយកមុននេះ។ នាងប្រហែលជាកំពុងធ្វើម្ហូប រឺក៏កំពុងគេង។ នាងប្រាប់ថាយប់មិញនាងគេងនៅផ្ទះមិត្តភក្តិព្រោះតែនាងស្រវឹង តែនាងមិនបានស្រវឹងខ្លាំងនោះទេ។ នាងនិយាយថានាងនឹកខ្ញុំ ហើយខ្ញុំដឹងថានាងនឹងមើលថែខ្លួនបានល្អ ហេតុដូចនេះហើយបានខ្ញុំមិនសូវបានបារម្ហពីនាង។ ខុសពីមនុស្សម្នាក់ផ្សេងទៀតតែងតែធ្វើអោយខ្ញុំខឹង និងបារម្ហ។ តែខ្ញុំមិនបានបារម្ហខ្លាំងនោះទេ។
គ្រាន់តែគិតពីគេពេលខ្លះប៉ុណ្ណោះ
(*T/N : បើទំនេរខ្លាំង!​ ក៏មេត្តាយកពេលមើលសង្សារខ្លួនឯងអោយច្រើនទៅ មិនចាំបាច់មករវល់នឹងMark ទេ! ប្រយ័ត្នឆ្កែពីណាពាំសង្សារដ៏ល្អរបស់នាយ យកទៅបាត់ទៅ)
"តើនាងទៅណា?" ខ្ញុំដើររកមើលPloy ទាំងនៅក្នុងបន្ទប់គេង និងបន្ទប់ទឹក តែមិនឃើញនាងនោះទេ។ ហើយនាងទៅណា? ខ្ញុំទាញទូរស័ព្ទ ហើយព្យាយាមតេរទៅរកនាង។ នាងមិនលើកទូរស័ព្ទរបស់ខ្ញុំ។ អឺ...មើលទៅប្រហែលជានាងរវល់ធ្វើអីហើយ
"Vee"សំលេងលាន់ចេញពីមាត់ទ្វារធ្វើអោយខ្ញុំងាកទៅមើល។ Ploy ញញឹម រួចក៏ដើរមករកខ្ញុំ
"អូនទៅណា?"​ខ្ញុំសួរ
"ទៅជួបមិត្តភក្តិ"
" ក្រែងអូនទើបតែនៅជាមួយមិត្តភក្តិពីយប់មិញទេអី?" ខ្ញុំលើកចិញ្ចើម សួរទៅនាង ប៉ុន្តែនាងក៏ញញឹមតបមកវិញ
"ក៏អូនមិនមែនមានមិត្តភក្តិតែមួយក្រុមឯណា។ អូនទៅជួបសិស្សប្អូន ហើយក៏ជួបមិត្តចាប់
 រួចក៏និយាយគ្នាលេងមួយភ្លែក" នាងដើរ មកចាប់ដៃខ្ញុំ "កុំខឹងណា! សុំទោសដែលអូនមិនបានប្រាប់"
"អូនក៏ដឹងថាបងប្រាកដជាមិនខឹងនោះទេ​ នៅពេលអូនអង្វរបងធ្វើបែបនេះ"
"បងខឹងអូនមែនទេ?"
"អោយបងខឹងអូនយ៉ាងម៉េចទៅ?" ខ្ញុំតប ដោយយកដៃរបស់លេងសក់ដ៏ទន់របស់នាង
"គួរអោយស្រលាញ់ណាស់" នាងនិយាយដោយចាប់បិចថ្ពាល់ខ្ញុំ "តោះទៅញ៉ាំបាយ អូនឃ្លានណាស់"
"OK"
ខ្ញុំដើរមកជាន់ខាងក្រោម ដែលខ្ញុំទើបតែចុះមកមុននេះ។ អារម្មណ៍ពេលនេះក៏ខុស ពីអំបាញ់មិញ។ ពេលនេះខ្ញុំមកជាមួយPloy  មនុស្សដែលពូកែនិយាយ។ សំលេងដ៏ផ្អែមល្ហែមរបស់នាង ពិតជាអោយខ្ញុំចូលចិត្ត ជាងសំលេងស្អកៗរបស់អ្នកខ្លះ។ ដៃដ៏ទន់របស់នាងដែលខ្ញុំកំពុងចាប់កាន់ វាទន់ជាដៃរបស់អ្នកខ្លះ។ ភ្នែកដ៏មានពន្លឺរបស់នាង ជាមួយស្នាមញញឹមដ៏រីករាយរបស់នាង វាគួរអោយទាក់ទាញជាងអ្នកខ្លះឆ្ងាយណាស់។
អេ! ហេតុអីខ្ញុំត្រូវនឹកដល់ម្នាក់នោះពេលដែលខ្ញុំនៅជាមួយPloy ?
"តើយើងគួរតែញ៉ាំអី?" Ploy សួរនៅពេលដែលយើងអង្គុយក្នុងហាង។ ខ្ញុំអង្គុយមើលមីនុយ ហើយក៏ឈប់នៅមុខម្ហូបមួយមុខ
"ស៊ុបតៅហ៊ូ"
"ហា?បងចង់ញ៉ាំស៊ុប?"Ploy សួរ
"អឺ...ទេ! បងគ្រាន់តែអានវាលឺបន្តិចប៉ុណ្ណោ។ បងយកសម្លរតុងយ៉ាំ ចុះអូន?"
"អូនយកបាយឆា តែក៏សុំសម្លរជូរអែមផង" នាងញញឹមដាក់ខ្ញុំ
"ក្រៅពីសម្លរជូរអែម ក៏មានអីផ្សេងអាចញ៉ាំបានដែរ" ខ្ញុំតបទៅវិញ
"ឆ្កួត! និយាយអីនឹង"
(*T/N: Vee តបបែបក្រៀមភាសារបស់ថៃ​ ដែលចង់មានន័យទាក់ទងនឹងសិច)
"អ្វីដែរបងចង់និយាយគឺសាច់ដែលនៅក្នុងសម្លរតុងយ៉ាំ ហើយអូនគិតពីអី?"  ខ្ញុំបន្តនិយាយធ្វើបាបមនុស្សស្រីតូច ដែលកំពុងអៀននៅមុខខ្ញុំ
"អូនមិនដឹងទេ! អេ Vee នោះសិស្សប្អូនរបស់បង"  នាងនិយាយដោយងាកមករកខ្ញុំ។ ខ្ញុំក៏ងាកទៅមើលតាមដែលនាងប្រាប់ ក៏ឃើញមនុស្សខ្ពស់សង្ហារ កំពុងដើរជាមួយមិត្តរបស់គេពីរនាក់ ហើយគេមើលមកខ្ញុំ និងPloy ដោយចំលែក។ ខ្ញុំមិនចង់គិតពីអត្ថន័យនៃកែវភ្នែកកំពុងមើលមកខ្ញុំនោះទេ គ្រាន់តែនៅជាមួយPloy  ហើយឃើញគេបែបនេះ ធ្វើអោយខ្ញុំពិបាកដកដង្ហើមណាស់ទៅហើយ។
"ជំរាបសួរ" ជំនួសអោយដើរហួស គេបែរជាឈប់ហើយសួរស្តីពួកយើង។ មិត្តទាំងពីររបស់គេមើលមកទាំងឆ្ងល់ ប៉ុន្តែក៏ដល់ដៃសំពះគោរពខ្ញុំ។
"ជំរាបសួរ! ពួកឯងមកញ៉ាំអីដែរមែនទេ? ហើយមានតុអង្គុយហើយរឺនៅ? មើលទៅដូចជាមនុស្សច្រើនណាស់" Ploy និយាយដោយងាកទៅមើលមនុស្សជុំវិញ
"ពួកយើងមិនទាន់រកបានទេ" មិត្តម្នាក់របស់គេដែលខ្ញុំមិនស្គាល់តប
"មកអង្គុយជាមួយគ្នាមក" Ploy  និយាយដោយខិតដើម្បីធ្វើអោយកន្លែងទូលាយជាមុន
"តែតុមើលទៅសំរាប់តែមនុស្សបួននាក់ទេ ប៉ុន្តែគ្នាពួកខ្ញុំដល់ទៅ៣នាក់ឯណោះ វាប្រហែលជាធ្ងើអោយចង្អៀត"គេតបហាក់ដូចជាមិនចង់អង្គុយ
"តែMark យើងឃ្លានណាស់! តែបើយើងមិនអង្គុយញ៉ាំឥលូវទេ​ យើងប្រាកដជាស្លាប់មិនខាន" មិត្តម្នាក់របស់គេនិយាយ
"​ Jame ឯងអង្គុយជាប់ P ដ៏សែនស្អាតរបស់យើងទៅ! ខ្ញុំអង្គុយក្បែរឯងបាន" ក្មេងដែលទាបជាងគេនិយាយ។ ពួកគេប្រជៀតគ្នាអង្គុយ តែសូមអោយប្រាកដថាពួកឯងមិនបានអង្គុយប៉ះ​Ploy ។
"តែវាមិនអីទេមែនទេ ដែលពួកយើងប្រជៀតបែបនេះ?"
"មិនអីទេ! អង្គុយញ៉ាំមនុស្សច្រើនបែបនេះវាសប្បាយ។ ធម្មតាខ្ញុំក៏អង្គុយតែជាមួយVee មិនសូវសប្បាយទេ" Ploy និយាយដោយខិតអោយ Jame ចូលអង្គុយ
"អូ!បើញ៉ាំជាមួយបងមិនសប្បាយ អូនក៏អាចទៅញ៉ាំជាមួយអ្នកដទែបាន" ខ្ញុំនិយាយទៅនាងដោយសំដែងជាឈឺចាប់
"ឃើញអីដែលខ្ញុំប្រាប់ទេ? គេដូចជាកូនក្មេងអញ្ជឹង" នាងនិយាយកំប្លែងតបវិញ
"គួរអោយស្រលាញ់ណាស់! ខ្ញុំមិនដែលដឹងថា​និស្សិតវិស្វកម្ម គួរអោយស្រលាញ់យ៉ាងនេះនៅពេលជាមួយមិត្តស្រីបែនេះសោះ ដូចជា Mark...អូ...ហើយឯងចង់ឈរបែបនេះដល់ថ្មើរណា?" ក្មេងតូចម្នាក់នេះសួរទៅមិត្តរបស់គេដែលនៅឈរដូចជាគល់ឈើ។ គ្រប់គ្នាមើលទៅគេ ប៉ុន្តែគេបែរជាឈរសំលឹងមកខ្ញុំ ដោយមិននិយាយអ្វី។
"P គួរតែអង្គុយនៅជាប់ P'Vee ! ខ្ញុំអាចអង្គុយក្បែរមិត្តរបស់ខ្ញុំ" ចុងក្រោយគេក៏និយាយ សំដៅទៅPloy
"ហេតុអីចាំចាច់ដូរកន្លែងទៅអោយពិបាកធ្វើអី? វាពិបាកណាស់ទៅអីដែលគ្រាន់តែអង្គុយ?" ខ្ញុំសួរគេ។ គេនឹងស្លាប់មែនទេបើអង្គុយក្បែរខ្ញុំ? មានបញ្ហាអី? ហើយគេចង់អោយខ្ញុំធ្វើអី? ខ្ញុំចាំថាគេទើបតែញ៉ាំបាយហើយអំបាញ់មិញ ហើយហេតុអីក៏មកញ៉ាំអីម្តងទៀត?
"អង្គុយត្រង់នឹងទៅ! អាហារក៏នៅលើតុរួចហើយ ខ្ញុំខ្ជិលនឹងរើកន្លែងអង្គុយណាស់" Ploy និយាយដោយញញឹមដាក់Mark។ គេមិនតប ហើយគេក៏លើកកៅអីមកអង្គុយក្បែរខ្ញុំ
បរិយាកាសមើលទៅល្អ តែខ្ញុំបែរជាមានអារម្មណ៍មិនល្អទៅវិញ។ មនុស្សដែរអង្គុយនៅក្បែរខ្ញុំស្ងៀមស្ងាត់ ហើយក៏មិននិយាយអ្វី។ ពេលPloy សួរសំនួរទៅគេ​ គេក៏តបទៅវិញខ្លីៗ។ មិត្តរបស់គេបន្តនិយាយនេះ​និយាយនោះ ដោយមិនចាប់អារម្មណ៍ដឹងពីបញ្ហារបស់យើង។ Ploy ក៏សប្បាយនឹងនិយាយជាមួយពួកគេ។ ក្មេងដែលតូចជាងគេឈ្មោះ Win ហើយម្នាក់ទៀតឈ្មោះ Jame។ ពួកគេទាំងបី មកពីក្រុងបាកកក ហើយក៏ស្គាល់គ្នាជាយូរមកហើយ។
Mark រៀនពូកែហើយក៏ប្រលងចូលវិស្វកម្មជាប់ ចំនែកមិត្តរបស់គេដោយសារពិន្ទុមិនគ្រប់គ្រាន់ក៏ទៅរៀនផ្នែកផ្សេង៊។​Mark មករៀននៅទីនេះព្រោះចង់នៅអោយឆ្ងាយពីផ្ទះ ហើយមិត្តរបស់គេក៏មកតាម។ ពួកគេបន្តនិយាយមិនឈប់ ចំនែកខ្ញុំក៏គ្រាន់តែអង្គុយហើយនិងស្តាប់។ Jame និយាយត្រូវគ្នាជាមួយ​Ploy ណាស់ នាងក៏និយាយពីរឿងនៅមហាវិទ្យាល័យរបស់នាង ចំនែកពួកគេក៏និយាយពីរឿងរបស់មហាវិទ្យាល័យរបស់ពួកគេ។ ខ្ញុំមិនបានចាប់អារម្មណ៍ពីអ្វីដែលពួកគេនិយាយនោះទេ ព្រោះរឿងដែលខ្ញុំកំពុងខ្វាយខ្វល់នៅពេលនេះគឺម្នាក់ដែលកំពុងអង្គុយជាប់ខ្ញុំ។
"អូ! មុននេះ Vee ក៏ចង់កម្ម៉ង់ម្ហូបនេះដែរ" Ploy និយាយទៅ​Mark ពេលម្ហូបរបស់គេកម៉្មង់អំបាញ់មិញត្រូវបានដាក់នៅចំពោះមុខគេ
"បាទ!" គេក៏មិនបាននិយាយអ្វីបន្ថែម គ្រាន់តែដាក់ស្លាបព្រាដែលពេញទៅដោយស៊ុបចូលក្នុងមាត់គេ
"ឆ្ងាញ់ទេ​Mark?" Ploy សួរ គេគ្រាន់តែងើយមុខឡើងហើយងក់ក្បាលដាក់នាង
"វាគ្រាន់តែជាស៊ុបតើ" ខ្ញុំនិយាយទៅនាង
"មុននេះបងក៏និយាយឈ្មោះស៊ុបនេះលឺៗនៅពេលកម្ម៉ង់។ ហើយឥលូវបងក៏អង្គុយមើល Mark ញ៉ាំរហូត ខ្ញុំស្មានតែបងនៅចង់ញ៉ាំវា"​ Ploy និយាយដោយមើលទៅ​Mark។ គេមិននិយាយអ្វី ហើយគ្រាន់តែមើលមកខ្ញុំ ហើយក៏ឈ្ងោកទៅមើលស៊ុបរបស់គេ។ តែខ្ញុំពិតជាអង្គុយមើលគេញ៉ាំរហូតមកមែនទេ?
"បងមិនចង់ញ៉ាំវាទេ! បងគ្រាន់តែមើលប៉ុណ្ណោះ" ខ្ញុំតបនឹងនាង។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាមនុស្សនៅដែលនៅក្បែរខ្ញុំមើលមកខ្ញុំ។ នៅពេលខ្ញុំមើលទៅគេ គេក៏សំលឹងមករកខ្ញុំ ទាំងស្លាបព្រារបស់គេនៅក្នុងចាន។
"ហា៎" សំលឹងសើចនៅក្បែរខ្ញុំបន្លឺឡើង ធ្វើអោយខ្ញុំប្រញាប់ងាកទៅញ៉ាំបាយរបស់ខ្ញុំ។ Ploy និងមិត្តរបស់គេទាំងពីរនាក់ទៀត ប្រហែលជាមិនបានចាប់អារម្មណ៍ដឹងពីពួកយើងទៅពីរនោះទេ។ អាហារមួយពេលនេះប្រហែលជាល្អសំរាប់មនុស្សបីនាក់ ប៉ុន្តែមិនមែនសំរាប់ខ្ញុំ និងគេឡើយ។ ខ្ញុំមិនច្បាស់ថាគេកំពុងគិតអ្វី រឺមានអារម្មណ៍យ៉ាងណានោះទេ។ តែខ្ញុំដឹងថាខ្ញុំមិនគួរមានអារម្មណ៍បែបនេះចំពោះគេ។ ខ្ញុំមិនចង់ជឿថាគេស្រាប់តែមានឥទ្ធិពលយ៉ាងនេះមកលើខ្ញុំទេ។ តែជួយមិនបានពិតមែន ព្រោះខ្ញុំដឹងពីអារម្មណ៍របស់ខ្លួនខ្ញុំ។
សំរាប់តែម្តងនេះប៉ុណ្ណោះ តែខ្ញុំអនុញ្ញាតអោយការគិតឆ្កួតៗបែបនេះបន្ត...

Love Mechanics-khmer translate Chapter4: បើឯងមិនចង់ឈឺចាប់ ឯងត្រូវតែបំភ្លេចវា

-Mark Masa-

"ឯងដឹងខ្លួនថាឯងកំពុងធ្វើស្អីអត់?" គេនិយាយដោយសំលេងធ្ងន់ៗ បន្ទាប់ពីទាញទ្វាបិទ"យើងសួរឯង! ដឹងខ្លួនឯងកំពុងធ្វើស្អីអត់?"
"ហើយយើងធ្វើស្អី?" ខ្ញុំស្រែកត្រលប់ទៅវិញ នៅពេលគេសំលឹងមកខ្ញុំ
"ឯងចង់ខ្លាំងណាស់មែនទេ? ឯងត្រូវការវាណាស់មែនទេ?" Vee ដើរមករកខ្ញុំ ហើយចាប់ច្របាច់ស្មារបស់ខ្ញុំយ៉ាងខ្លាំង។ បើសួរខ្ញុំថាវាឈឺរឺទេ? ខ្ញុំចង់ប្រាប់ថាវាមិនឈឺទេ បើប្រៀបធៀបនឹងបេះដូចរបស់ខ្ញុំនៅពេលនេះ។
"ហើយវាពាក់ព័ន្ធអីនឹងឯង? ហេតុអីចាំបាច់មករវល់ជាមួយយើង?"
"បាន! យើងមិនរវល់ក៏បាន បើឯងមិនបានទៅបញ្ចេញអារម្មណ៍របស់ឯងទៅលើអ្នកដទៃ យើងក៏មិនមករវល់នឹងឯងដែរ" គេស្រែកត្រលប់មកខ្ញុំវិញ។ គេមើលទៅខឹងខ្លាំងណាស់ ប៉ុន្តែនៅពេលគេនិយាយពីអ្នកដទៃ គេមិនបានគិតពីខ្លួនរបស់គេខ្លះទេ?
"គេចង់ធ្វើវា ហើយខ្ញុំក៏ចង់ធ្វើវា" ខ្ញុំតបដោយមិនខ្វល់ នឹងមនុស្សដែលកំពុងដូចភ្លើងឈរនៅចំពោះខ្ញុំឡើយ
"ឯងចង់ខ្លាំងណាស់មែនទេ!..."
"អឺ!...." P'Vee ស្ទុះមកថើបមាត់ដែលមានស្នាមជាំរបស់ខ្ញុំ។ គេយកដៃរបស់គេចាប់ក្បាលរបស់ខ្ញុំពីក្រោយជាប់ ធ្វើអោយខ្ញុំមិនអាចប្រឆាំង រឺគេចពីការថើបរបស់គេបាន។ គេព្យាយាមស៊កអណ្តាតរបស់គេ តែខ្ញុំមិនព្រមជាដាច់ខាត។
"អា!!" ដៃរបស់គេចាប់ផ្តើមរាវចង្កេះ នឹងទ្រូងរបស់ខ្ញុំ ហើយគេនៅតែព្យាយាមថើបមាត់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំព្យាយាមរើចេញពីដៃរបស់គេដែលកំពុងធ្វើចលនាពេញរាងកាយរបស់ខ្ញុំ។ គេខាំបបូរមាត់ខាងក្រោមរបស់ខ្ញុំ រហូតខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាធុំក្លិនឈាម ហើយខ្ញុំក៏ត្រូវហើបមាត់។ បន្ទាប់មកគេក៏ដាក់អណ្តាតរបស់គេក្នុងមាត់របស់ខ្ញុំ ខ្ញុំព្យាយាមបដិសេធគេ តែចុងក្រោយខ្ញុំក៏ថើបតបទៅគេវិញ។
"ហា!" ខ្ញុំព្យាយាមដកដង្ហើម បន្ទាប់ពីដកមាត់របស់គេចេញពីខ្ញុំ។ គេមើលមកខ្ញុំ បន្ទាប់មកបបូរមាត់របស់គេក៏ប្រែជាញញឹម
"មាត់របស់ឯងនិយាយថា ទេ! តែកាយវិការបស់ឯងច្បាស់ណាស់ថាឯងមិនបដិសេធយើង ព្រោះឯងក៏ថើបយើងវិញ" គេនិយាយយឺតៗហាក់ដូចជាអ្នកឈ្នះ។
"ឯងបង្ខំយើង!" ខ្ញុំស្រែកតបទៅគេ។ តែគេក៏ប្រើអណ្តាតរបស់លិតមាត់ខ្ញុំ ត្រង់កន្លែងដែលគេខំធ្វើអោយឈាមអំបាញ់មិញ
"ឯងជាអ្នកប្រាប់យើង..." គេមើលមកខ្ញុំ ហើយក៏អោនខ្សិបដាក់ត្រចៀករបស់ខ្ញុំ "...ថាឯងចង់ធ្វើវា"
"អល៎!" ខ្ញុំយកដៃជូតមាត់​ ព្រោះខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថានៅជុំវិញមាត់សើម ព្រោះតែគេយកអណ្តាតរបស់គេលិតវាអំបាញ់មិញ។ គេត្រលប់មកវិញជាមួយការថើបយ៉ាងសុភាព។ គេបន្តថើប រហូតរហូតគេក៏ឈប់ក្បែរស្លឹកត្រចៀករបស់ខ្ញុំ ដូចដែលគេបានដឹងថាពេលនេះខ្ញុំពិបាកនឹងដកដង្ហើម។ ខ្ញុំលឺសំលេងរបស់គេ"អឺ!" ចេញពីមាត់គេ មុនពេលគេខាំទងត្រចៀករបស់ខ្ញុំ
"អឺ....!" ខ្ញុំថ្ងូរនៅក្បែរករបស់គេ ស្របពេលគេយកដៃរបស់គេមកត្រដុសខោរបស់ខ្ញុំ
"ចូលចិត្តបែបនេះមែនទេ?" P'Vee សួរខ្ញុំដោយសំលេងស្រាលៗ បែបសុភាពៗ។ បើសិនជាគេចង់ដឹងថាខ្ញុំចូលចិត្តបែបនេះរឺទេ ចំលើយរបស់ខ្ញុំគឺ Yes។
ខ្ញុំចូលចិត្តSex ដែលទន់ភ្លន់ និងសប្បាយៗ ជាជាង ការចាប់បង្ខំ និងឈឺចាប់។ កាលពីមុន ខ្ញុំតែងតែគេងជាមួយ មនុស្សប្រុសដែលមានរាតូចល្អិត និងគួរអោយស្រលាញ់ ជាជាងមនុស្សប្រុសដែលមានមាឌប៉ុនខ្ញុំ ព្រោះខ្ញុំចូលចិត្តអារម្មណ៏យកចិត្តទុកដាក់ និងថ្នាក់ថ្នម ច្រើនជាការឈ្នះដោយកំលាំងបាយ។ ខ្ញុំចូលចិត្តមានមនុស្សល្អិត គួរអោយស្រលាញ់មកអង្វរខ្ញុំ។
"ហា! ចូលចិត្តបែបនេះទេ?" សំលេងធ្ងន់របស់គេគេនៅតែបន្តលឺក្នុងត្រចៀករបស់ខ្ញុំ។ ដោយដៃម្ខាងរបស់គេអង្អែលចំនុចសំខាន់ខាងមុខរបស់ខ្ញុំ ហើយម្ខាងទៀតរបស់គេ អោបចង្កះរបស់ខ្ញុំ
"លែងខ្ញុំ" ខ្ញុំនិយាយ។ Vee ក៏ចេញពីខ្ញុំ។ រួចគេមើលមកខ្ញុំមួយសន្ទុះមុននឹងគេទំរេតខ្លួនទៅលើពូក។ កែវភ្នែកដ៏ស្រស់ស្អាតរបស់Vee មើលមកខ្ញុំ រួចក៏គេក៏សំលឹងចុះមកក្រោម រហូតដល់ត្រឹមផ្នែកពាក់កណ្តាលខ្លួនរបស់ខ្ញុំ។
"បើយើងលែងឯងបែបនេះ! តើឯងនឹងធ្វើយ៉ាងណាជាមួយវា?" គេនិយាយ ដោយសំលឹងទៅចំនុចសំខាន់របស់ខ្ញុំ
"ខ្ញុំអាចជួយខ្លួនឯងបាន" ខ្ញុំឆ្លើយយ៉ាងលឿន គេចពីការអៀនរបស់ខ្ញុំ បើទោះបីនៅពេលនេះខ្ញុំស្រវឹងក៏ដោយរ។ នៅពេលមានអារម្មណ៍ទាំងអស់នេះ ពេលដែលស្រវឹង វាជួយអោយអារម្មណ៍ទាំងនោះរលាយបាត់បាន។
នៅពេលនេះខ្ញុំមានអារម្មណ៍តែម្យ៉ាងគឺ អាម៉ាស។ គ្រាន់តែគេប៉ះ ហើយនិងថើបខ្ញុំ វាធ្វើអោយខ្ញុំមានអារម្មណ៍អៀន ហើយទោលទន់ទៅរកគេបាត់ទៅហើយ។ ខ្ញុំបែរមុខគេចចេញពីមុខរបស់គេ ដើរទៅបន្ទប់ទឹក ចំនែកគេក៏ចងចិញ្ចើមដាក់ខ្ញុំ។
បាំង!
"អួយ!" រាងកាយរបស់ខ្ញុំត្រូវគេទាញទៅអោបជាប់នឹងរាងកាយរបស់គេ​។គេចាប់ដៃរបស់ខ្ញុំជាប់ ព្យាយាមមិនអោយខ្ញុំរើ។ ខ្ញុំព្យាយាមរើចេញដែរ តែកំលាំងរបស់ខ្ញុំស៊ូនឹងគេមិនរួចទេ​ ម្យ៉ាងពេលនេះខ្ញុំកំពុងតែស្រវឹងផង។
"តែយើងចង់ជួយឯង!" សំលេងធ្ងន់ៗរបស់គេបន្លឺឡើង ស្របពេលគេទាញអោយខ្ញុំចូលទៅគៀកគេកាន់តែខ្លាំង រហូតទាល់តែខ្ញុំមានអារម្មណ៍ដឹងថាអាប្អូនតូចរបស់គេមកទុលនឹងរបស់ខ្ញុំ។
"ខ្ញុំមិនព្រមធ្វើវាម្តងទៀតទេ" ខ្ញុំនិយាយទៅកាន់មុខសង្ហារបស់គេ ហើយព្យាយាមរើចេញពីខ្លួនរបស់គេ
"កុំដឺ! ឈប់រើទៅ" P'Vee និយាយ អោយអោបខ្ញុំរឹតតែខ្លាំងរួចក៏ផ្តួរខ្ញុំទៅលើពូក រួចគេក៏យកខ្លួនរបស់គេមកសង្គប់ពីលើខ្ញុំ ហើយព្យាយាមដោយខ្ញុំដេកស្ងៀមដោយប្រើទំងន់ខ្លួនរបស់គេសង្កត់ខ្ញុំ។
"ខ្ញុំប្រាប់ហើយ...ថាខ្ញុំមិនធ្វើវាទេ" ខ្ញុំនិយាយដោយរដិបរដុប ព្រោះតែគេព្យាយាមអោយខ្ញុំអោយនៅស្ងៀមដោយកំលាំងរបស់គេ
"តែ!យើងចង់ធ្វើវា ហើយឯងក៏ចង់ធ្វើវា មិនអញ្ជឹងទេ?" គេនិយាយដោយញញឹមដូចជាអ្នកឈ្នះ
"..." ទោះបីជាខ្ញុំស្រលាញ់មនុស្សប្រុស តែក៏មិនបានន័យថាខ្ញុំអាចលើកជើងអោយអ្នកណាក៏បាននោះទេ
ជាពិសេសគឺសិស្សច្បងម្នាក់នេះ...
"ឯងធ្វើអោយយើងមានអារម្មណ៍! ហើយឥលូវឯងនិយាយថា​ ទេ? ឯងគិតថាយើងព្រមមែនទេ?"
ខ្ញុំមិនឆ្លើយតបនឹងគេ។ បបូរមាត់ដែលមនុស្សស្រីជាច្រើនតែងប្រាថ្នា នៅពេលនេះវាបានមកជាប់នឹងបបូរមាត់របស់ខ្ញុំ។ ម្តងនេះ ខ្ញុំមិនបានប្រកែកនោះទេ។ ខ្ញុំនៅស្ងៀម ហើយអោយបបូរមាត់របស់គេធ្វើចលនាក្នុងមាត់របស់តាមចិត្តរបស់គេ។ អណ្តាតរបស់គេ ដែលពេលនេះបានភ្លស់រសជាតិស្រាដែលនៅក្នុងមាត់របស់ខ្ញុំ ចាប់ផ្តើមប្រលែងលេងជាមួយអណ្តាតរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំសូមសារភាពថា P'Vee ពិតជាមនុស្សដែលពូកែថើបពិតមែន។ មនុស្សជាច្រើនប្រាកដជាចូលចិត្តការថើបរបស់គេ ហើយខ្ញុំក៏ជាម្នាក់នៅក្នុងចំនោមពួកគេដែរ។
ខ្ញុំមិនអារម្មណ៍អ្វីក្រៅពីអារម្មណ៍ ចុះចាញ់ ព្រោះP'Vee ដឹងអ្វីគ្រប់យ៉ាង។ គេដឹងថាខ្ញុំស្រលាញ់ P'Bar ប៉ុណ្ណា គេដឹងថាខ្ញុំស្រវឹងដូច ជាឆ្កែមួយក្បាលនៅពេលនេះ ក្រោយត្រូវP'Bar បដិសេធ។ ហើយគេក៏ដឹងថាខ្ញុំចុះចាញ់ស្នេហាដែលគ្មានសង្ឃឹមមួយនេះ។ ព្រោះគេដឹងថាខ្ញុំមិនបានចង់ធ្វើវាជាមួយគេ។
នៅពេលពួកយើងធ្វើវារួចរាល់ គេនឹងធ្វើដាក់ខ្ញុំដូចកាលពីលើកមុខទៀតទេ?
នៅពេលណា គេព្រមជួយអោយអារម្មណ៍ខ្ញុំល្អជាងនេះ?
"ហេតុអីក៏ឯងនៅស្ងៀមបែបនេះ..." គេនិយាយដោយថើបករបស់ខ្ញុំ
"តើខ្ញុំខុសត្រង់ណា? តើលើកនេះខ្ញុំធ្វើស្អីខុស?" ខ្ញុំសួរសំនួរដែលកប់នៅក្នុងបេះដូងរបស់ខ្ញុំ។ វាសំនួរដែលខ្ញុំបានសួរខ្លួនឯង ចាប់តាំងពីពេលដែលគេថើបខ្ញុំ នៅពេលដែលគេនិយាយថា
វាព្រោះតែខ្ញុំគិតធ្វើអាក្រក់ទៅលើP'Bar ។ ប៉ុន្តែលើកនេះ តើខ្ញុំធ្វើអ្វីខុស?
"ទេ! ឯងមិនបានធ្វើអ្វីខុសនោះទេ... ឯងគ្រាន់តែធ្វើអោយយើងមានអារម្មណ៍ត្រូវការឯង" P'Vee និយាយដោយទាញខ្លួនរបស់ពួកយើងកាន់តែជិតគ្នា
"បើអញ្ជឹង! ទៅរកប្រពន្ធP' ទៅ! ហេតុអីក៏ចាំបាច់មករញ៉េរញ៉ៃនឹងខ្ញុំ"ខ្ញុំនិយាយដោយសំលេងច្បាស់ៗ ហើយមើលទៅគេដោយកែវភ្នែកងើយឆ្ងល់
"ថ្ងៃនេះប្រពន្ធយើងមិននៅទំនេរទេ"
(*N/T: fuck you! Mark ជាតុកក្តាសិចរបស់ឯងទេ Ai'sat Vee)
"អ៎....!" សំលេងរបស់ខ្ញុំស្រែកឡើងនៅពេលគេខ្ញាំ និងច្របាច់ក្បាលពោះរបស់ខ្ញុំរហូតវាឡើងក្រហមដែលអាចមើលឃើញស្នាមយ៉ាងច្បាស់។ ខ្ញុំលើកជើងបំរុងនឹងធាក់គេ តែគេក៏រុញជើងរបស់ខ្ញុំចេញ។ ហើយគេក៏ចាប់ផ្តើមទាញរួតខោរបស់ខ្ញុំ
"យើងមិនដែលបៀមរបស់អ្នកណាពីមុនមកទេ! យើងប្រមានឯង!"
"អឺ!..."
P'Vee សំរូតខ្លួនចុះ ហើយក៏យកមាត់របស់គេទៅគ្របដណ្តប់លើអាវុធរបស់ខ្ញុំដែលទើបនឹងចេញពីខោអំបាញ់មិញ។ គេបង្អូសមាត់របស់គេជុំវិញវា មុខពេលគេបណ្តោយអោយវាចូលទៅក្នុងមាត់របស់គេយ៉ាងជ្រៅ រហូតស្ទើរតែប៉ះបំពង់ករបស់គេ។ គេក៏ចាប់ផ្តើមបៀមវាយឺតៗតាមចង្វាក់ដែលធ្វើអោយខ្ញុំមិនអាចទ្រាំបាន ក៏ស្រែកថ្ងូរ។ បន្ទប់មកគេក៏ដកមាត់របស់គេចេញ ដើម្បីស្រូបខ្យល់ដកង្ហើម.....ខ្ញុំមិនចង់អោយទៅមើលគេនៅពេលនេះទេ។
ព្រះបើខ្ញុំមើលគេនៅពេលនេះ វានឹងធ្វើអោយខ្ញុំមានអារម្មណ៍កាន់តែខ្លាំង។
"អឺ....សឹត!!!" ខ្ញុំព្យាយាមទប់សំលេងង្ងូរបស់ខ្ញុំ ព្រោះខ្ញុំមិនចង់អោយគេបានចិត្ត តែវាពិតជាពិបាកទ្រាំខ្លាំងណាស់។ គេនិយាយថាគេមិនដែរធ្វើបែបនេះជាមួយអ្នកណាទេ តែអ្វីដែលគេធ្វើនៅពេលនេះ វាធ្វើអោយខ្ញុំមានអារម្មណ៍ស្រួល ជាងអ្នកដទៃមុនៗធ្វើដាក់ខ្ញុំទៅទៀត។
"អឺ....កុំទ្រាំ....យើងចង់លឺឯងថ្ងូរ..." ដៃរបស់គេនៅតែបន្តត្រដុសអាវុធ និងក្បាលពោះរបស់ខ្ញុំ
"អា...អឺ!!...."នៅទីបំផុតខ្ញុំក៏ថ្ងូរ តាមដែរខ្ញុំត្រូវការ
"អឹ....កុំរើ"គេនិយាយដោយទាញចង្កេះខ្ញុំចុះ។ សំដីរបស់គេខ្ញុំអោយខ្ញុំមើលទៅគេ កន្លែងដែរអាវុធរបស់ខ្ញុំបង្ហាញខ្លួនចុះឡើងក្នុងមាត់របស់គេ។ ឥលូវនេះខ្ញុំមិនដឹងអ្វីទាំងអស់ ខ្ញុំវង្វេងជាមួយនឹងបបូរមាត់របស់គេហើយ។
"អឺ...អឺ...អឺ....ហេតុអី...ហេតុអីក៏ឈប់?" ខ្ញុំសួរទៅគេដោយសំលេងរដិបរដុប ហើយខ្ញុំសំលឹងទៅរកគេ ដែលនៅពេលនេះមុខរបស់គេនៅកំរិតនឹងមុខរបស់ខ្ញុំ។ គេប្រហែលជាមិនអោយខ្ញុំថ្ងូរដូចនឹងតួរស្រីដែលនៅក្នុងនៅក្នុងប្រលោមលោកដែលមិត្តរបស់ខ្ញុំតែងតែអាននោះទេ។ បើសិនជាអោយខ្ញុំធ្វើពិតមែន ខ្ញុំប្រកដជាគ្មានមុខសេសសល់អី្វទៀតទេ។
"យើងចង់លឺ...ចង់លឺឯងថ្ងូរ....ខ្លាំងៗ..." នៅពេលគេនិយាយចប់ គេក៏ថើបខ្ញុំដោយទន់ភ្លន់។ តែវាមិនដូចជាការថើបរបស់គេពីមុនមកទេ។ ខ្ញុំពិបាកនឹងបរិយាយការថើបមួយនេះ។ វាមិនមែនជាការថើបដោយសេក្តីឈ្នះ តែវាក៏មិនមែនជាការថើបដែលយើងស្រលាញ់អ្នកណាម្នាក់ដែរ។
យឺតៗអណ្តាតរបស់ខ្ញុំក៏ស្វែងរកអណ្តាតរបស់គេ។ អណ្តាតរបស់ពួកយើងកំពុងប្រលែងគ្នានៅក្នុងមាត់របស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំមិនចង់គិតនៅអ្វីដែលកំពុងកើតឡើងនេះទេ។ ខ្ញុំបិតភ្នែក ហើយអណ្តាតដែលសើមរបស់គេ គឺជាអ្វីដែលខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍តែមួយគត់នៅពេលនេះ។
"អើ...."ខ្ញុំថ្ងូរ ហាក់ដូចជាខ្ញុំមិនព្រមអោយគេចេញពីខ្ញុំ។ បាន! ខ្ញុំសារភាព! ខ្ញុំពិតជាចុះចាញ់នឹងអណ្តាតរបស់គេ។ ទោះបីជាខ្ញុំដឹងថា វានឹងមិនមែនជាការត្រឹមត្រូវ ទោះបីជាពេលនេះខ្ញុំកំពុងបង្កើតកំហុស តែខ្ញុំក៏បណ្តោយវា ហើយធ្វើតាមអ្វីដែរខ្ញុំត្រូវការនៅពេលនេះ។
"ថ្ងូរសំរាប់យើង Mark! ឆ្លងកាត់យប់នេះជាមួយគ្នា! ហើយបំភ្លេចវា..."
"អឺ...អា..."ខ្ញុំថ្ងូរ ដូចអ្វីដែលគេបានសុំ នៅពេលគេលិតក្បាលដោះរបស់ខ្ញុំ។ អាវរបស់ខ្ញុំបានបាត់ពីខ្លួនរបស់ខ្ញុំ តាំងតែខ្ញុំចាប់ផ្តើមឈ្លក់វង្វេងនឹងការថើបរបស់គេ។ តែវាគ្មានអ្វីត្រូវចាប់អារម្មណ៍ ដូចជាអារម្មណ៍ដែរខ្ញុំកំពុងមាននៅពេលនេះទេ។
"អឺ..." P'Vee ថ្ងូរនៅពេលខ្ញុំចាប់បោចសក់របស់គេ។​ គេសំលឹងមកភ្នែករបស់ខ្ញុំ បន្ទាប់ពីមើលមកខ្ញុំ ហើយបន្តធ្វើចលនាពីមាត់ មកកញ្ជឹងករបស់ខ្ញុំ
"អឺ..អឺ...កុំជញ្ជក់វា" ខ្ញុំឃាត់គេ នៅពេលខ្ញុំមានអារម្មណ៍ឈឺចេញពីករបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំមិនច្បាស់ថាស្នាមចាស់រលុបរឺនៅនោះទេ ប៉ុន្តែឥលូវនេះខ្ញុំមិនចង់បានស្នាមថ្មីនោះទេ។
គេជាអ្នកប្រាប់ខ្ញុំមិនអញ្ជឹង? ថាអោយខ្ញុំបំភ្លេចយប់នេះ ហេតុអីក៏គេចង់បង្កើតស្នាមអោយខ្ញុំចង់ចាំវា
(*T/N: ការយល់ច្រលំរបស់Mark)
"អឺ...!" P'vee ដកមាត់ចេញពីករបស់ខ្ញុំ ហើយបន្តចុះមកថើបស្មារបស់ខ្ញុំ ហើយយឺតៗក៏បន្តមកក្បាលពោះរបស់ខ្ញុំ ធ្វើអោយខ្ញុំថ្ងូរកាន់តែលឺ
"ឯងចូលចិត្តបែបផ្អែមល្អែម? មិនចូលចិត្តបង្ខំទេមែនទេ?" P'vee សួរខ្ញុំ បន្ទាប់ពីដកមាត់របស់គេចេញពីខ្លួនរបស់ខ្ញុំ។ មុខរបស់ខ្ញុំចាប់ផ្តើមក្រហម នៅពេលមើលទៅP'veeដែលកំពុងតែដោះអាវរបស់គេ។ រាងកាយរបស់P'vee ពិតជាសង្ហារខ្លាំងណាស់។ រាងរបស់គេមើលទៅប្រហាក់ប្រហែលនឹងខ្ញុំ តែរាងរបស់គេមាំជាងខ្ញុំ។
ខ្ញុំឈប់សំលឹងទៅរាងកាយដ៏ទាក់ទាញរបស់គេ នៅពេលចាប់លើកជើងរបស់ខ្ញុំដាក់លើស្មារបស់គេ។ កាយវិការនេះ ជាកាយវិការដែលខ្ញុំតែងតែធ្វើដាក់មនុស្សជាច្រើន។ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនមែនជាអ្នកលើកជើងនោះទេ។ ហើយខ្ញុំគួរតែធ្វើអ្វីនៅពេលនេះ? P'vee ព្យាយាមរុញខ្លួនគេ ជន្លរ ២ ៣ដង មុននឹងចង់សូករបស់គេមកផ្នែកខាងក្រោយខ្ញុំ។
"អេ...ចាំបន្តិច!..." ខ្ញុំច្រានពោះរបស់គេ ដោយកំលាំងល្មមអោយគេចេញពីខ្លួនខ្ញុំ
"បើឯងចង់ប្រាប់យើងថា ឯងប្តូវចិត្តមិនព្រមអោយយើងនៅពេលនេះ យើងនឹងចាប់ឯងឥលូវនេះ"
"Fuck you!"ខ្ញុំស្រែកអោយគេវិញ មើលចរិកគេទៅ!
"កើតអី! អំបាញ់នេះឯងដូចជាមិនអីណា" គេរអ៊ូ ហើយលែងជើងរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំសំលឹងភ្នែកគេបន្តិច រួចក៏ដើរទៅបើកថតកេស យកទឹករំអិល និងសោមអនាម័យចេញមក។
"នេះ! យកវាទៅ" ខ្ញុំហុចរបស់ទាំងពីរនេះអោយទៅគេ។ ចំនែកគេមើលមកវត្ថុនៅក្នុងដៃរបស់ខ្ញុំ ហើយកញញឺម
"ហា!ខ្លាចអ៎?"
"មិនចង់សាកទេអី?"
"ក្បាលខូចណាស់" គេនិយាយ មុនពេលថើបខ្ញុំយ៉ាងខ្លាំង។ គេថើបខ្ញុំខ្លាំងរហូតខ្ញុំស្ទើរតែដកដង្ហើមមិនបាន គេក៏យកទឹករំអិលមកលាបលើប្រដាប់ភេទរបស់ខ្ញុំ ហើយក៏ផ្តួរខ្ញុំទៅលើពូករួចក៏លាបទឹករំអិលមកនៅគូជរបស់ខ្ញុំ។​"យើងចង់អោយឯងបន្តថ្ងូរកុំឈប់" គេនិយាយ
"អ...អា..."ខ្ញុំព្យាយាមខ្ជិបវា នៅពេលគេព្យាយាមស៊កក្បាលចូល ព្រោះតែអារម្មណ៍ឈឺលើកមុនធ្វើអោយខ្ញុំមានអារម្មណ៍រអាៗ
"បើឯងធ្វើបែបនេះខ្ញុំធ្វើម៉េចយើងអាចដាក់វាចូលទៅ! ហើយយើងក៏មិនអោយឯងហើយដូចគ្នា"P'vee យកដៃរបស់គេមកដាក់ក្រោមក្បាលរបស់ខ្ញុំ មើលមកខ្ញុំដោយកាចសាហាវ កែវភ្នែកដែលពោលពេញដោយភាពស្រែកឃ្លាន។ បញ្ហាគឺទំហំនាគរាជរបស់គេ និងរូងរបស់ខ្ញុំ គេមិនអាចរុញវាម្តងចូលបានទេ ទោះបីជាមានទឹករំអិលក៏ដោយ
"Ok..."ខ្ញុំព្យាយាមសំរួលអារម្មណ៍ ស្របពេលដែលគេព្យាយាមស៊កវាម្តងទៀត
"ឈប់លេងសើចច្រើនទៀតណា Mark" សំលេងគ្រលៗរបស់គេ បន្លឺក្បែរត្រចៀករបស់ខ្ញុំ ហើយអណ្តាតរបស់គេក៏លានចេញមកក្រៅលិតស្លឹកត្រចៀករបស់ខ្ញុំ
"អូ.....អា..." អាវុធរបស់ P'Vee ​ក៏បានចូលក្នុងរូងរបស់ខ្ញុំបន្តិច រួចគេក៏ចាប់ផ្តើមធ្វើចលនាដកចេញ និងចូលយឺតៗ។ ចំនែកខ្ញុំក៏ប្រើដៃ សាប់អាវុធរបស់ខ្ញុំ។
"អ....អ...."​សំលេងថ្ងូរខ្លាំងៗរបស់គេចាប់ផ្តើមលាន់ចេញពីមាត់របស់គេ ស្របពេលដែលអវៈយវៈរបស់គេចូលកប់នឹងរូងរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាឈឺក និយាយអ្វីនៅពេលនេះ។ វាឈឺ!  គ្រប់យ៉ាងពេលនេះគឺ ឈឺ ហើយទឹកភ្នែករបស់ខ្ញុំក៏ចាប់ផ្តើមហូរ
"អឺ...អា...តើ..យើងចាប់ផ្តើមហើយណា?" គេសួរ ចំនែកខ្ញុំក៏អោបគេយ៉ាងណែន។ ភាពឈឺចាប់នៅពេលនេះ បែរជួយលុបការឈឺចាប់ដែលមាននៅក្នុងបេះដូងរបស់ខ្ញុំទៅវិញ
"Oh God!! យើងជិតឆ្កួតហើយ" P'Vee ខ្លាំងៗ។ រួចគេក៏ងើយមុខឡើងដើម្បីដកដង្ហើម។ ចំនុចដែលរាងកាយរបស់យើងក្លាយជាតែមួយ កំពុងតែធ្វើចលនា ស្វែងរកគ្នា យ៉ាងស្អិតរមួត។
"អា...អា...យឺតៗៗមួយៗៗ" P'Veeបន្តធ្វើវាខ្លាំងៗ គេចាប់ដៃទាំងពីរចាប់ចង្កេះរបស់ខ្ញុំ ហើយបន្តល្បឿនរបស់គេ ចំនែកខ្ញុំបានត្រឹមសន្ធឹងដៃទាំងពីររបស់ខ្ញុំ ខ្ញាំកំរាលពូក ដើម្បីសំរួលអារម្មណ៍នឹងភាពឈឺចាប់នៅពេលនេះ
"អា...ឈឺ...អឺៗ"ខ្ញុំលើកដៃរបស់ខ្ញុំទៅវៃដើមទ្រូងរបស់គេ ដើម្បីអោយគេបន្ថយកំលាំងខ្លះ តែការស្រែកអង្វរករបស់ខ្ញុំ ហាក់មិនត្រូវបានគេអើពើនោះឡើយ។​​ គេរឹតតែបង្កើនកំលាំង និងល្បឿនខ្លាំងជាងមុន
"អឺ..អ...អឺ.." ខ្ញុំមិនដឹងថាពេលវេលាឆ្លងកាត់ទៅយូរប៉ុណ្ណាហើយទេ តែរាងកាយរបស់ខ្ញុំនៅពេលនេះគ្របដណ្តប់ទៅដោយញើស។ ទឹកភ្នែកដែលហូរមកកាត់ថ្ពាល់របស់ខ្ញុំនៅពេលនេះវាបានស្ងួត។ តែអ្វីដែលល្អបំផុតនៅពេលនេះសំរាប់ខ្ញុំ គឺខួរក្បាលរបស់ខ្ញុំ
វាគឺទទេស្អាត....ហើយខ្ញុំមានអារម្មណ៍ល្អខ្លាំងណាស់
"Ah.....Mark..." P'Vee អោនចុះ ហើយជូតទឹកភ្នែករបស់ខ្ញុំ ហើយចាប់ផ្តើមថើបខ្ញុំដោយទន់ភ្លន់
"អ....អឺ!"
"....ហៅឈ្មោះយើង"
"អ....អើ...P'Vee" ខ្ញុំមិនដឹងថាអ្វីដែលជំរុញអោយខ្ញុំធ្វើតាមអ្វីដែលគេប្រាប់ខ្ញុំនោះឡើយ ព្រោះមាត់របស់ខ្ញុំវាហាក់ដូចជាលឿន ជាងខួរក្បាលរបស់ខ្ញុំ។ ហើយខ្ញុំក៏ឃើញគេញញឹមមករកខ្ញុំយ៉ាងទន់ភ្លន់
"ក្មេងល្អ" គេមិនអោយខ្ញុំនិយាយអ្វីទៀត រួចក៏ថើបខ្ញុំយ៉ាងលឿន។ រួចគេក៏ត្រលប់មកកាន់ចង្កេះរបស់ខ្ញុំ ហើយចាប់ផ្តើមធ្វើចលនាបន្តយ៉ាងលឿន
"អ...អឺ....P..."
"អឺ....Mark...អឺ"
"អូ....!" ខ្ញុំស្រែកយ៉ាងខ្លាំង មុនពេលបាញ់ទឹកកាមយ៉ាងខ្លាំង ខ្ជាយពេលលើពោះរបស់ខ្ញុំ។ ដូចដែលP'Vee កំពុងបន្តធ្វើចលនាយ៉ាងខ្លាំងៗ និងលឿន រួចក៏បញ្ចេញវាក្នុងស្រោមអនាម័យ។
"អឺ...."យើងទាំងពីរអ្នកដកដង្ហើមញាប់ៗស្ទើរមិនដល់គ្នា។ ពេលនេះខ្ញុំមិនចាប់អារម្មណ៍ពីក្លិនអីនោះទេ។ ជើងរបស់ខ្ញុំស្ពឹក ធ្វើអោយខ្ញុំបានត្រឹមដេកលើគ្រែដោយមិនអាចកំរើកបាន។ P'Vee ទំរេតខ្លួនមកលើពួកទាំងនៅដកដង្ហើមញាប់ៗ។ ស្ថិតក្នុងស្ថានភាពបែបនេះ គេមិនអាចហៅអោយខ្ញុំភ្ញាក់បានទេ។
ខ្ញុំគ្រាន់តែចង់គេង ហើយសង្ឃឹមថាថ្ងៃស្អែកអ្វីៗនឹងប្រសើរឡើង។
"បើសិនបើឯងមិនចង់ឈឺចាប់ទៀត ឯងត្រូវតែបំភ្លេចវាអោយអស់" សំលេងគ្រលរបស់គេនៅលាន់នឹងត្រចៀករបស់ខ្ញុំ ធ្វើអោយខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍ដឹងថាយប់នេះមិនទាន់ចប់ទេ។ ខ្ញុំបិតភ្នែក ហើយក៏ទឹកភ្នែករបស់ខ្ញុំក៏ហូរស្រក់មក។
ខ្ញុំធុញធប់ខ្លាំងណាស់ ព្រួយបារម្ហច្រើនយ៉ាង.... ហើយក៏បណ្តោយអោយP'Vee ធ្វើវាអោយវែងឆ្ងាយយ៉ាងនេះម្តងទៀត។
តែខ្ញុំនឹងចងចាំវាទុកជាមេរៀន...។
(*T/N: Mark យល់ច្រលំម្តងទៀត)
....
ស្របពេលដែលខ្ញុំបើកភ្នែក ភាពឈឺផ្សារក៏មកជាមួយ។  គ្រប់យ៉ាងប្រែជាស្អិត និងស្ងួតនៅផ្នែកខាងក្រោមរបស់ខ្ញុំ ព្រោះតែយប់មិញនេះ ខ្ញុំហត់ខ្លាំងពេកក៏គេងលក់ដោយមិនបានលាងសំអាតវា។ អ្វីដែលខ្ញុំចងចាំ គឺខ្ញុំចង់គេង ហើយបំភ្លេចគ្រប់យ៉ាង។ ទោះបីជាពេលនេះម៉ោង ៤រសៀលក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំនៅតែចង់គេងបន្ត។ ម្សិលមិញជាថ្ងៃដែលអាក្រក់បំផុតរបស់ខ្ញុំ។ បន្ទាប់ពីលឺគាត់បដិសេធខ្ញុំមិនបានប៉ុន្មានផង ខ្ញុំក៏ត្រូវស្តាប់ពួកគេសុំគ្នាជាសង្សារ។
ខ្ញុំងាកទៅមើលផ្នែកម្ខាងទៀតនៃគ្រែរបស់ខ្ញុំ ដែលពេលនេះគឺទទេស្អាត តែខ្ញុំក៏មិនរំពឹងថាបានឃើញគេដែរ បន្ទាប់ពីបានលឺពាក្យដែលគេនិយាយកាលពីយប់មិញ។ គ្រប់ពាក្យគឺស្ថិតនៅជាប់នឹងត្រចៀករបស់ខ្ញុំ។
បន្ទាប់ពីសំអាតខ្លួនរួចហើយ ខ្ញុំក៏ដើរមករកអីញ៉ាំ។ ភាពឃ្លានអាចធ្វើអោយមនុស្សភ្ញាក់ពីគេងបាន។ ទូរទឹកកករបស់ខ្ញុំស្រាប់តែអស់អ្វីទាំងអស់! អ្នកណាដឹងទេថាវាអស់ពីកាល? ហើយក៏គ្មានសេសសល់អ្វីដែលអាចញ៉ាំបាននៅលើថ្នើរ។ ខ្ញុំកំពុងតែគិតថាគួរតែតេររកមិត្តរបស់ខ្ញុំដើម្បីចេញទៅញ៉ាំអីជាមួយគ្នា។
ខ្ញុំដើរទៅយកអាវក្រៅរបស់ខ្ញុំ ហើយក៏ចុះទៅក្រោយដើម្បីទិញអាហារ។ ខ្ញុំព្យាយាមប្រញាប់ តែខ្ញុំមិនអាចដើរបានស្រួលទេនៅពេលនេះ។ យ៉ាងហ៊ោចណាស់ម្តងនេះខ្ញុំ មិនមានអារម្មណ៍ថាត្រូវវារដូចលើកមុន។
"មានគោលដៅច្បាស់លាស់ មានគំរោងទុកជាមុន ភាពវៃឆ្លាត និងគួរអោយគោរព" ខ្ញុំអាចលឺ សំលេងសប្បាយចិត្ត លាន់លឺពេលដែរខ្ញុំដើរចេញពីជណ្តើរយន្ត។ ខ្ញុំភ្ញាក់ផ្អើលបន្តិច ដែលឃើញ P'Bar​ និងAi Gun ឈរចំអន់គ្នាលេងនៅមុខបន្ទប់។ ខ្ញុំក៏គ្រលេកមើលជាន់ និងសញ្ញា
ខ្ញុំចុចប៊ូតុងខុសជាន់!!
"អរគុណដែលមើលថែខ្ញុំ" Kan និយាយដោយញញឹម ហើយក៏អោនគោរពP'Bar
"ខ្ញុំរឹងខ្លួនណាស់!" P'Bar និយាយរួចក៏បែរខ្លួនមកបើកទ្វារបន្ទប់
"P'Bar" ខ្ញុំហៅមនុស្សម្នាក់ ដែលតែងតែស្ថិតក្នុងអារម្មណ៍ខ្ញុំជានិច្ច រួចគាត់ក៏ងាកមកមើលខ្ញុំ។ ខ្ញុំមិនដឹងថាហេតុអីលើកនេះ ខ្ញុំមិនបានធុញធប់ រឺក៏ពិបាកចិត្តដូចរាល់ដង។ នៅពេលខ្ញុំឃើញ P'Bar ញញឹមទៅAi Gun យ៉ាងសប្បាយចិត្តបែបនេះ ខ្ញុំក៏សប្បាយចិត្តជំនួសគាត់។ ខ្ញុំគួរតែដកខ្លួន
ហើយពេលនេះខ្ញុំគ្រាន់តែចង់មកសុំទោស
"ឯងមកទីនេះធ្វើអី" ខ្ញុំមើលទៅមនុស្សដែលកំពុងខឹងឈរក្បែរនោះ​ ធ្វើអោយខ្ញុំដកដង្ហើមធំ រួចក៏តប
"ខ្ញុំគ្រាន់តែចង់មកសុំទោស។ ខ្ញុំដឹងថាគាត់ស្រលាញ់ឯងប៉ុណ្ណា។ ខ្ញុំក៏ចាប់អារម្មណ៍ដឹងព្រោះតែថ្ងៃប្រលងនោះ" ខ្ញុំនិយាយ
"ចូលមក!" P'Bar ហៅខ្ញុំ ហើយខ្ញុំក៏ដើរតាមគាត់ចូលទៅ។ ចំនែក Ai Gun សំលឹងមកខ្ញុំ តែគេក៏មិននិយាយអ្វី
ខ្ញុំអង្គុយនៅសាឡុង ហើយក៏ចាំគាត់ដូចដែលគាត់ប្រាប់ខ្ញុំ។ មិនយូរប៉ុន្មានគាត់ក៏ចេញមកផ្ទះបាយជាមួយទឹកក្រូចនៅក្នុងដៃ ស្របពេលAi Gun ដើចេញពីបន្ទប់គេង។
តាមរូបភាពដែលមើលឃើញ ខ្ញុំក៏អាចដឹងដោយងាយថាពួកគេរស់នៅចុះសំរុងគ្នា និងសប្បាយចិត្តយ៉ាងណា។ យប់មិញខ្ញុំសំរេចចិត្តថាខ្ញុំនឹងសុំទោស P'Bar ពីររឿគ្រប់យ៉ាងដែរខ្ញុំធ្វើ ទាំងការដែរខ្ញុំព្យាយាមរំខានពួកគេ និងការពិតដែរខ្ញុំធ្លាប់គិតធ្វើរឿងអាក្រក់ៗដើម្បីអោយពួកគេបែកគ្នា។ នៅពេលខ្ញុំឃើញគាត់ញញឹម និងមើលឃើញភាពយកចិត្តទុកដាក់របស់Ai Gun  ​ចំពោះគាត់ ខ្ញុំចាប់ផ្តើមយល់ថាខ្ញុំគ្មានថ្ងៃអាចធ្វើអោយគាត់សប្បាយចិត្តដូចគេធ្វើនោះទេ។
ខ្ញុំត្រូវតែទទួលយកការពិត
P'Bar អង្គុយទល់មុខខ្ញុំដោយមានAi Gun អង្គុយជាប់គាត់។ P'Bar មើលមកខ្ញុំរួចក៏ចាប់ផ្តើមនិយាយ ដើម្បីបំបែកភាពស្ងប់ស្ងាត់។
"ខ្ញុំទាក់ទងនឹងGun ហើយ" ខ្ញុំលេបទឹកមាត់ដើម្បីផ្សើមបំពង់កដែលស្ងួតរបស់ខ្ញុំ ហើយខ្ញុំក៏លើកទឹកក្រូចមកផឹក រួចក៏ញញឹមដាក់គាត់
"ខ្ញុំដឹង" ខ្ញុំតប ហើយក៏មើលទៅAi Gun  ដែលកំពុងតែមើលមកខ្ញុំដោយមិនសប្បាយចិត្ត
"បើឯងដឹងហើយ ហេតុអីក៏មករកខ្ញុំទៀត" គាត់សួរខ្ញុំដោយសំលេងប្រកដប្រជា
"ដូចដែរខ្ញុំប្រាប់អញ្ជឹង ខ្ញុំមកទីនេះដើម្បីសុំទោស...សំរាប់គ្រប់យ៉ាង។ ហើយនឹងរាល់សំដីមិនល្អដែលខ្ញុំបាននិយាយ"
"ខ្ញុំមិនបានខឹងឯងនោះទេ។ ហើយខ្ញុំក៏សុំទោសឯងដូចគ្នានៅថ្ងៃនោះដែលខ្ញុំ...ដែលខ្ញុំធ្វើអោយឯងឈឺចាប់" P'Bar និយាយតិចៗ ធ្វើអោយខ្ញុំនឹកដល់ថ្ងៃនោះ។ តែមិនអីទេ ទោះបីជាខ្ញុំព្យាយមប្រមូលការចងចាំមកវិញ វាបានត្រឹមតែការឈឺចាប់ប៉ុណ្ណោះ ខ្ញុំគួរតែអោយវារសាត់ទៅតាមពេលវេលា។
"ខ្ញុំមិនដឹងថាខ្ញុំឈឺប៉ុណ្ណាទេនៅពេលនោះ"ខ្ញុំដឹងថាគេចាត់ទុកខ្ញុំត្រឹមជាប្អូនប្រុស។ ខ្ញុំដឹងថាគាត់ល្អចំពោះខ្ញុំ ហើយក៏គ្មានផ្លូវដែលគាត់គិតខ្ញុំលើសពីនេះ។ តាមពិតខ្ញុំក៏ដឹងមកជាយូរតែគ្រាន់តែខ្ញុំទើបតែព្រមទទួលយកការពិតនៅថ្ងៃនេះប៉ុណ្ណោះ។
"បើឯងសុំទោសរួចរាល់ហើយ! ក៏អញ្ជើញចេញទៅ" Ai Gun និយាយ ធ្វើអោយខ្ញុំដកដង្ហើមធំនឹងភាពប្រច័ណ្ឌរបស់គេ។ P'Bar គ្មានថ្ងៃនឹងមកស្រលាញ់ខ្ញុំ ហេតុអីក៏គេចាំបាច់ប្រច៍ណ្ឌដល់ថ្នាក់នេះ?
"ហេតុអីក៏ប្រច័ណ្ឌដល់ថ្នាក់នេះ? ខ្ញុំគ្រាន់តែមកសុំទោស ហើយឯងគិតថាខ្ញុំនឹងនៅតែតាមគាត់ទៀតមែនទេ? ឯងក៏អង្គុយនៅទីនេះ ទោះបីឯងមិននៅទីនេះ ក៏គាត់គ្មានផ្លូវមកចាប់អារម្មណ៍នឹងខ្ញុំដែរ" ខ្ញុំនិយាយឃ្លាចុងក្រោយតិចៗ ព្រោះវាធ្វើអោយខ្ញុំឈឺ
"ព្រោះឯងមិនមែនយើង"
"យើងដឹង! សូមឯងកុំនិយាយវាម្តងទៀតបានទេ" ខ្ញុំសំលឹងទៅមើលគេ
ប៉ឺងៗៗ
សំលេងកណ្តឹងបន្ទប់ក៏លឺឡើង។ P'Bar និងAi Gun  មើលមុខគ្នារួចក៏នាំគ្នាសំលឹងទៅទ្វារ។ ទោះបីជាខ្ញុំអន់ចិត្ត ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនអាចថាមិនចូលចិត្ត ភាពគួរអោយស្រលាញ់ដែលពួកគេមានអោយគេនេះដែរ។ P'Bar ក៏ឡើងទៅបើកទ្វារ ដោយទុកអោយខ្ញុំ និងAi Gun   សំលឹងមុខគ្នា។
"អូ! Vee តើឯងមកទីនេះធ្វើអី" សំលេង P'Bar លឺមកដល់ត្រចៀករបស់ខ្ញុំ។ មិនដឹងថាហេតុអីក៏ខ្ញុំស្រាប់តែក្លាចមនុស្សដែលកំពុងឈរជាប់P'Bar យ៉ាងខ្លាំង។ ភ្នែករបស់គេសំលឹងមករកខ្ញុំ ហាក់ចង់សួរខ្ញុំថា ខ្ញុំកំពុងតែធ្វើអី។
(*T/N: You are Dead Meat, Mark~!)
"ឯងមកទីនេះធ្វើអី?" P'Vee ដើរមកហើយក៏ឈប់ឈរនៅចំពោះមុខខ្ញុំ
"ខ្ញុំគ្រាន់តែមកទីនេះដើម្បីសុំទោស" ខ្ញុំតបហើយសំលឹងទៅP'Bar។ ទោះបីវាជាការពិតតែសំលេងរបស់ខ្ញុំចាប់ផ្តើមញ័រ ហើយខ្ញុំព្យាយាមនិយាយអោយដូចជាធម្មតា។
"យើងប្រាប់ឯងហើយមែនទេ! ថាកុំអោយមករញ៉េរញ៉ៃនឹងមិត្តរបស់យើងទៀត"P'Vee និយាយដោយចាប់ទាញដៃរបស់ខ្ញុំ។ គេធ្វើអោយខ្ញុំត្រូវងើបឈរភ្លាមៗ !ឈឺ !
Ai Gun  មើលមកខ្ញុំ និងP'Vee  ហើយP'Bar ក៏ដើរមករកពួកយើង
"និយាយគ្នាអោយស្រួលសិនទៅ P គេគ្រាន់តែមកនិយាយជាមួយP'Bar​ ប៉ុណ្ណោះ" Ai Gun មើលមកខ្ញុំ ហើយក៏ទាញដៃរបស់ខ្ញុំពីP'Vee។ ហើយP'Bar ក៏ជួយទាញP'Vee ចេញពីខ្ញុំ
"ឯងក៏អញ្ជឹងដែរ! ឯងមិនចាប់អារម្មណ៍ទេ ថាគេកំពុងមកដណ្តើមប្រពន្ធរបស់ឯង?" P'Veeស្រែកដាក់មុខរបស់Ai Gun។ ទាំងP'Bar និងAi Gun ហាក់មិនចាប់អារម្មណ៍នឹងការប្រមានរបស់P'Veeនោះទេ ព្រោះពួកគេក៏ដឹងថាខ្ញុំមកទីនេះ មិនមែនមកសាងបញ្ហានោះទេ។ មនុស្សដែលនៅចំពោះមុខខ្ញុំទៅវិញទេដែលខ្ញុំគួរតែស្រែកដាក់។
"ហេតុអីក៏ឯង ខឹងដល់ថ្នាក់នេះ? ពួកយើងគ្រាប់តែនិយាយគ្នាធម្មតា។ Mark គេគ្រាន់តែមកសុំទោស ហើយយើង និងGunក៏យល់" P'Bar និយាយដោយសំលឹងទៅP'Vee
"កុហក...!" គេនិយាយដោយមើលមកខ្ញុំ។ ខ្ញុំបិទភ្នែកហើយរាប់ពី១ ដល់១០ តែខ្ញុំដឹងថាវាមិនអាចជួយអ្វីបាននោះទេនៅពេលនេះ
"ហើយចង់ធ្វើអីដាក់ខ្ញុំបន្ត? ដើម្បីអោយខ្ញុំឈប់រវល់នឹងP'Bar មែនទេ? ខ្ញុំក៏ឈប់រួចហើយ! ឈប់បារម្ហទៅ! ហើយខ្ញុំមកទីនេះក៏ដើម្បីសុំទោស។ ខ្ញុំក៏មិនបង្កបញ្ហាអ្វីដល់ពួកគេ។ វាតែប៉ុណ្ណឹង ហើយចង់បានអីទៀតពីខ្ញុំ?" ខ្ញុំនិយាយដោយងើយមុខទៅមើលមុខរបស់គេ។ ភ្នែករបស់គេក៏ប្រែជាស្រទន់បន្តិចនៅពេលដែលប្រទះនឹងភ្នែករបស់ខ្ញុំ។ គេមើលទៅP'Bar ដូចជាចង់សួរថាខ្ញុំនិយាយនេះជាការពិតរឺទេ? P'Barងក់ក្បាល ហើយP'Vee ក៏ដកដង្ហើមយ៉ាងវែង ហើយឈ្លូងសក់របស់គេទៅក្រោយ បែបឥរិយាបថមនុស្សសង្ហារ ដែលមនុស្សជាច្រើនប្រហែលជាចូលចិត្ត
"បើឯងនិយាយចប់ហើយ ត្រលប់ទៅវិញជាមួយយើង" គេនិយាយហើយក៏ទាញដៃរបស់ខ្ញុំដើតទៅតាមគេ។តើខ្ញុំអាចធ្វើអ្វីបាន? មិនថាពេលនេះខ្ញុំឈឺប៉ុណ្ណា​ ខ្ញុំបានត្រឹមតែដើរតាមគេប៉ុណ្ណោះ។

Love Mechanics-khmer translate Chapter3: មិនមែននៅក្នុងបេះដូងរបស់ខ្ញុំ តែវាមិនអាចរលុបបាន

- Vee Vivis-

ឥលូវនេះខ្ញុំកំពុងតែរវល់នឹងការប្រលង តារាសកលវិទ្យាល័យ (Universities Stars)។ ពិតជាមានរឿងត្រូវរវល់ច្រើនណាស់សំរាប់និស្សិតឆ្នាំទី៣ដូចជាខ្ញុំ។ ខ្ញុំធ្លាប់ជា Moon សកវិទ្យាល័យ។ ឆ្នាំមុន សិស្សប្អូនជាប់ត្រឹម Moon លេខ២ប៉ុណ្ណោះ... វាគួរអោយឈឺចាប់ខ្លាំងណាស់។ តែឆ្នាំនេះពួកគេបា្រប់ខ្ញុំថានឹងយកឈ្នះអោយបាន តែខ្ញុំពិតជាមិនដឹងថាសិស្សច្បងគិតបែបនេះបានយ៉ាងណាទេ។ ព្រោះឥលូវនេះយើងក៏ដឹងថា  Moon  របស់មហាវិទ្យាល័យពេទ្យល្បីដល់ថ្នាក់ណា! ខ្ញុំមិនគិតថាមានអ្នកដែលយកឈ្នះគេបាននោះទេ។

(*T/N: សំរាប់សកលវិទ្យាល័យនៅប្រទេសថៃ គេក៏មានការប្រលង ប្រុសស្អាត ដែលគេហៅថា Moon និងស្រីស្អាត ដែលគេហៅថា Star សំរាប់និស្សិតឆ្នាំទីមួយជារៀងរាល់ឆ្នាំ។ ដោយដំបូងពួកគេក៏ជ្រើសរើស Moon និង Star តាមផ្នែករឺមហាវិទ្យាល័យនិមួយៗ រួចក៏យកមកប្រលងដើម្បីជ្រើសរើស Moon​​ និងStar សំរាប់សកវិទ្យាល័យរបស់ពួកគេ។ យើងអាចចាប់អារម្មណ៍បានថា តួអង្គក្នុងBL ភាគច្រើនសុទ្ធតែជា MooN។ នៅពេលពួកគេជាប់ជា Moon Star ពួកគេប្រៀបដូចជាតារា ក្នុងវិថីសិល្បៈអញ្ជឹង ព្រោះពួកគេនឹងត្រូវធ្វើសកម្មភាពជាច្រើនសំរាប់សាលា ដូចជាតំណាងសាលា ចូលរួមសកម្មភាពសង្គម ត្រូវថតប្រម៉ូតអោយសាលា...។ បើអ្នកទាំងអស់គ្នាបានធ្លាប់មើល រឺអានរឿង 2Moons អ្នកទាំងអស់គ្នានឹងយល់ច្បាស់ពីការប្រលងមួយនេះ)

ខ្ញុំអង្គុយចុះ ហើយរកមើល Yihwa ក៏ប្រទះឃើញនាងកំពុងទាញថ្ពាល់ Moon មហាវិទ្យាល័យរបស់យើង។ តាមពិតទៅខ្ញុំពិតជាគ្មានសង្ឃឹមថាគេនឹងឈ្នះនោះទេ។ បើគេអាចជាប់ដល់ Top 5 ខ្ញុំក៏សប្បាយចិត្តណាស់ទៅហើយ ព្រោះឆ្នាំនេះនិស្សិតប្រុសសង្ហារៗពិតជាច្រើនពិតមែន។
និយាយពីសិស្សប្អូន ខ្ញុំក៏នឹកឃើញពីមនុស្សដែលខ្ញុំជួបកាលពីពីរថ្ងៃមុន។ ឃើញគេកំពុងអង្គុយជក់បារីធ្វើអោយខ្ញុំភ្ញាក់ផ្អើលខ្លាំងណាស់ ហើយអ្វីដែលធ្វើអោយខ្ញុំរឹតតែភ្ញាក់ផ្អើលទៀតនោះ គឺបន្ទប់របស់គេនៅជាប់បន្ទប់របស់មិត្តស្រីរបស់ខ្ញុំ។ ជាធម្មតាខ្ញុំតែងទៅអាផាតមិន របស់មិត្តស្រីខ្ញុំ តែខ្ញុំមិនដែលជួបគេនោះទេ។ គេមើលមកខ្ញុំដោយទឹកមុខខ្ពើមរអើម ពេលឃើញខ្ញុំអោបថើបនាង ហើយគេក៏ជូនពរពួកយើង។ ខ្ញុំពិតជាចង់អរគុណគេ ហើយខ្វះភ្នែករបស់គេមកជាន់ខ្លាំងណាស់។
គេច្បាស់ណាស់ មិនដែលធ្លាប់មានស្នេហា
បន្ទាប់ពីខ្ញុំបាន...អឺ...គេងជាមួយគេ ពេលគេភ្ញាក់មកក៏ស្ញៀមស្ងាត់ មិននិយាយអ្វី គេត្រឹមសំលឹងមកខ្ញុំ ហាក់ដូចជាកំពុងគិតរឿងអាក្រក់ដែលឡើងមកលើខ្ញុំ។ ខ្ញុំនៅតែគិតថា បើគេយល់ព្រមឈប់ពីដំបូង ខ្ញុំក៏មិនធ្វើរឿងនោះដាក់គេដែរ។ ប៉ុន្តែឥលូវខ្ញុំមានអារម្មណ៍ចំលែក នៅពេលខ្ញុំមើលទៅគេ។ ខ្ញុំ​មិនខ្លាចគេ ហើយខ្ញុំក៏មិនមានអារម្មណ៍ខុស តែខ្ញុំគិតថាបន្ទាប់ពីនេះពួកយើងក៏មិនមានអ្វីនឹងត្រូវធ្វើជាមួយខ្ញុំទៀតដែរ។
ខ្ញុំគួរតែឈប់គិតពីគេ។ ពួកយើងសុទ្ធតែជាមនុស្សប្រុស វាគ្មានអ្វីដែលយ៉ាងត្រូវគិតច្រើននោះទេ។
"យ៉ាងម៉េចហើយ?" ខ្ញុំងើយមុខទៅរកម្ចាស់សំលេង។ ខ្ញុំចំលែកក្នុងចិត្តបន្តិច...Bar? មករកខ្ញុំ? ខ្ញុំសំលឹងទៅគេមួយសន្ទុះ មុននឹងនិយាយចំអន់ទៅគេ។
" យើងស្មានតែឯងដើរហួស ទៅរកក្រុមនិស្សិតពេទ្យហើយតើ"
"ហេតុអី? យើងរៀនវិស្វកម្ម" នេះជាចំលើយគួរអោយធុញរបស់គេ។ បន្ទាប់មកខ្ញុំក៏ឃើញគេព្យាយាមសំលឹងទៅរក ក្រុមមហាវិទ្យាល័យពេទ្យ តើឯណាទៅ Moon ហាហាហ....យើងយល់ណា! មាត់របស់គេនិយាយថា វិស្វកម្ម តែបេះដូងរបស់គេនៅឯង គូ្រពេទ្យ។ ទោះជា១០០ឆ្នាំ ១០០០ឆ្នាំ ក៏គ្មានផ្លូវដែលគេមកមើលមិត្តភក្តិដូចជាខ្ញុំបែបនេះដែរ តែឥលូវនេះគេមាន kan ឃើញទេថាគេមកលឿនយ៉ាងណា។
ខ្ញុំឃើញថា Bar និងGun គឺជាគូរស្នេហ័ដ៏គួរអោយស្រលាញ់។ កាលពីមុនខ្ញុំមិនចូលចិត្ត គូស្នេហ៍មនុស្សប្រុស និងមនុស្សប្រុសបែនេះទេ។ គឺមានតែStar របស់មហាវិទ្យាល័យយើង គឺYihwa ម្នាក់ប៉ុណ្ណោះ ដែរតែគាំទ្រស្នេហាប្រភេទនេះ។ រហូតទាល់តែ ខ្ញុំចាប់ផ្តើមមើលពួកគេពីមួយថ្ងៃ ទៅមួយថ្ងៃ ...ខ្ញុំក៏ចាប់ផ្តើមញញឹមហើយយល់ពីពួកគេ។ វាធ្វើអោយខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍ថា ស្នេហាប្រភេទនេះ ពិតជាអាចទៅរួចពិតមែន។ វាមិនអាក្រក់ រឺក៏មិនអាចទទួលយកបាននោះឡើយ។ ឥលូវខ្ញុំមិនបានគិតថាវាអាក្រក់ ដូចដែលខ្ញុំធ្លាប់បានគិតនោះឡើយ។ តែបញ្ហាគឺ Mark... ខ្ញុំក្រលាប់ភ្នែកចុះឡើងរួចគិតពីអ្វីដែលខ្ញុំបានគិតអំបាញ់មិញ គេនៅជាប់នឹងខួរក្បាលខ្ញុំរហូត តែវាគ្មានអីទ!... ខ្ញុំព្យាយាមរុញរូបភាពរបស់គេចេញពីការគិតរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំពិតជាធុញធប់នឹងខួរក្បាលរបស់ខ្ញុំពិតមែន។
សំលេងសាររបស់Line បន្លឺឡើងធ្វើអោយខ្ញុំភ្ញាក់ពីការគិតរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំងាកទៅរកម្ចាស់សំលេង មនុស្សម្នាក់ដែលឈរជាប់ Yihwa កំពុងជួយជូតមុខរបស់ Fuse។ មុខរបស់គេកាន់តែក្រហម នៅពេលសំលេងសារលឺកាន់តែខ្លាំង
"អានវាទៅ! សំលេងរំខានខ្លាំងណាស់" Yihwa និយាយ
"ចាំបន្តិច! ចាំយើងបិទសំលេង" គេនិយាយ រួចក៏ទាញទូរស័ព្ទមកបិទសំលេង តែគេបែរជាអានសារ ហើយញញឹមដូចជាមនុស្សឆ្កួតទៅវិញ រួចគេក៏ងាកទៅរកក្រុមនិស្សិតពេទ្យ។ សាកទាយមើលថាមិត្តរបស់ខ្ញុំធ្វើអ្វីបន្ត...គឺគេដើរសំដៅទៅរក Moon របស់និសិ្សតពេទ្យ។
Bar និសិ្សតវិស្វកម្ម
Bar មនុស្សដែលធ្លាប់តែកាន់ gear ដើម្បីសុំមនុស្សស្រីធ្វើជាប្រពន្ធ
បានរលាយបាត់ហើយ! ចាប់តាំងពីនិស្សិតពេទ្យម្នាក់នោះបង្ហាញខ្លួន ហើយចាប់ផ្តើមតាមញ៉ែគេ។
(*T/N: gear គឺជាបន្តោងរូបខ្ចៅគ្រឿងម៉ាស៊ីន។ និសិត្សវិស្វកម្មនឹងទទួលបានវាម្នាក់មួយ នៅឆ្នាំទីមួយបន្ទប់ពីគេបានបំពេញគ្រប់លក្ខណៈ ដែលសិស្សច្បងដាក់អោយគេធ្វើក្នុងសកម្មភាព Sotus។ សំរាប់និស្សិតវិស្វកម្ម gear ជាវត្ថុមានតំលៃណាស់សំរាប់ពួកគេ ព្រោះវាជានិមិត្តរូបរបស់និស្សិតវិស្វកម្ម ហើយអ្វីដែលសំខាន់ទៀតនោះ ជាធម្មតាបើពួកគេតាមស្រលាញ់អ្នកណាម្នាក់ ពួកគេនឹងប្រគល់វាអោយទៅម្នាក់នោះដើម្បីបង្ហាញពីក្តីស្រលាញ់ និយាយរួមវាប្រៀបនបានទៅនឹងបេះដូងរបស់ និស្សិតវិស្វកម្ម។ បើអ្នកទាំងអស់គ្នាមើលរឿង រឺអានរឿង បែបBL របស់ថៃក៏គង់នឹងដឹងច្បាស់ ព្រោះភាគច្រើនអ្នកនិពន្ធចូលចិត្តនិយាយពីនិស្សិតផ្នែកវិស្វកម្ម ហើយនឹងទាក់ទងនឹង Gear នេះខ្លាំងណាស់)

"ឯងមើលទៅ! មាត់និយាយថាមិនស្រលាញ់គេទេ តែបែរជាទៅថើបថ្ពាល់គេ" Yihwa និយាយទាំងកំពុងផាត់មុខអោយStar។ Kan ងក់ក្បាលដាក់ Bar ដែលកំពុងអោនមុខទៅជិតគេ រួចក៏ញញឹម។ ឯ Ai Gun ក៏បើកភ្នែកធំៗសំលឹងទៅរកBar ទាំងមុខក្រហម... គួរអោយស្រលាញ់ដល់ហើយ។
ពួកគេនៅឆ្ងាយពីខ្ញុំ ចំនែកខ្ញុំញញឹមដាក់ពួកគេដោយពួកគេមិនបានដឹង ព្រោះពួកគេមិនបានចាប់អារម្មណ៍នឹងមនុស្សជុំវិញខ្លួនពួកគេឡើយ។ បន្ទាប់មកខ្ញុំក៏ក្រលេចចុះឡើង ហើយក៏មិនដឹងថាហេតុអ្វីខ្ញុំក៏សំលឹងទៅទ្វារ។ ខ្ញុំប្រទះឃើញក្មេងប្រុសដែលឈរស្ងៀម ទឹកមុខរបស់គេមើលទៅស្រងូតស្រងាត់ជាខ្លាំងនៅពេលឃើញ Gun និងBar។
កែវភ្នែករបស់គេបង្ហាញពីការឈឺចាប់... ផ្ឬៃមុខរបស់គេពោលពេញដោយភាពសោកសៅ...
"Vee! Vee!"
"ស្អីគែ?! ម៉េចក៏ហៅយើងលឺម្ល៉េះ?" ខ្ញុំក្រលេងទៅរកមិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំYihwa មនុស្សស្រីដែលស្រស់ស្អាតជាងក្នុងក្រុមរបស់យើង។ ខ្ញុំគួរតែប្រាប់តាំងពីដំបូង នៅមហាវិទ្យាល័យរបស់យើងមាននិស្សិតស្រីតិចខ្លាំងណាស់។ នៅជំនាន់របស់ខ្ញុំនេះ មហាវិទ្យាល័យស្ថាបត្យកម្មរបស់យើង មាននិស្សិតស្រីដែរ៣នាក់ប៉ុណ្ណោះ ហើយមិត្តរបស់ខ្ញុំYihwa ជាStar ដែលមាន Yi Yi និងTaTa។ ដែលស្រស់ស្អាតជាងគ្នាតាមលំដាប់។
"យើងហៅឯងមួយសន្ទុះហើយ! តែឯងរវល់តែមើលទៅខាងនោះ។ ប្អូនត្រូវឡើងលើឆាកហើយណា" Yihwa និយាយមករកខ្ញុំ។ ហើយខ្ញុំក៏ងាកត្រលប់ទៅមាត់ទ្វារវិញ តែគេក៏បាត់ទៅហើយ។
"អូ! ឡើងទៅដល់ ព្យាយាមយកចិត្តទុកដាក់ ហើយធ្វើវាអោយបានល្អ!" ខ្ញុំនិយាយទាំងទះស្មាFuse តិច
"មុននឹងP និយាយ PមិនបានមើលទៅGunទេ? ខ្ញុំដឹងថាខ្ញុំសង្ហារ ប៉ុន្តែគេសង្ហារជាងខ្ញុំឆ្ងាយណាស់" Fuse និយាយ ហើយក៏ធ្វើមុខស្អុយដាក់ខ្ញុំ
"ឯងញ៉ិកញ៉ុកធ្វើមុខដូចមនុស្សស្រី Ai sat...ឡើងទៅលើឆាក ហើយធ្វើមុខអោយរឹងប៉ឺងដូចមនុស្សប្រុសបន្តិចមើល" ខ្ញុំនិយាយលេងដាក់គេ
"សិស្សច្បងឆ្កួត! ហើយខ្ញុំមិនមែនមនុស្សប្រុសទេមែនទេ? តើមានមនុស្សស្រីឯណាសង្ហារដូចខ្ញុំនោះ?" គេមើលទៅភ័យៗ ចំនែកឯYihwa និង Dao Starដ៏ស្រស់ស្អាតរបស់យើង ក៏សើចនឹងភាពស្លន់ស្លោរបស់គេ។ តាមពិតFuse គឺសង្ហារ ប៉ុន្តែវាគួរអោយអស់សំណើចខ្លាំងណាស់ ក្រោយគេថែមម្សៅនៅលើមុខ និងផាត់ថ្ពាល់ក្រហមៗបែបនេះ មុខរបស់គេក៏ប្រែទៅជាគួរអោយស្រលាញ់ទៅវិញ។ សំណាងល្អដែលគេខ្ពស់ បើគេទាបនោះ គេមើលទៅមិនខុសពីBar នោះទេ។
"ដល់ម៉ោងឡើងឆាកហើយ! កំលោះសង្ហារ" Yihwa ញាក់មុខដាក់ Bar។ ចំនែកឯBarក៏ដើរសំដៅមករក fuse
"ព្យាយាមធ្វើអោយបានល្អ! ជាប់អោយដល់Top 5ដូចជា Vee។ កុំធ្វើអោយពួកយើងអាម៉ាសមុខណា៎" Bar​ និយាយទាំងទះស្មាfuseតិចៗ។ Fuse មានCode Line ដូចនឹង Bar ទាស់តែBar ទាបជាងគេតែប៉ុណ្ណោះ។
(*T/N: Code Line ជាលេខកូដរបស់និស្សិតម្នាក់ៗ។ ជាធម្មតា សិស្សច្បង និងសិស្សប្អូនដែលមានCode Line ដូចគ្នា ពួកគេក៏រាប់អានគ្នា និងជិតស្និទ្ធិនឹងគ្នាណាស់ ព្រោះសិស្សច្បងនឹងតាមមើលថែរសិស្សប្អូនម្នាក់នោះជាពិសេស ដូចជារួចបង្រៀន រឺជួយធ្វើលំហាត់ជាដើម។ ភាគច្រើនខ្ញុំធ្លាប់ឃើញវប្បធម៌នេះមានចំពោះតែនិស្សិតផ្នែកវិស្វកម្មតែប៉ុណ្ណោះ ចំពោះផ្នែកផ្សេងខ្ញុំមិនដឹងនោះទេ)
"បាទ! កុំបារម្ហP ខ្ញុំមិនធ្វើអោយLine​របស់យើងបាក់មុខទេ ខ្ញុំនឹងយកពានជា Moon សកលវិទ្យាល័យអោយទាល់តែបាន" គេនិយាយដោយក្តាប់ដៃលើកឡើងលើ រួចស្រែកខ្លាំងៗ។ សំណាងល្អដែលមហាវិទ្យាល័យផ្សេងទៀតចេញទៅអស់
"ជាប់ត្រឹមប្រាំនាក់ចុងក្រោយក៏ល្អណាស់ទៅហើយ មិនបានចាប់Moon សកលវិទ្យាល័យ ក៏បានដែល" មិត្តរបស់ខ្ញុំតប
"អាវ៎! នេះ P មិនជូនពរអោយខ្ញុំជាប់ជាMoon សកលវិទ្យាល័យទេ?" Fuse សួរ
"តើអោយគេជូនពរឯងយ៉ាងម៉េច? មនុស្សក្បត់ដូចជាគេ ប្រាកដណាស់ជាទៅគាំទ្រម្នាក់នៅខាងនោះមិនខាន" Yihwa និយាយដោយលើកដៃចង្អុលទៅបន្ទប់ផ្លាស់ខោអាវរបស់ ក្រុមមហាវិទ្យាល័យពេទ្យ ដែលពេលនេះមិនមានអ្នកណានៅនោះទេ។
"អោយយើងទៅគាំទ្រអ្នកនៅមហាវិទ្យាល័យផ្សេងយ៉ាងម៉េច? ខ្ញុំប្រាកដជាគាំទ្រឯងហើយ។ តោះFuse ! ឈ្នះហើយក្លាយជាមនុស្សប្រុសសង្ហារបំផុត" Bar និយាយដោយទាញដៃរបស់Fuse
"តោះលោកសិស្សប្អូនសង្ហារ! អ្នកណាក៏គាំទ្រខាងឯងដែរ" ខ្ញុំនិយាយដោយទះខ្នងគេតិចៗ
"ឯងនិយាយខុសហើយ Vee គ្រប់គ្នានៅខាងKan។អ្នកណាក៏ដឹងដែរ" Yihwa និយាយ ដោយទះស្មាFuse តិចៗ
"អេ! ខ្ញុំមិនទាន់ឡើងលើឆាកផង សិស្សច្បងរត់ទៅគាំទ្រKan អស់ហើយ?" Fuse និយាយដោយធ្វើមុខដាក់Yihwa
"មិនបាច់ធ្វើមុខដាក់យើងទេ! គ្រប់គ្នាប្រហែលជាធុញ នឹងអាវពណ៌ខៀវរបស់វិស្វកម្មដែរតែងតែឈ្នះ" Yihwa និយាយទាំងធ្វើមុខធុញ និងម៉ឺងម៉ាត់។ ក្មេងម្នាក់នេះសំដែងជាធ្វើមុខសោកសៅដាក់នាង។ បើអ្នកទាំងអស់គ្នាស្គាល់នាងកាន់តែយូរ អ្នកទាំងអស់គ្នានឹងចូលចិត្តនាងក្នុងនាមជាមិត្តភក្តិ ។ អ្នកទាំងអស់គ្នានឹងមិនចង់បាននាងជាប្រពន្ធនោះឡើយ។
បន្ទាប់ពីជូនFuse ឡើងលើឆាករួចហើយ ខ្ញុំ និងYihwa ក៏ដើរទៅរកមិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំដែលកំពុងនៅកណ្តាលចំណោមមនុស្សជាច្រើន។ ខ្ញុំត្រូវសុំទោសគេឯងដែរនៅដើរបញ្ជៀតចូល ហើយខ្ញុំក៏ត្រូវដើរប៉ះនិស្សិតស្រីមួយចំនួន តែនៅពេលពួកគេឃើញខ្ញុំជាអ្នកណា មុខរបស់ពួកគេក៏ប្រែពីខឹង មកជាញញឹមពព្រាយ។
មិនដឹងធ្វើយ៉ាងម៉េចទេ អ្នកណាអោយខ្ញុំសង្ហារធ្វើអី!
"អួយ!"
ខ្ញុំងាកទៅរកមនុស្សម្នាក់ដែលខ្ញុំជ្រុលជាប៉ះជាមួយ។ ក្នុងចំណោមមនុស្សជាច្រើន ភ្នែករបស់គេក៏សំលឹងមករកខ្ញុំ។ គេក៏ងាយមើលមុខឡើង នៅពេលគេដឹងថាខ្ញុំជាអ្នកប៉ះគេ គេក៏ធ្វើមុខប្លែកៗ រួចក៏ងាកមុខចេញពីខ្ញុំ ទៅរកមិត្តរបស់គេដែលកំពុងព្យាយាមអូសគេចេញ។
"អោយលឿនឡើង Mark! Ai james កំពុងតែចាំយើង"
ខ្ញុំមើលទៅក្មេងប្រុស ដែលត្រូវបានមិត្តរបស់គេហៅអំបាញ់ ហើយគេក៏មើលមកខ្ញុំដោយកែវភ្នែកកាចសាហាវ មុននឹងងាកទៅស្តីអោយមិត្តរបស់គេ
"ទៅឥលូវហើយ! មនុស្សចង្រៃនេះមកដើរមកបុកយើង" មនុស្សនៅទីនេះសុទ្ធតែដើរប៉ះគ្នា ហេតុអីក៏គេមកស្អីអោយយើង? ខ្ញុំសំលឹងទៅរកដោយកែវភ្នែកកាច​ តែគេហាក់ដូចជាមិនខ្លាច សូម្បីតែបន្តិច។ គេដើរចេញទៅជាមួយមិត្តរបស់គេដោយមិនបាននិយាយសុំទោសសូម្បីតែមួយម៉ាត់។ ពិតជាឈ្លើយមែន! ខ្ញុំត្រូវប្រាប់ Ai Pond ហៅសិស្សប្អូនមកប្រជុំចេញម្តង។
(*N/T: ប្រជុំត្រង់នេះ គឺសំដៅទៅលើ SOTUS ជាសកម្មភាពមួយរបស់និសិ្សតវិស្វកម្មដែលត្រូវចូលរួម ដែលមានក្រុមសិស្សច្បងដែលត្រូវបានចាត់តាំងជាប្រធាន SOTUS ជាអ្នកគ្រប់គ្រង។ អ្នកដែលធ្លាប់មើល SOTUS the series ប្រាកដជាយល់ពី កម្មវិធីមួយចំលែកមួយនេះច្បាស់)
ខ្ញុំឈប់ខ្វល់ពីគេ ហើយងាកដើរទៅរកYihwa និងBar ដែលកំពុងឈរជិតមិត្តភក្តិរបស់យើងផ្សេងទៀតដែលកំពុងតែអង្គុយចាំមើលការប្រកួត។ មនុស្សម្នានាំគ្នាស្រែកហ៊ោអោយគ្រប់Moon សង្ហារៗទាំងអស់។ ចំនែកឯខ្ញុំធុញជាខ្លាំង។ Starទាំងអស់មើលទៅស្រស់ស្អាតរៀងៗខ្លួន ធ្វើអោយខ្ញុំពិបាកនឹងត្រូវជ្រើសរើសម្នាក់ណាអោយឈ្នះ ប៉ុន្តែសំរាប់Moon ខ្ញុំគិតថាម្នាក់អតីត គឺល្អបំផុត។​ (*T/N: Veeនិយាយសំដៅលើខ្លួនគេ)
ក្រុមនិមួយៗចាប់ផ្តើមសំដែងទេពកោសល្យពិសេសរបស់គេរៀងខ្លួន ដែរគេបានខំហាត់រៀនសំរាប់ការប្រកួតមួយនេះ។ ចំនែកឯមហាវិទ្យាល័យរបស់យើង មិនបានធ្វើអ្វីច្រើននោះទេ។ ប្អូនDaoអាចច្រៀនបានយ៉ាងពិរោះ តែសំរាប់Fuse គេមិនអាចធ្វើអ្វីបានក្រៅពីលេងហ្គីតាបាប។  ដូចនេះវាក៏មានតែសំដែង ហ្គីតា និងព្យាណូ។ ខ្ញុំមិនបានចាប់អារម្មណ៍ការសំដែងរបស់មហាវិទ្យាល័យផ្សេងនោះទេ។ ខ្ញុំត្រឹមមើលការសំដែងរបស់ Fuse ប៉ុណ្ណោះ។
"ការសំដែងរបស់មហាវិទ្យាល័យពេទ្យឆ្នាំនេះពិតជាល្អខ្លាំងណាស់" Dew ស្រីស្អាតរបស់មហាវិទ្យាល័យ វិចិត្រសិល្បៈនិយាយ នាងជាម្ចាស់របស់ page Dew Daily ដែលដឹងគ្រប់រឿងដើរកើតឡើងក្នុងសកលវិទ្យាល័យមូយនេះ។ គ្រប់គ្នាចាប់ផ្តើមស្រែកហ៊ោ នៅពេលនាងនិយាយចំអន់ ក្រុមនិសិ្សតពេទ្យ។ ខ្ញុំមើលទៅមុខរបស់ Kan ដែលកំពុងញញឹម។ គេមិនបានសំដែងការអៀននោះទេ គេគ្រាន់តែញញឹមបែបសុភាព ហើយលើកដៃសំពះអរគុណតបប៉ុណ្ណោះ។
(*T/N: kan មានឈ្មោះពេញ Gun tossakan ដូចនេះពេលខ្លះអ្នកនិពន្ធក៏ហៅគេថា Kan ពេលខ្លះក៏ហៅគេថា Gun។ ចំនែកឈ្មោះ tossakan គឺជាឈ្មោះរបស់យក្សដែលចាប់ពង្រាត់នាងសេដា ក្នុងប្រលោមលោកអក្សរសិល្ប៍ ឈ្មោះ រាមាយាណា របស់ឥណ្ឌា។ ចំនែករឿងប្រលោមលោកអក្សរសិល្ប៍ខ្មែរមួយដែលដូចទៅរឿងនោះ គឺរឿង រាមកេរ្តិ៍ ប៉ុន្តែបើយើងសិក្សារឿងទាំងពីរនេះអោយល្អិតល្អន់ យើងនឹងឃើញថារឿងទាំងពីរនេះមានលក្ខណៈខុសប្លែកគ្នាមួយចំនួន ជាពិសេសគឺតួអង្គព្រះរាម។ បើអ្នកទាំងអស់គ្នាធ្លាប់បានអានរឿងទាំងពីរនេះ អ្នកទាំងអស់គ្នានឹងយល់ពីលក្ខណៈខុសគ្នារបស់ តួព្រះរាមរបស់ រាមាយាណា  និងតួព្រះរាមក្នុងរឿង រាមកេរ្តិ៍ ។
tossakan ក៏មានប្អូនប្រុសភ្លោះពីរអ្នកឈ្មោះ Praram(ព្រះរាម) និងPralak(ព្រះលក្ខណ៍)។ ហើយ Praram ក៏ត្រូវជាតួឯកប្រុស ក្នុងប្រលោមលោកទី៣ This is Love ផងដែរ។ សេក្តីលំអិតបន្តខ្ញុំនឹងបន្ថែមក្នុងប្រលោមលោកទី៣)
"Okay! ឥលូវនេះជាពេលដែលយើងត្រូវប្រកាសលទ្ធផលហើយ។ ខ្ញុំនឹងប្រកាសឈ្មោះគូរដែលបានជាប់ទៅកាន់ Top5 ហើយគ្រប់គូរនឹងត្រូវដាក់ពិន្ទុផ្សេងគ្នានៅវគ្គបន្ទាប់។ វគ្គក្រោយនេះជាវគ្គឆ្លើយសំនួរ ដូចនេះបេក្ខជន និងបេក្ខនារីទាំងអស់នឹងត្រូវឆ្លើយសំនួររៀងៗខ្លួន" ពិធីករ និយាយដើម្បីអោយទស្សនិជនគ្រាំទ្រមនុស្សដែលពួកគេពេញចិត្តបំផុត។
"ឯងគិតថាគេឆ្លងផុតទៅវគ្គបន្ទាប់ទេ?" Yihwa​សួរ
"ប្រាកដហើយ! គេធ្វើបានល្អណាស់" Bar តបដោយជឿជាក់
"ឯងគិតអញ្ជឹងហ៎! តែអំបាញ់មិញគេលេងហ្គីតាខុស Chords ខ្លះ"
 (*T/N: និយាយដល់លេងChordsខុស ធ្វើអោយខ្ញុំនឹកដល់ Chords C ។ អ្នកណាខ្លះ FaN របស់ Win​ )
"ខ្ញុំមិនបានចាប់អារម្មណ៍ដឹងទេ ខ្ញុំគិតថាអ្នកផ្សេងក៏ប្រហែលជាមិនចាប់ដែរ" ខ្ញុំងាក ទៅនិយាយតិច ចំលែកឯBar ងាកមើលមុខពីរនាក់ខ្ញុំដោយឆ្ងល់
"ហេតុអីក៏ឯងសំលឹង Yihwa បែបនេះ?" Pound សួរ
" ខ្ញុំកំពុងតែឆ្ងល់ ហេតុអីក៏ពួកឯងនាំគ្នានិយាយពី guitar strums ទៅវិញ?" Bar តប
" យើងប្រាកដជានិយាយពី Fuse ហើយ។ ហើយឯងគិតថាយើងនិយាយពីអ្នកណា?" ខ្ញុំងាកទៅសួរគេដោយជ្រួញចិញ្ចើម
"អ...អឺ!" គេឆ្លើយទាំងរដាក់រដុប ជាមួយថ្ពាល់ទាំងគូរចាប់ផ្តើមក្រហម
"យើងដឹងថាឯងគិត និងនិយាយពី Dr.Kan"​ខ្ញុំចង្អុលទៅBar
" ប្រាកដហើយ ជនក្បត់! សិស្សប្អូនរបស់ឯង Code lin របស់ឯង មហាវិទ្យាល័យរបស់ឯង តែឯងបែរជាទៅគាំទ្រក្រុមអ្នកដទៃ" Pin រអ៊ូ
Bar ព្យាយាមប្រកែកតបវិញ រហូតទាល់តែគេគ្មានជំរើស ហើយទទួលស្គាល់ការពិត។ ខ្ញុំពិតជាមិនយល់ពីមិត្តរបស់ខ្ញុំពិតមែន។ ទីបំផុតគេក៏ព្រមទទួលស្គាល់ការពិតដែលនៅក្នុងខួរក្បាលរបស់គេ។ ខ្ញុំនិយាយជាមួយខ្លួនឯង ហើយក៏ជ្រើសរើសឈប់គិតពីទឹកមុខរបស់ក្មេងម្នាក់ នោះដែរសុខៗស្រាប់តែអណ្តែតក្នុងខួរក្បាលរបស់ខ្ញុំ។
ការប្រកាសចំណាត់ថ្នាក់កំពុងតែបន្ត។ ចំណែកFuse ក៏បានជាប់ក្នុង Top5 ដូចជារំពឹងទុកពិតមែន។ តែអ្វីដែលធ្វើអោយខ្ញុំ ភ្ញាក់ផ្អើលលើសពីការរំពឹងទុកនោះគឺ ការប្រកាសទំនាក់ទំនងរបស់ Kan  និងមិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំ។
ខ្ញុំងើបឈរឡើងដោយសំលឹងទៅអ្នកទាំងពីរ ដោយគ្មានពាក្យអ្វីនឹងនិយាយ។ មិនខុសពីខ្ញុំ មិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំ និងមនុស្សរាប់ពាន់អ្នកនៅជុំវិញខ្លួនខ្ញុំសុទ្ធតែស្ថិតក្នុងស្ថានភាពដូចខ្ញុំទាំងអស់។ Gun ប្រកាសសារភាពពីការលួចស្រលាញ់របស់គេ ដែលមានចំពោះBar រយៈពេល៦ឆ្នាំ គឺតាំងពីពួកគេរៀននៅអនុវិទ្យាល័យ គឺគេស្រលាញ់Bar តែម្នាក់ប៉ុណ្ណោះ។ ក្រមុំៗនាំគ្នាស្រែកហ៊ោយ៉ាងខ្លាំង នៅពេលBar រត់ឡើងទៅលើឆាក។ ខ្ញុំក៏ចាប់ផ្តើមស្រែកនៅពេលដែល Bar ឡើងទៅឆាក ហើយចាប់ផ្តើមស្តីអោយ Gun រាល់ពាក្យទាំងអស់បានឆ្លងកាត់តាមម៉េក្រូ ធ្វើអោយអ្នកទាំងអស់គ្នាលឺយ៉ាងច្បាស់។
"ឯងកំពុងគិតអី? ឯងគិតថាយើងជា Starមែនទេ? ហេតុអីក៏ឯងចាំរហូតទាល់តែឈ្នះការប្រកួតនេះ ទើបសារភាពប្រាប់យើង?" Bar ស្រែកដាក់Gun ដោយគេហាក់ដូចជាមិនខ្វល់ពីមនុស្សជុំវិញខ្លួន។ គ្រប់គ្នាមិនថា គ្រូសាស្រ្តាចារ្យ គណៈកម្មាការ និងគ្រប់គ្នានៅទីនេះនាំគ្នាសំលឹងពួកគេអោយការងើយឆ្ងល់។
"បាទ?"
"បើឯងចង់សុំយើងធ្វើជាសង្សារ! ហេតុអីក៏ឯងត្រូវចាំយូរយ៉ាងនេះ ទើបនិយាយ?" អ្នកគ្រប់គ្នាស្ងៀមស្ងាត់ ព្រោះម្នាក់ៗផាំងនឹងធ្វើដែរកំពុងតែកើតឡើង
"P..."
"យើងបានអោយ Gear របស់យើងទៅឯងរួចហើយ ហើយយើងក៏បានថើបឯងហើយដែរ តើយើងក៏ត្រូវជាអ្នកត្រូវនិយាយមុនដែលមែនទេ?" មិត្តរបស់ខ្ញុំម្នាក់នេះពិតជាខូចពិតមែន
"P'Bar....."
"បើឯងចង់ធ្វើជាសង្សាររបស់យើង ក៏សួរយើងឥលូវនេះមក"
"យល់ព្រមធ្វើជាសង្សាររបស់ខ្ញុំណា៎!"
"..."
"បាទ!"
ពួកយើងនាំគ្នាហ៊ោ ហើយចំអន់ពួកគេ។ គ្មានអ្នកណាច្បាស់ថា ពួកយើងហ៊ោអបអរបេក្ខជនឈ្នះ Moon រឺក៏ស្នេហារបស់ពួកគេនោះទេ (បេក្ខជនឈ្នះជា Moon របស់សកវិទ្យាល័យ ជានិស្សិតរបស់មហាវិទ្យាល័យច្បាប់) តែយើងអាចមើលឃើញមិត្តរបស់ខ្ញុំកំពុងតែអៀន និងមុខក្រហមយ៉ាងខ្លាំង។ ពួកយើងសប្បាយចិត្តណាស់ ហើយនៅតែបន្តធ្វើបាប ចំអន់Bar រហូតគេត្រូវរត់ទៅពួនក្រោយ Gunទៅហើយ។
អារម្មណ៍របស់ខ្ញុំត្រូវបានប្តូរ បន្ទាប់ពីខ្ញុំបានអានសារដែលបានលោតមកអំបាញ់មិញ។
"P ឈ្នះ"
" Ai Gun ឈ្នះ"
"ខ្ញុំតែម្នាក់ប៉ុណ្ណោះដែរចាញ់"
វាជាLine message ពីសិស្សប្អូន ដែលខ្ញុំបានបញ្ជាគេអោយឈប់ទៅរវល់នឹងមិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំទៀត។ មនុស្សម្នាក់ដែលខ្ញុំចង់ផ្តល់មេរៀន អោយគេដឹងថាវាឈឺចាប់ប៉ុណ្ណា នៅពេលព្យាយាមចង់ធ្វើអោយអ្នកដទៃឈឺចាប់។ មនុស្សតែម្នាក់ដែលខ្ញុំតែងតែគិតថា បើសិនខ្ញុំធ្វើអោយគេចុះចាញ់ ខ្ញុំនឹងសប្បាយចិត្ត។
តែ! តែហេតុអីក៏ពេលនេះខ្ញុំមានអារម្មណ៍មិនល្អទៅវិញ?
"Vee! ឯងទៅជាមួយយើងទេ?" Pound ងាកមកសួរខ្ញុំ បន្ទាប់ពីបន្តចំអន់គូរសេ្នហាថ្មីថ្មោងមួយនោះរហូតដល់ពួកគេនាំគ្នារត់បាត់
"ពួកឯងនាំគ្នាទៅណា?"
"ហូ! Yihwa និយាយថា Barប្រហែលជាទៅជាមួយ Kan ពួកយើងមិនបាច់ចាំទេ ! ពួកយើងអាចទៅមុន" ខ្ញុំលើកទូរស័ព្ទ មកមើលម៉ោង ប៉ុន្តែចៃដន្យស្គីនទូរស័ព្ទបង្ហាញ សារLine ដែលខ្ញុំអានមុននេះ។ ខ្ញុំលួចដកដង្ហើមធំ ហើយព្យាយាមទាញរូបរបស់Mark ចេញពីខួរក្បាលរបស់ខ្ញុំ។
"ពួកឯងទៅៗ! យើងត្រលប់ទៅរកPloy" ខ្ញុំតប តែតាមពិតទៅខ្ញុំមិនច្បាស់ថានឹងត្រូវទៅទីណាទេយប់នេះ
"ឯងនៅតែស្អិតបេះមិនចេញពីប្រពន្ធរបស់ឯងទៀត! នេះមួយឆ្នាំហើយណា! នៅតែបះមិនចេញពីគ្នាបែបនេះទៀតមែនទេ" Pin និយាយចំអន់ខ្ញុំ ហើយខ្ញុំក៏ទះក្បាលរបស់វាជាមួយកំលាំងដែលខ្ញុំមាន
"យើង តែងតែចាប់ផ្តើម ហើយយើងក៏តែងតែបញ្ចប់វា" ខ្ញុំនិយាយដោយញាក់ភ្នែក
(*T/N: តាមពិតត្រង់នេះ វាជាពាក្យកំប្លែងដែរ Vee និយាយលេង តែដោយគេបកប្រែមកជាភាសារអង់គ្លេសបែបនេះ ខ្ញុំក៏បកតាមទាំងស្រុង ព្រោះខ្ញុំក៏មិនច្បាស់ថាVee  និយាយអ្វីអោយប្រាកដ )
"មកពីឯងមិនទាល់ជួបមនុស្សដែលសាកសម" Yihwa និយាយ
"ពួកឯងស្តាប់ណា!​ បើយើងមិនស្រលាញ់គ្នា ពួកយើងក៏មិនអាចនៅជាមួយគ្នាបានដល់ទៅមួយឆ្នាំនោះទេ" ខ្ញុំនិយាយ ហើយក៏គិតដល់មិត្តស្រីដ៏ស្រស់ស្អាតរបស់ខ្ញុំ ដែលពេលនេះនាងប្រហែលជាកំពុងតែរវល់នឹងចាត់ចែងរៀបចំឥវ៉ាន់ បន្ទាប់ពីការប្រកួតបានបញ្ចប់ ។
(*T/N: Ploy ក៏ជាអតីតMoon របស់មហាវិទ្យាល័យរបស់នាង)
ប៉ុន្តែជាសំណាងរបស់ខ្ញុំ ការងាររៀបចំទុករបស់មហាវិទ្យាល័យរបស់យើង ក៏ត្រូវសិស្សប្អូនឆ្នាំទី២ជាអ្នករ៉ាប់រង។ ដូចនេះឥលូវនេះខ្ញុំក៏ទំនេរ។
" ខ្ញុំមិនបាននិយាយថាអោយពួកឯងនោះទេ! យើងគ្រាន់តែច្រណែន! ដែលមនុស្សមុខមាត់សង្ហារដូចជាឯង អ្នកណាទៅស្មានដល់ថាពេលដែលឯងនៅក្នុងទំនាក់ទំនង បែរស្មោះងប់ងល់បែបនេះទៅវិញ" នាងនិយាយដោយញញឹមដាក់ខ្ញុំ
"មិនតែប៉ុណ្ណោះ ក្នុងភ្នែកមិត្តរបស់យើងក៏មើលឃើញមនុស្សតែម្នាក់" Yu និយាយ
"បានហើយៗ! រឿងរបស់យើងក៏វាយូរណាស់មកហើយ! នេះពួកឯងនៅមិនឈប់ចំអន់យើងដល់ទឿតមែនទេ? ពួកឯងគួរតែទៅធ្វើបាបAi Bar ទើបត្រូវ" ខ្ញុំនិយាយដោយចង្អុលទៅពួកគេ
"ត្រូវ! យើងគួរតែរកអ្វីទៅចំអន់ Bar"
"តែយើងគិតថា អ្វីដែលល្អបំផុតនៅពេលនេះគឺយើងគួរតែទៅផឹក ព្រោះយើងល្វើយខ្លាំងណាស់"
"តោះយើងគួរតែទៅហើយ"
"តោះ!តោះ.." មិត្តរបស់ខ្ញុំនិយាយដោយ តោងស្មាគ្នា
"ឯងមិនអីទេមែនទេ?" ខ្ញុំងាកទៅរកសំលេង ស្រទន់ដែលឈរនៅក្បែរខ្ញុំ
"ហេតុ? មានអីមែនទេ?" ខ្ញុំនិយាយដោយលើកចិញ្ចើម
"យើងឃើញឯងមិនទៅជាមួយពួកយើង! យើងស្មានតែមានរឿងអីកើតឡើង"
"ហេតុត្រូវមានរឿងអីកើតឡើង? យើងគ្រាន់តែទៅជួបPloy តើ" ខ្ញុំតប
"ពួកឯងមិនបានឈ្លោះគ្នាទេមែនទេ?"
"ហា! Ploy ហើយនឹងយើង?" ខ្ញុំចងចញ្ចើមនឹងសំនួរចំលែកៗរបស់នាង
"ឬ....ឬក៏ឯងកំពុងទាក់ទងនឹងអ្នកផ្សេង?"
"ឯងឆ្កួតទេអី? ពួកយើងស្រលាញ់គ្នាខ្លាំងណាស់! ហេតុអីក៏យើងត្រូវឈ្លោះគ្នា?" ខ្ញុំតបទាំងញញឹម។ ទំនាក់ទំនងរវាងខ្ញុំ និងPloy គឺល្អខ្លាំងណាស់។ ពួកយើងស្រលាញ់គ្នាជិត១ឆ្នាំហើយ។ ពួកយើងក៏គ្រាន់តែឈ្លោះគ្នាតិចតួច រឿងថ្ងៃខួបស្នេហារបស់យើង ដែលខ្ញុំមិនចាំវាតែប៉ុណ្ណោះ។ ខ្ញុំគិតថាវាមិនចាំបាច់ តែនៅពេលខ្ញុំទៅលួងនាង​ ហើយឃើញនាងញញឹម ខ្ញុំក៏សប្បាយចិត្ត។ គ្រាន់តែមុននេះខ្ញុំបានធ្វើរឿងមិនគប្បីដាក់នាង តែខ្ញុំក៏មិនមែនមានន័យថាខ្ញុំជាមនុស្សមិនស្មោះត្រង់ ព្រោះអ្វីដែលខ្ញុំធ្វើនោះដែរ។ ហើយវាក៏មិនបានប៉ះអីដល់ស្នេហារបស់យើងនោះដែរ។
(*N/T: Shit! កាលដែលនាយទៅរំលោភ Mark បែបនេះ! នាយគិតថាវាមិនបានខុសសម្បីតែបន្តិចនោះទេ? )
"អូ ល្អហើយអញ្ជឹង! បើពួកឯងស្រលាញ់គ្នាយ៉ាងនេះ។ យើងស្មានថាពួកឯងមានជំលោះអី" នាងនិយាយដោយលើដៃគ្រវី
"អឺ! ហើយឯងមិនទៅជាមួយពួកគេទេ?" ខ្ញុំសួរ
" អឺ! ខ្ញុំចាំPan មកទទួល ជីវិតមនុស្សស្រីស្អាតនៅម្នាក់ឯង គឹបែបនេះ។ ខ្ញុំអាចធ្វើអ្វីដែលខ្ញុំចង់ធ្វើ ដោយមិនចាំបាច់រាយការណ៍ទៅអ្នកណា"
"បើឯងគិតថាបែបនេះវាល្អ វាក៏ល្អ" ខ្ញុំនិយាយដោយធុញ
"អាវ៎! ត្រូវតែអញ្ជឹងហើយ! ហេតុអីក៏វាមិនល្អ ដែលរស់នៅបែបនេះ? យើងក៏ស្រស់ស្អាត តែយើងក៏ជ្រើសនៅម្នាក់ឯង។ ហេតុអីត្រូវមានទំនាក់ទំនង ហើយចុងក្រោយក៏ឈឺចាប់?" នាងស្រស់ស្អាត ហើយមានមនុស្សប្រុសជាច្រើនតាមស្រលាញ់នាង តែនាងក៏បដិសេធព្រោះតែនាងចង់នៅបែបនេះ។ ខ្ញុំមិនយល់ពីនាងទាល់តែសោះ តែបើបែបនេះនាងសប្បាយចិត្ត ខ្ញុំក៏សប្បាយចិត្តជំនួសនាង។
Yihwa និងខ្ញុំ ក៏បែកផ្លូវគ្នាទៅពេល Pan មកទទួលនាង។ មុននឹងខ្ញុំចាកចេញ ខ្ញុំក៏ទៅប្រាប់សិស្សប្អូននូវអ្វីដែលគេត្រូវសំអាត។ ខ្ញុំងាកទៅធ្វើមុខយក្សដាក់ពួកគេ នៅពេលពួកគេរអ៊ូ ហើយពួកគេក៏នាំគ្នាងាកទៅទិសផ្សេងមួយរំពេច។
រ៉ឺង!!!
សំលេងទូរស័ព្ទរបស់ខ្ញុំរោទិ៍ស្របពេលដែលខ្ញុំចេញមក។ នៅពេលខ្ញុំឃើញឈ្មោះអ្នកដែរតេរមកខ្ញុំ វាក៏ធ្វើអោយខ្ញុំញញឹម។ ទោះបីជាខ្ញុំមិនសប្បាយ តែមនុស្សម្នាក់នេះអាចធ្វើអោយខ្ញុំសប្បាយចិត្តបាន
[Ploy...]
[បងនៅឯណាហ្នឹង?] សំលេងដ៏ស្រទន់ផ្អែមល្ហែមបន្លឺឡើង។ ខ្ញុំអាចលឺសំលេងខ្លាំងៗនៅពីក្រោយ។
[នៅពេលណាអូនមកវិញ] ខ្ញុំតប នៅដែរខ្ញុំដើរចេញមក
[អូនចេញក្រៅជាមួយមិត្តភក្តិ] អញ្ជឹងបានជាសំលេងដូចជាចំលែក
[កុំផឹកស្រវឹងខ្លាំងពេក]ខ្ញុំតប
[ចាស៎! សង្សាររបស់អ្នកណានេះ? ហេតុអីក៏ចិត្តល្អម៉្លេះ]
[ប្រាកដជាសង្សាររបស់អូនហើយ!] ខ្ញុំនិយាយយកចិត្តមិត្តស្រីរបស់ខ្ញុំ ជាមួយនឹងស្នាមញញឹម
[ឆ្លើយបានល្អ! ប្រញាប់ទៅបន្ទប់វិញណា! កុំក្បាលរឹង]
[អូនគិតថាបងជាកូនក្មេងដែលត្រូវប្រញាប់ទៅផ្ទះហ៎! បងហត់សឹងស្លាប់ ហើយគិតថាពេលត្រលប់ទៅវិញនឹងបានអោបអូន]
[អូ! ok! អូននឹងប្រញាប់ទៅផ្ទះវិញ កុំទៅណាអោយសោះ! អូនស្រលាញ់បង] ប្រយោគចុងក្រោយ វាធ្វើអោយខ្ញុំញញឹម ខ្ញុំចូលចិត្តនៅពេលPloy និយាយពាក្យនេះមកកាន់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំសប្បាយចិត្តខ្លាំងណាស់ ដែលមាននាងជាសង្សារ
"បងក៏ស្រលាញ់អូន"
ខ្ញុំរៀបនឹងចាក់សោរបន្ទប់។ បន្ទាប់ពីគិតច្បាស់ហើយ ខ្ញុំសំរេចចិត្តថានឹងលុបចោលអោយអស់នៅការគិតចំពោះក្មេងម្នាក់នោះ។ ខ្ញុំមិនខ្វល់នឹងតបសាររបស់Mark។ គេដឹងថាខ្ញុំបានអានវា។ តែតាមពិតទៅខ្ញុំមិនក៏ដឹងថាគួរតបទៅវិញយ៉ាងណា។ ខ្ញុំមិនចង់និយាយថាខ្ញុំពេញចិត្ត រឺក៏គេសាកសមនឹងទទួលបែបនេះទេ។  រឺក៏ខ្ញុំគួរតែសុំទោស ហើយទៅលួងលោមគេ? ខ្ញុំគិតថាខ្ញុំមិនអាចធ្វើបែបនេះបានទេ។
"...ប្រញាប់ទ្វារទៅ"
"ទប់អារម្មណ៍សិន Mark!" ខ្ញុំងាកទៅរកម្ចាស់សំលេងទាំងពីរ ដែលពួកគេកំពុងតែឈរនៅមាត់ទ្វារបន្ទប់របស់ពួកគេ ឃើញថាពួកគេកំពុងតែអោបក្រសោបគ្នា។ ក្មេងប្រុសតូចល្អិតគួរអោយស្រលាញ់ កំពុងព្យាយាមងាកមុខចេញទាំងអៀន ពីមនុស្សប្រុសខ្ពស់កំពុងព្យាយាមថើបគេ។ ហើយមនុស្សដែលកំពុងតែព្យាយាមថើបនោះ មើលទៅស្រវឹងខ្លាំងណាស់។
"បើកទ្វារ"
"ឯងគឺ....Mark ឈប់.... " ហាក់មានអ្វីមួយរុញច្រានអោយខ្ញុំដើរទៅរកពួកគេ ហើយខ្ញុំក៏ទាញMark ពីករបស់ក្មេងល្អិតម្នាក់នោះ។ បន្ទាប់មកខ្ញុំក៏ចាប់ផ្តើមស្រែកអោយគេ។
"ឯងឆ្កួតទេអី! ឯងកំពុងធ្វើស្អីហ្នឹង?" ​ខ្ញុំស្រែកដាក់គេ ហើយគេក៏ងាកមកមើលខ្ញុំ។ គេក៏ងាកមុខចេញ រួចក៏ទាញដៃរបស់ខ្ញុំចេញពីអាវរបស់គេ។
"ខ្ញុំកំពុងធ្វើអី?" គេស្រែកដាក់ខ្ញុំដោយសំលេងស្អក ជាមួយក្លិនស្រា។ ខ្ញុំអាចធុំក្លិនស្អុយរបស់ស្រាយ៉ាងខ្លាំង តែខ្ញុំមិនខ្វល់។ តើនេះទៅផឹក រឺក៏ទៅងូតហ្នឹង?
"ទៅវិញទៅ" ខ្ញុំងាកទៅនិយាយក្មេងល្អិតដែលនៅជិតនោះ ហើយគេក៏សំលឹងមកខ្ញុំដោយឆ្ងល់
"ថាម៉េច?"
"យើងប្រាប់អោយឯងត្រលប់ទៅវិញ" ខ្ញុំនិយាយដោយដៃម្ខាងកាន់ដៃរបស់Mark និងដៃម្ខាងទៀតចង្អុលទៅជណ្តើរយន្ត
"មិនបាច់ទៅទេ"មនុស្សស្រវឹងដែលឈរក្បែរខ្ញុំនិយាយ មុនពេលងាកទៅរកបន្ទប់របស់គេ
"យើងប្រាប់អោយត្រលប់ទៅវិញ! ហើយឯង...មកជាមួយយើង" ខ្ញុំនិយាយម្តងទៀតរួចក៏ទាញ សោរកាត និងសោរបន្ទប់Mark  ពីក្មេងម្នាក់នោះ ហើយខ្ញុំក៏បើកទ្វាររួចក៏រុញគេចូលទៅក្នុងបន្ទប់
"ត្រលប់ទៅវិញ... ហើយក៏កុំត្រលប់មករញ៉េរញ៉ៃនៅនីនេះម្តងទៀត"

Love Mechanics-khmer translate Chapter2: មិនមែនគ្រប់គ្នាសុទ្ធតែចូលចិត្តស្នេហាប្រភេទនេះ

-Mark Masa-

"អ៎! ឯងភ្ញាក់ហើយ?" ខ្ញុំសំលឹងមើលជុំវិញបន្ទប់ដើម្បីស្វែងរកម្ចាស់សំលេង។ បន្ទាប់ពីខ្ញុំបើកភ្នែកមិនបានប៉ុន្មានផង ខ្ញុំក៏ចាប់ផើ្តមមានអារម្មណ៍ថាឈឺហើយក្រហាយ។ ផ្នែកខាងក្រោមរបស់ខ្ញុំឈឺយ៉ាងខ្លាំង ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាហាក់ដូចជាវារហែកដាច់ចេញពីគ្នា។ រូបភាពកាលពីយប់មិញចាប់ផ្តើមផុសឡើងក្នុងខួរក្បាលរបស់ខ្ញុំ ដូចជាបញ្ជាំងរឿងកុនអញ្ជឹង។
ខ្ញុំបានធ្វើវាជាមួយគេ....
ហើយខ្ញុំ... ជាអ្នកត្រូវគេបំពាន
ខ្ញុំមើលទៅកាន់មនុស្សប្រុសដែលកំពុងឈរក្បែរទ្វារទាំងរម្មណ៍ជាច្រើនយ៉ាងច្របូកច្របល់លាយបញ្ចូលគ្នា។ ខ្ញុំខឹងនឹងមនុស្សម្នាក់ដែលកំពុងតែឈរញញឹមមកខ្ញុំនេះខ្លាំងណាស់។ ខ្ញុំក៏ខឹងនឹងខ្លួនឯងដែលបណ្តាយអោយខ្លួនស្រវឹង ហើយមិនអាចគ្រប់គ្រងខ្លួនឯងបាន។ ហើយខ្ញុំក៏ខឹងនឹងP'Bar ដែលមិនស្រលាញ់ខ្ញុំ។
"ល្អហើយ! ដែលឯងភ្ញាក់មក មិនយំ ហើយក៏មិនស្រែកឡូឡា ឯងគួរតែចាំថាយប់មិញមែនរឿងអីកើតឡើងខ្លះហើយ" គេនិយាយដោយប្រុងប្រយ័ត្ន ហើយក៏ដើរសំដៅមករកខ្ញុំ។ ខ្ញុំក៏ងាកមុខចេញ គេចពីក្រសែលភ្នែករបស់គេ។
នៅពេលខ្ញុំមើលទៅគេ រឿងហេតុកាលក៏ពីយប់មិញក៏ចាប់ផ្តើមចាក់សារឡើងវិញក្នុងខួរក្បាលរបស់ខ្ញុំ។ ទឹកភ្នែករបស់ខ្ញុំហូរ ព្រោះតែសេក្តីឈឺចាប់ តែចុងក្រោយគេបែរជាបង្ហាញទឹកមុខសប្បាយរីករាយទៅវិញ។
បន្ទាប់ពីយើងរួចរាល់ គេអោយខ្ញុំជួយខ្លួនឯង ហើយសំអាតវាដោយខ្លួនឯង។ ពេលនោះខ្ញុំពិតជាល្វើយខ្លាំងណាស់ បន្ទាប់ពីខ្ញុំលាងសំអាតខ្លួន ទាំងមិនគ្រប់ជ្រុងជ្រោយហើយ ខ្ញុំក៏គេងលក់។ ខ្ញុំមិនច្បាស់ថាខ្ញុំលាងវាស្អាតរឺក៏អត់នោះទេ ព្រោះខ្ញុំហត់ខ្លាំងណាស់ ហើយខ្ញុំក៏ងងុយដែលខ្លាំងណាស់ដែរ។​ តាមពិតទៅខ្ញុំមិនច្បាស់ថា យប់មិញខ្ញុំគេងលក់យ៉ាងម៉េចផង ហើយខ្ញុំក៏មិនច្បាស់ថាខ្ញុំគេងក្នុងបន្ទប់របស់អ្នកណាដែរ តែបើអោយខ្ញុំទាយ ខ្ញុំគិតថាទីនេះគួរតែជាផ្ទះរបស់គេ។ ខ្ញុំអាចនៅចាំបានថា គេគ្រាខ្ញុំចេញពីបារ ហើយក៏នាំខ្ញុំមកទីនេះ។
"ងើបអោយលឿនឡើងមក យើងទាំងពីរនឹងបានទៅញ៉ាំបាយ" Vee និយាយដោយអង្គុយនៅចុងគ្រែ។ គេសំលឹងមកខ្ញុំ​ដែលមិនព្រមកំរើកខ្លួន"ឯងលឺយើងនិយាយទេ?"
"ខ្ញុំល...លឺ" ខ្ញុំសឹងតែចង់យំម្តងទៀត ព្រោះខ្ញុំបាត់សំលេង ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាខ្ញុំពិបាកនឹងនិយាយខ្លាំងណាស់នៅពេលនេះ
"អាក៎!ម៉េចក៏សំលេងរបស់ឯងបែរជាបែបនេះ?" គេសួរខ្លួនឯងតិចៗ។ គេអង្គុយនៅមិនឆ្ងាយពីខ្ញុំប៉ុន្មាននោះទេ ដូចនេះខ្ញុំអាចលឺគេនិយាយបាន។ "ងើបឡើង ពួកយើងអាចញ៉ាំាបាយ ហើយចាំយើងជូនឯងទៅពេទ្យ" ហេតុអីឥលូវនេះគេចាំបាច់សំដែងធ្វើដូចមនុស្សមានទឹកចិត្ត? យប់មិញនេះគេទើបប្រាប់ខ្ញុំថា មនុស្សដូចជាខ្ញុំសាកសមនឹងជាមួយមនុស្សអាក្រក់ មិនសាកសមជាមួយមនុស្សល្អដូចជាP'Bar នោះឡើយ។
"ខ្ញុំមិនអីទេ...." ខ្ញុំនិយាយតិចៗ ដោយគេចពីក្រសែភ្នែករបស់គេ។ ខ្ញុំមិនចង់មើលទៅគេ ដែលពេលនេះខ្សែរភ្នែករបស់គេកំពុងតែសំលឹងមកដូចជាអាណិតខ្ញុំ។ ខ្ញុំអាចទទួលស្គាល់ថាខ្ញុំស្រលាញ់មនុស្សប្រុស ហើយក៏មិនដែលចាប់អារម្មណ៍លើមនុស្សស្រីទេពីមុនមក ទោះបីជាសម័យនៅវិទ្យាល័យ នៅពេលខ្ញុំមិនសង្សារជាលើកទីមួយ ពួកគេតែងតែជាមនុស្សប្រុសមាឌល្អិតៗ ប្រភេទគួរអោយស្រលាញ់ ដែលជាប្រភេទដែលត្រូវការខ្ញុំត្រូវការយកចិត្តទុកដាក់ និងមើលថែរពួកគេ។ នៅពេលយើងមានស្អីៗ ក៏ខ្ញុំជាអ្នកដែលធ្វើ មិនមែនជាអ្នកដែលត្រូវគេធ្វើនោះឡើង ប៉ុន្តែយប់មិញនេះជាករណីលើកលែង។
គេនិយាយថាគេស្រលាញ់មនុស្សស្រី ហើយក៏មិនធ្លាប់ជាមួយមនុស្សប្រុសពីមុនមក ចំនែកខ្ញុំក៏មិនធ្លាប់ជាមួយមនុស្សប្រុសប្រភេទដូចជាគេដែរ។
"ហេតុអីឯងធ្វើដូចមនុស្សស្លាប់អញ្ជឹង? ងើបឡើងមក!"
អាក!
"អូ!យើងគ្រាន់តែចង់ជួយឯងប៉ុណ្ណោះ" គេនិយាយពេលដែលខ្ញុំគ្រវីដៃរបស់គេចេញពីថ្ងាសរបស់ខ្ញុំ។ គេនិយាយប៉ុន្មានម៉ាត់ហើយក៏អង្គុយសំលឹងមកខ្ញុំ "អញ្ជឹង ងើបមក! អោយលឿឡើង! ទៅងូតទឹក រួចពួកយើងទៅញ៉ាំបាយ"
"ខ្ញុំមិនចង់ញ៉ាំ" ខ្ញុំតប
"ឯងមិនចង់ញ៉ាំ? ឆ្កួតទេអី! ល្អ យើងទៅរកទឹកអោយឯងផឹក​ ហេតុអីក៏សំលេងរបស់ឯងស្តាប់ហើយរំខានបែបនេះ" ហាក៎! មិនមែនព្រោះតែឯងទេមែនទេ? តើអ្នកណាដែលគួរតែត្រូវបន្ទោសនោះ?
អារម្មណ៍របស់ខ្ញុំពេលនេះមិនល្អ ទោះបីខ្ញុំមិនទាន់បានធ្វើអ្វីសោះក៏ដោយ។
"តើឯងកំពុងព្យាយាមសំដែងជាមនុស្សល្អមែនទេ? វាធ្វើអោយយើងចង់ក្អួត?"  ខ្ញុំព្យាយាមងើបដោយខ្លួនឯង ទោះបីជាវាពិបាក តែខ្ញុំដាច់ខាតមិនសុំអោយគេជួយនោះទេ។
"យើងឃើញស្ថានភាពរបស់ឯង យើងគ្រាន់តែខ្លាចឯងស្លាប់ក្នុងផ្ទះរបស់យើងតែប៉ុណ្ណោះ។ កុំគិតថាយើងជាមនុស្សល្អ រឺក៏បារម្ហពីឯងអោយសោះ" គេតបមកវិញយ៉ាងលឿន
"យើងក៏មិនដែលគិតថាឯងជាមនុស្សល្អ អួយ....ឈឺ" ខ្ញុំស្រែកឡើងនៅពេលដែលខ្ញុំអាចងើបឈរបាន
"ព្រឹកនេះឯងដូចជាបានសំដីណាស់ ចង់អោយយើងធ្វើវាម្តងទៀតមែន?" គេនិយាយដោយព្យាយាមសំលឹងមករកខ្ញុំ
"បើយើងយល់ព្រមអោយឯងធ្វើវាម្តងទៀត យើងគឺជាក្របី" ខ្ញុំនិយាយទាំងសង្គៀតធ្មេញ ហើយក៏ដើរសំដៅទៅបន្ទប់ទឹក
"ល្អ! អញ្ជឹងឯងក៏ចាប់ផ្តើមរៀនច្រៀងសំលេង ក្របី ទៅ ព្រោះយប់មិញឯងក៏ស្រែកវាជាច្រើនដង" គេនិយាយពីក្រោយខ្នងរបស់ខ្ញុំ
"អាឆ្កួត!" ខ្ញុំងាកទៅជេរគេ រួចក៏ប្រញាប់ចូលទៅក្នុងបន្ទប់ទឹក
ងូតទឹកបន្ទាប់ពីបានធ្វើរឿងពីយប់មិញហើយ ពិតជាពិបាក និងឈឺខ្លាំងណាស់។ រឿងយប់មិញវាគ្មានអីល្អសូម្បីតែបន្តិច គ្មានការត្រៀមខ្លួនទុកមុន វាមានតែភាពឈឺចាប់ និងរបួសតែប៉ុណ្តោះ។
នៅពេលខ្ញុំងើបឡើងហើយឃើញគេ ខ្ញុំមិនភ្ញាក់ផ្អើលទេនៅពេលគេសំលឹងមករកខ្ញុំទាំងញញឹមបែបនេះ។ តើគេសប្បាយចិត្តណាស់មែនទេដែលឃើញខ្ញុំបែបនេះ? មូលហេតុដែលខ្ញុំមិនដេញដោលរឿងនេះ ព្រោះនៅពេលខ្ញុំគិតពីវាអោយច្បាស់លាស់ទៅ ខ្ញុំពិតត្រូវបន្ទោសខ្លួនឯង។ មកខ្ញុំស្រវឹង ខ្ញុំទន់ខ្សោយ ហើយខ្ញុំក៏ខុស។ ខ្ញុំស្រលាញ់P'Bar ខ្លាំង ខ្ញុំមិនគួរគិតនឹងធ្វើអីឆ្កួតៗបែបនោះដាក់P'Bar ទាល់តែសោះ។
ប៉ុន្តែខ្ញុំពិតជាខុស ហើយគួរតែជួបមេរៀនបែននេះមែនទេ?
ខ្ញុំដើរចេញដើរចេញពីបន្ទាប់ទឹកដោយខ្លួនទទេ ដោយស្លៀកត្រឹមកន្សែពោះដែលនៅជាប់នឹងចង្កេះតែប៉ុណ្តោះ។ គេមិនបាននៅក្នុងបន្ទប់នោះទេ ប៉ុន្តែគេបានដាក់សំលៀកបំពាក់នៅលើគ្រែ។ តែឯណាខោអាវរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំមិនច្បាស់ថាវាបាត់ទៅណានោះទេ។ នៅលើតុក្បាលគ្រែ មានបបរមួយចាន ជាមួយទឹកមួយកែវ និងថង់ថ្នាំ។
បើគេចង់ធ្វើជាមនុស្សអាក្រក់ តើហេតុអីគេចាំបាច់ធ្វើបែបនេះ?
ខ្ញុំស្លៀកឯកសណ្ឋាន រួចក៏អង្គុយញ៉ាំបបរដោយស្ងៀមស្ងាត់។ Vee ក៏បើកទ្វារចូលមក ដោយគេកាន់ថាសអាហារមកជាមួយ។
"ឯងញ៉ាំស្អីនឹង?" គេសួរ ដោយក្រលេកមកចានបបរដែលខ្ញុំកំពុងញ៉ាំ
"បបរគ្រឿងសមុទ្រ" ខ្ញុំតប ខ្ញុំដូចជាឆ្ងល់នៅអ្វីដែលគេសួរ ព្រោះគេជាអ្នកយកវាមកមិនអញ្ជឹង?
"ហើយវាមកពីណា?"
"ខ្ញុំឃើញវានៅទីនេះ មិនមែនឯងយកវាមកទេ?" ខ្ញុំសួរ។ គេមើលទៅដូចជាកំពុងឆ្ងល់ ហើយគេក៏ដើរទៅមកជិតខ្ញុំហើយ មើលមកចានដែលនៅក្នុងដៃរបស់ខ្ញុំ
"មិនបាច់ខ្វល់ទេ" គេនិយាយមុនពេលដាក់ចានបបរដែលគេយកមកអំបាញ់មិញនៅលើតុក្បាលគ្រែ រួចក៏ទៅអង្គុយញ៉ាំបាយនៅតុបែបជប៉ុនរបស់គេ
"អង្គុយ ហើយញ៉ាំនៅទីនេះ កុំអង្គុយញ៉ាំនៅលើពូក" គេមើលមកខ្ញុំទាំងធុញ ហើយខ្ញុំក៏ំសំលក់តបទៅគេវិញ។ ខ្ញុំមិនទៅអង្គុយនៅលើឥដ្ឋនោះទេ។ នេះគេមិនដឹងទេថា ខ្ញុំនឹងឈឺប៉ុណ្ណា បើខ្ញុំទៅអង្គុយនៅលើឥដ្ឋបែបនោះ?
"ខ្ញុំអង្គុយទីនេះស្រួលជាង"
"ឯងកើតអីនឹង? នេះបន្ទប់របស់ខ្ញុំ ផ្ទះរបស់ខ្ញុំ ហើយក៏អាហាររបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំប្រាប់អោយឯងអង្គុយនៅទីនេះ។ អង្គុយនៅទីនេះវាធ្វើអោយឯងស្លាប់មែនទេ?"
"ត្រូវ! យើងនឹងស្លាប់" ខ្ញុំនិយាយ ហើយក៏ដាក់ចានទៅលើថាសអាហារ ព្រោះមិនចង់ញ៉ាំបន្ត
"ឯងលេងសើចស្អីនឹង?" គេនិយាយ ទាំងចងចិញ្ចើម
"ឯងគិតថាឯងសំខាន់រហូតខ្ញុំត្រូវលេងសើចជាមួយឯង?" ខ្ញុំតប
"ក៏ព្រោះខ្ញុំគឺជាប្តីរបស់ឯង" គេនិយាយយឺតៗ រួចក៏ទំលាក់ចានបាយរបស់គេចុះ
"ឯងដេកជាមួយយើងតែម្តងប៉ុណ្ណោះ កុំគិតមកលើយើងដូចជាមនុស្សស្រីមួយចំនួន"ខ្ញុំ មើលទៅគេ
"ម្តងទៀតយ៉ាងម៉េចដែរ?" គេងើបឡើងហើយដើរសំដៅមករកខ្ញុំ
"មនុស្សដែលលើកជើងអោយយើង គឺជាប្រពន្ធរបស់យើង" ដៃដ៏ធំរបស់គេ ចាប់ផ្តើមអង្អែលគូជរបស់ខ្ញុំ រហូតត្រូវធ្វើអោយខ្ញុំត្រូវគេចចេញ
"អួយ" ខ្ញុំស្រែនៅពេលច្របាច់គូចខ្ញុំយ៉ាងខ្លាំង ធ្វើអោយខ្ញុំងាកទៅមើលមុខរបស់គេ
"មិនថាយើងដេកជាមួយឯងម្តង រឺក៏ដប់ដង។ កុំគិតថានឹងធ្វើរឿងអាក្រក់ៗដូចជាយប់មិញជាមួយអ្នកដទៃអោយសោះ ឯងក៏ប្រហែលជាដឹងហើយមែនទេថា បើយើងដឹង នោះនឹងមានអ្វីកើតឡើង" គេនិយាយ ហើយក៏លែងដៃពីខ្ញុំយឺតៗ "អ្វីដែលយើងចង់និយាយគឺ ឯងមិនអាចក្លាយជាប្រពន្ធរបស់អ្នកណាផ្សេង ហើយក៏កុំគិតថាចង់ធ្វើជាប្តីរបស់អ្នកណាអោយសោះ" ឈាមក៏ចាប់ផ្តើមបុកមកខួរក្បាលរបស់ខ្ញុំ។ តើខ្ញុំអាចនឹងធ្វើរឿង ដូចអ្វីដែលគេធ្វើដាក់ខ្ញុំទៅលើអ្នកដទៃបានដែរ? បើខ្ញុំធ្វើ ប្រាកដណាស់ខ្ញុំនឹងនឹកឃើញពីរូបភាពខ្លួនឯងដែលត្រូវគេធ្វើបាបរាងកាយខ្ញុំ។
ខ្ញុំនៅស្ងៀមមិននិយាយអ្វី ត្រឹមសំលក់គេ ហើយគេក៏ថយចេញពីខ្ញុំ
"ម្យ៉ាងទៀត កុំទៅរវល់នឹងBar ទៀត" ខ្ញុំមើលទៅគេ ហើយឆ្ងល់ថាគេមានសិទ្ធិអីមកហាមខ្ញុំ? គេគ្រាន់តែជាមិត្តភក្តិរបស់P'Bar ប៉ុណ្ណោះ
"ចុះបើយើងមិនព្រម?"
"យើងប្រាប់ឯងហើយមែនទេ បើឯងទៅរញ៉េរញ៉ៃនឹងមិត្តភក្តិយើងម្តងទៀត មិនថាឯងនៅទីណាក៏ដោយ ក៏យើងនឹងយកឯងមកទីនេះ ហើយអោយមេរៀនឯងម្តងទៀត" តើគេគិតថាខ្លួនគេជាអ្នកបង្កើតចក្រវាលនេះមែនទេ? គេអាចកំណត់ថាអ្នកណាធ្វើអីខុស អ្នគណាធ្វើអីត្រូវមែនទេ? ហេតុអីគេមិនមែនជាមនុស្សដែលត្រូវទទួលទោស ទាំងដែលគេមានមិត្តស្រីទៅហើយ។ ហើយមនុស្សទាំងអស់នៅសកលវិទ្យាល័យក៏ដឹង ថាពួកគេស្រលាញ់គេប៉ុណ្ណា។ បារម្ហពីសង្សារខ្លួនឯងមុនទៅ មុននឹងបារម្ហមិត្តភក្តិខ្លួនឯងនោះ។
តែខ្ញុំបែរជាមិនបានតបអ្វីទាំងអស់...
"ហើយមានរឿងមួយទឿតMark" នៅពេលខ្ញុំមិនឆ្លើយ គេក៏បន្តនិយាយ" យើងកើតមុនឯង ឯងគួរតែចេះបង្ហាញពីការគោរពខ្លះចំពោះយើង"
"យើងគោរពមនុស្សដែលគេគោរពយើងតែប៉ុណ្ណោះ"
"ចង្រៃយ៍!..."
"Vee....." ទាំងខ្ញុំ និងVee ងាកទៅរកទ្វារស្របគ្នា។ មនុស្សប្រុសម្នាក់ទៀតដែលមើលទៅ មុខមាត់ស្រដៀងមនុស្សដែលនៅក្បែរខ្ញុំបង្ហាញខ្លួន។ ខ្ញុំមិនដែលឃើញគេពីមុនមកទេ តែតាមរូបរាងរបស់គេ​ខ្ញុំអាចដឹងថាពួកគេជាបងប្អូនឹងគ្នា។ គេមើលទៅម៉ឺងម៉ាត់ គេមានកែវភ្នែកដ៏មុតស្រួច និងមានអំណាច តែវាមិនបានធ្វើអោយខ្ញុំខ្លាចគេនោះឡើយ។
"ស្អីគេ"Vee ងាយទៅរកមនុស្សប្រុសម្នាក់នោះ រួចតបទាំងគ្មានការគួរសម
"ប៉ាហៅឯងអោយទៅក្រោមជួយគាត់។ ថ្ងៃនេះជាថ្ងៃសំរាក មនុស្សមកធ្វើម៉ូតូច្រើនណាស់"
អឺ..."Vee តបរួចក៏ងាកមករកខ្ញុំ
"ឯងមិនចង់ណែនាំសិស្សប្អូនរបស់ឯងអោយយើងស្គាល់ទេ?" គេនិយាយ រួចក៏ដើរចូលក្នុងបន្ទប់។ គេសំលឹងមកខ្ញុំដោយកែវភ្នែក ស្រទន់។ មាត់ដ៏ស្រស់ស្អាតរបស់គេ ក៏ញញឹមពេលភ្នែករបស់គេ ឈប់ហើយសំលឹងករបស់ខ្ញុំ។
"គេឈ្មោះMark... ហើយនេះ Yu"  Veeណែនាំពួកយើង។ P'Yuញញឺមកដាក់ខ្ញុំម្តងទៀត មុននឹងសួរខ្ញុំថា ខ្ញុំចូលចិត្តបបរនេះទេ។
"អ...អឺ.." ខ្ញុំមិនដឹងថាហេតុអីខ្ញុំនិយាយអ្វីមិនចេញ ប្រហែលពីព្រោះកែវភ្នែកមួយគូរនោះ រីក៏ស្នាមញញឹមដែលមិនអាចបកស្រាយបាន តែហាក់ដូចជាយល់ច្បាស់នូវអ្វីគ្រប់យ៉ាង។
"ហើយកុំភ្លេចញ៉ាំថ្នាំផង! នេះជា​ អង់ទីប៊ីយ៉ូទិក ត្រូវញ៉ាំវាទាំងអស់ណា៎!" ខ្ញុំមិនដឹងថាហេតុអី តែខ្ញុំមានអារម្មណ៍ក្តៅៗចេញពីមុខរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំអៀនខ្លាំងណាស់។ Vee មើលទៅខឹងខ្លាំងណាស់ ចំនែកឯP'Yu ហាក់មិនខ្វល់
(*T/N: អង់ទីប៊ីយ៉ូទិក ( antibiotics ) ជាប្រភេទថ្នាំជួយឃាត់ឈាម និងផ្សះមុខរបួស )
"ហើយពេលណាឯងចេញទៅ?" Vee សួរទៅបងប្រុសរបស់គេ។ Veeមើលទៅដូចជានៅតែខឹង ប៉ុន្តែខ្ញុំឃើញP'Yu បែរជាសើចចុងៗមាត់
"យើងទៅហើយ..." P'Yu ងាកមកញញឹមដាក់ខ្ញុំ ចំនែកខ្ញុំក៏ងក់ក្បាលគោរពត្រលប់ទៅគាត់វិញ
"ហាក៎...!" P'Vee ចាប់ផ្តើមសើច ធ្វើអោយខ្ញុំងាកទៅរកគេ។ គេកំពុងតែមើលមកខ្ញុំ។  កែវភ្នែករបស់គេពេញទៅដោយការមើលងាយ "មនុស្សប្រភេទដូចគ្នា ងាយនឹងមើលគ្នាដឹងណាស់ន៎។ តើមានសញ្ញាសំងាត់អីមែនទេ? ហេតុអីញញឹមដាក់គ្នា? ចង់ទៅជាមួយគ្នាមែនទេ?"
"ចង្រៃយ៍! យើងមិនមែនប្រភេទដែល ទៅជាមួយអ្នកណាក៏បានដូចជាឯងនោះទេ" ខ្ញុំស្រែកដាក់គេ នៅពេលបញ្ចប់ប្រយោគរបស់គេ។ ខ្ញុំមិនដឹងថាគេកើតចេញនរកណាទេ តែខ្ញុំដឹងថាបងប្រុសរបស់គេជាមនុស្សល្អជាងគេឆ្ងាយណាស់។
"ត្រូវហើយ! ប្រហែលជាយប់មិញនេះ ឯងគួរតែទៅជាមួយគេ មិនមែនជាមួយយើង"
"ឯងបង្ខំយើង"
"ទោះយើងបង្ខំ រឺមិនបង្ខំឯងក៏ដោយ តែឯងក្លាយជារបស់យើង យើងសប្យាយចិត្ត" ខ្ញុំសំលឹងមើលទៅគេ ពេលលឺសំលេងដែលចេញពីមាត់របស់គេយឺតៗ។ ខ្ញុំខំមាត់ ហើយមើលទៅកែវភ្នែករបស់គេ។ ខ្ញុំទាំងខឹង ទាំងឈឺចិត្ត អារម្មណ៍របស់ខ្ញុំនៅពេលនេះពិតជានិយាយអ្វីមិនចេញពិតមែន។
"ឯងត្រូវការអី" ខ្ញុំបិតភ្នែក ហើយក៏សួរយឺតៗ
"ហាក៎! យើងបានប្រាប់ឯងហើយមែនទេ អោយឈប់ទៅរវល់ជាមួយមិត្តភក្តិរបស់យើងទៀត។ ឈប់រញ៉េរញ៉ៃជាមួយKan" គេនិយាយដោយបែរខ្នងដាក់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំចង់តវ៉ាជាមួយគេ ហើយចង់សួរថាគេមានសិទ្ធិអីមកប្រាប់ខ្ញុំអោយធ្វើនេះ ធ្វើនោះតាមចិត្តរបស់គេ។ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនទាន់ទាំងមានឱកាសនិយាយផង​ គេក៏និយាយបន្ត "កុំសួរយើងថាហេតុអី ចំលើយគឺងាយៗ។ ពួកគេស្រលាញ់គ្នា ឈប់ទៅបង្កបញ្ហា រីបើមិនចង់ត្រូវមកដោះស្រាយនៅលើគ្រែនេះ" គេបន្តគំរាមខ្ញុំ
"យើងនឹងមិនទៅរញ៉េរញ៉ៃនឹងP'Bar ទៀតទេ" ខ្ញុំឆ្លើយត្រលប់ទៅវិញ។ ខ្ញុំដឹងថាខ្ញុំគ្មានសង្ឃឹមណោះទេ។ គាត់បាននិយាយច្បាស់ជាមួយខ្ញុំរួចហើយ គាត់ស្រលាញ់Kan មិនមែនជាខ្ញុំនោះទេ។
"ល្អ! កុំគិតអាគំនិតឆ្កួតៗដូចយប់មិញទៀត។ ហើយក៏ចេះគោរពយើងក្នុងនាមសិស្សច្បងផង"
"បាន! តែឯងរឿងគួរធ្វើខ្លួនល្អៗអោយដូចបងប្រុសរបស់ងង មុននឹងនិយាយវាម្តងទៀត" ខ្ញុំឆ្លើយតបតទៅវិញ។ បើសិនជាម្នាក់នោះ គេចេះគោរពមនុស្សដែរក្មេងជាងខ្លួន ខ្ញុំនឹងគោរពគេវិញ តែម្នាក់នេះគេមិនដែលអោយតំលៃ និងគោរពខ្ញុំសូម្បីតែបន្តិច។
"Mark..." គេនិយាយតិចៗ ហាក់ដូចជាគេកំពុងនិយាយជាមួយអតិថិជន
"ឯងពូកែតែបញ្ជាគេតែប៉ុណ្ណោះ"
"អឺ.....យើងក៏ពូកែរឿងផ្សេងដែរ" គេនិយាយហើយសំលឹងមកផ្នែកខាងក្រោមរបស់ខ្ញុំ ហើយញាក់ភ្នែកដាក់ខ្ញុំ "កុំភ្លេចយើងជាសិស្សច្បងឯង តែបើឯងមិនចង់ធ្វើជាសិស្សប្អូនយើងបាន ឯងអាចធ្វើជា...របស់យើង"
"បាន! បាន! សិស្សច្បង!" ខ្ញុំនិយាយកាត់ មុនពេលគេនិយាយអ្វីដែលធ្វើអោយខ្ញុំអៀនខ្មាស់ជាងនេះ
"ហើយរឿងរបស់យើងពីយប់មិញ..." គេឈប់មួយភ្លែត មុននឹងនិយាយបន្ត"កុំប្រាប់អ្នកណា យើងមិនចង់អោយប្រពន្ធរបស់យើងដឹងនោះទេ"
បន្ទាប់ពីនោះគេក៏ជូនខ្ញុំមកអាគារស្នាក់នៅរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំចំលែកចិត្តបន្តិចដែល ដែលគេមិនព្រមត្រលប់ទៅផ្ទះរបស់គេវិញ តែបែរជាមកតាមខ្ញុំទៅបន្ទប់របស់ខ្ញុំទៅវិញ។ ខ្ញុំសួគេថាហេតុអី ហើយគេក៏ប្រាប់ថាមិត្តស្រីរបស់គេក៏រស់នៅទីនេះដែរ។
គេមិនបានខ្វល់ទេមែនទេ...
យប់មិញគេធ្វើអោយខ្ញុំឈឺ រហូតខ្ញុំស្ទើរតែស្លាប់។​​ តែឥលូវនេះគេបែរមករកសង្សាររបស់គេដូចគ្មានអីកើតឡើង៊។ គេហាក់ដូចជាមិនខ្វល់អ្វីទាំងអស់ បន្ទាប់មកគេបែកពីខ្ញុំនៅជាន់ទី៤។ អាគារនេះមានប្រាំបីជាន់ ហើយមនុស្សស្រីនឹងមនុស្សប្រុសមិនបានបែងចែកអោយនៅដាច់ពីគ្នានោះទេ។ ជាន់ដែលខ្ញុំរស់នៅវាល្អមិនខ្ពស់ពេក ក៏មិនទាបពេក។ វានៅជិតមហាវិទ្យាល័យនៅទីក្រុងបាកកកដែលខ្ញុំកំពុងសិក្សា។ ព្រោះតែខ្ញុំជ្រើសរើសមករៀននៅទីនេះ ខ្ញុំមានបញ្ហាយ៉ាងច្រើនជាមួយប៉ា។ ប៉ារបស់ខ្ញុំចង់អោយខ្ញុំក្លាយជាអ្នកហែលទឺកអាជីព តែទោះជាយ៉ាងណាហែលទឹកគ្រាន់តែជាការចូលចិត្តមួយរបស់ខ្ញុំប៉ុណ្ណោះ វាមិនមែនជាអ្វីដែលខ្ញុំចង់ធ្វើជាអាជីបនោះឡើយ។ ប៉ារបស់ខ្ញុំមិនចូល ផ្នែកវិស្វកម្មនេះទេ ព្រោះវាទាក់ទងនឹងគ្រឿងម៉ាស៊ីន។ តែខ្ញុំចង់ ក្លាយជាអ្នកឯកទេសលើវា ហើយវាជាហេតុផលលដែលខ្ញុំមករៀននៅទីនេះ ទីកន្លែងដែលឆ្ងាយពីផ្ទះ ហើយខ្ញុំរំពឹងថាវានឹងជាទ្រនំដែលល្អ ងាយស្រួល និងស្រស់ស្អាត។
តែថ្ងៃនេះខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាវាមិនស្រស់ស្អាតទៀតទេ។
ខ្ញុំបើកទូរស័ព្ទ​ រួចចូលទៅ កម្មវិធីដែលកំពុងតែពេញនិយម (facebook) ដែលខ្ញុំតែងតែប្រើប្រាស់តាំងពីនៅវិទ្យាល័យ។ status ដំបូងដែលខ្ញុំបានអាន វាធ្វើអោយខ្ញុំចង់គ្រវែងទូរស័ព្ទរបស់ខ្ញុំចោល។ ដៃតូចស្រលូនកំពុងកាន់ដៃម្នាក់ទៀត គេមិនបានបង្ហាញមុខ តែខ្ញុំអាចដឹងថា វាជាដៃរបស់ Kan និង P'Bar។ រូបមួយទៀត ជារូបរបស់P'Bar កាន់ថ្ពាល់របស់Kan។​ ខ្ញុំមិនដឹងថាទឹកមុខរបស់P'Bar យ៉ាងណា ព្រោះតែគាត់ជាអ្នកថត តែខ្ញុំដឹងតាមរយៈភ្នែករបស់Kan ដែលពោលពេញទៅដោយសេក្តីស្រលាញ់  វាដូចជាកែវភ្នែកដែលខ្ញុំមើលទៅP'Bar តែទាស់ត្រង់ថា..
P'Bar ស្រលាញ់គេ តែមិនបានស្រលាញ់ខ្ញុំ
Dew daley
( *N/T: ជាpage របស់និស្សិតស្រីម្នាក់ដែលចូលចិត្តយកព័ត៌មានរបស់និស្សិតល្បីៗ ស្អាតៗ សង្ហារៗ នៅក្នុងសកវិទ្យាល័យ)
1hr
ផ្អែមល្អែមខ្លាំងណាស់នេះ! សូម្បីស្រមោចក៏ត្រូវដកថយដែរ។ Dr. kan ហើយនឹងសិស្សច្បងរបស់គេ បណ្តើរគ្នាទៅផ្សារជាមួយគ្នា ហើយយើងក៏ទទួលបានរូបភាពរបស់គេកាន់ដៃគ្នា ដែលពួកគេpost ក្នុងaccout របស់ពួកគេ។ ហើយនេះជារូបcouple ទីមួយរបស់ពួកគេ? ហើយP'Bar នេះថែមទាំងចាប់ថ្ពាល់ប្អូនKan ទៀត អេ! អេ! តែP'Bar នេះណាមិនព្រមបង្ហាញពីទំនាក់ទំនងរបស់ពួកគេអោយច្បាស់សោះ តែ! តែ! ប៉ុណ្ណឹងហើយនៅមិនទាន់សារភាពទៀតមែនទេ#Tossara****
ចំនួនអ្នកLike និងComment អបអរពួកគេវាមិនបានធ្វើអោយខ្ញុំឈឺដូច និងអ្វីដែលP'Bar តបComment មិត្តភក្តិរបស់គាត់នោះទេ
Hitty doesn't just hit steel but:  Thank so much to the spy. He went to the alleyway to keep taking picture
Bar Sawawut: I want to know who it was
Nnorthh: Bar enjoys hurting others!
Pin Pinna: True. I wonder how the doctor endures him?
Tossakan: Like
Pandora: what do u like?
Tossakan: I like violence @BarSawawut
pVnn:Alread on here?
Pond Pawee: Flirting in the comments
Nanana: is this ok? @Tossakan
Tossakan: You can tell anyone, anywhere
Bar Sawawut: But yo cant say it here!!!
Tossakan: why not?
Bar Sawawut: I'm shy
I'm shy ប្រយោគមួយឃ្លាដ៏ខ្លី តែបែរជាធ្វើអោយខ្ញុំឈឺយ៉ាងយូរ។
ខ្ញុំទំរេតខ្លួនទៅលើពូក ទាំងអស់កំលាំង។ ខ្ញុំពេលនេះកំពុងតែឈឺ គឺ​ឈឺគ្រប់យ៉ាង ឈឺទាំងរាងកាយ ឈឺទាំងបេះដូង។ ជាមួយភាពឈឺចាប់ខ្លាំងបែបនេះ ខ្ញុំលែងចង់ធ្វើវាទៅលើគាត់ទៀតហើយ។ បន្ទាប់ពីមើលព័ត៌មាននេះរួច ខ្ញុំឃើញថាគាត់សប្បាយចិត្តយ៉ាងណា ហើយខ្ញុំក៏ដឹងរឹតតែច្បាស់ថាខ្ញុំគួរតែនៅអោយឆ្ងាយពីគាត់។ ខ្ញុំក៏បែបនេះ ស៊ាំនឹងការរស់នៅម្នាក់ឯង។ ខ្ញុំនឹងមើលគាត់សប្បាយចិត្តពីចំងាយ បើមានឱកាសខ្ញុំនឹងទៅនិយាយសុំទោសពីគាត់ ដែលធ្លាប់គិតធ្វើអ្វីមិនល្អដាក់គាត់។ បើសិនជាខ្ញុំសុំទោសគាត់ ប្រហែលជាខ្ញុំក៏មិនទទួលការឈឺចាប់បែបនេះពីម្នាក់នោះម្តងទៀតទេ។
(*N/T: No Mark! Mark ឈឺចាប់ពេកហើយ Markមិនទាន់បានធ្វើខុសនោះទេ Ai'Vee ទេជាអ្នកហួសហេតុ បាបកម្មនឹងតាមស្នងAi'Vee)
បន្ទាប់និយាយជាមួយខ្លួនឯងមួយសន្ទុះខ្ញុំក៏លើកទូរស័ព្ទតេរទៅលេខដែលខ្ញុំស្គាល់ច្បាស់ដោយបេះដូងរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំស្តាប់សំលេងរង់ចាំ រហូតម្ខាងទៀតលើកទូរស័ព្ទ
[ម៉ាក់...]
[មានរឿងអ្វីកូនប្រុសសំណប់ចិត្ត] ម៉ាក់ជាមនុស្សតែម្នាក់គត់ដែល តែងតែនៅខាងខ្ញុំរាល់ពេលខ្ញុំឈ្លោះជាមួយប៉ា។ គាត់តែងតែលួងលោមខ្ញុំ នៅពេលដែលគាត់គិតថាខ្ញុំសំរេចចិត្តធ្វើអ្វីមិនត្រឹមត្រូវ។ គាត់តែងតែផ្ញើរលុយអោយខ្ញុំ ទោះបីជាគាត់មិនយល់ស្របអោយខ្ញុំមករៀននៅទីនេះក៏ដោយ
[ខ្ញុំនឹកម៉ាក់] ខ្ញុំនិយាយទាំងញញឹម។ ខ្ញុំមិនដឹងថាហេតុអីខ្ញុំតេរទៅម៉ាក់នោះទេ ព្រោះប្រហែលជាខ្ញុំដឹងថាមានតែគាត់ម្នាក់ប៉ុណ្ណោះដែរមិនធ្វើអោយខ្ញុំឈឺចាប់។
[ហេតុអីក៏សុខៗ​ តេរមកម៉ាក់? មានរឿងអីមែនទេ?] គាត់សួរខ្ញុំដោយសំលេងទន់ភ្លន់
[មិនមានអីទេម៉ាក់]
[សំលេងរបស់កូនដូចជាប្លែក Masa] Masa គឺ​ជាឈ្មោះពិតរបស់ខ្ញុំ ដែលលោកយាយរបស់ខ្ញុំដាក់អោយខ្ញុំ ហើយម៉ាក់របស់ខ្ញុំចូលចិត្តហៅខ្ញុំបែបនេះ។ នៅក្នុងភាសាជប៉ុន វាមានន័យថា វ័យឆ្លាត។ ប៉ារបស់ខ្ញុំជាកូនកាត់ ដោយលោកតារបស់ខ្ញុំជាជនជាតិថៃ​ ហើយលោកយាយរបស់ខ្ញុំជាជនជាតិជប៉ុន។ ចំនែកម៉ាក់របស់ខ្ញុំជាជនជាតិថៃសុទ្ធ។ ខ្ញុំប្រើត្រកូលថៃ តែប្រើឈ្មោះជប៉ុន។ លោកពូរបស់ខ្ញុំជាអ្នកដាក់ Nickname​អោយខ្ញុំ។
[ខ្ញុំនឹកម៉ាក់ខ្លាំងណាស់]
[ម៉ាក់ក៏នឹងកូនដូចគ្នា មកលេងផ្ទះមកកូន]
[ឆមាសនេះទើបតែចាប់ផ្តើមបាន២ខែទេម៉ាក់]
[តែកូនប្រាប់ថាកូននឹកម៉ាក់]
[អញ្ជឹងហើយបានកូនតេរទៅម៉ាក់]
[នៅពេលកូនទំនេរ ម៉ាក់នឹងចេញថ្លៃសំបុត្រយន្តហោះអោយកូនមកផ្ទះ។ ម៉ាក់នឹកកូនខ្លាំងណាស់ ]
ខ្ញុំមិនដឹងថាខ្ញុំខុសដែរទេ ដែលតេរទៅម៉ាក់ ព្រោះគ្រាន់តែខ្ញុំនិយាយប្រាប់ថានឹកគាត់ វាធ្វើអោយខ្ញុំចង់យំ ខ្ញុំជាធម្មតាមិនដែរបែបនេះទេ។ ឥលូវនេះខ្ញុំចង់អោបគាត់ខ្លាំងណាស់។
"បាទ"
ស្រាប់តែពេលនេះ ទឹកភ្នែកខ្ញុំហូរចុះមក
គេតែងតែនិយាយថា នៅពេលដែរយើងលំបាកបំផុត យើងនឹងនឹកផ្ទះជាងគេ។
ខ្ញុំបិទភ្នែគយឺតៗ រួចក៏ដើរសំដៅទៅទូរដាក់សៀវភៅ យកបារី។ ខ្ញុំជាមនុស្សចូលចិត្តជក់បារី នៅពេលមានបញ្ហាកើតឡើងច្រើន ស្មុគស្មាញរហូតខ្ញុំគិតអីលេងចេញ។ នៅពេលខ្ញុំមើលផ្សែងបារីដែលអណ្តែតឡើងទៅលើមេឃ វាជួយអោយខ្ញុំភ្លេចពីបញ្ហាទាំងនោះ។ ខ្ញុំដើរចេញទៅរានហាលដើម្បីស្រូបយកខ្យល់អាកាស។ មេឃចាប់ផ្តើមងងឹត វាជាការល្អព្រោះខ្ញុំមិនចង់គិតពីអ្វីទេនៅពេលនេះ។
"Vee បើអូនយកដើមម្លូមកដាក់នៅទីនេះល្អទេ? វានឹងត្រូវពន្លឺបានល្អ" សំលេងស្រាលស្រទន់ពីបន្ទប់ដែលនៅជាប់ខ្ញុំ វាមិនបានធ្វើអោយខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍ដូចនឹងឈ្មោះដែលនាងបាននិយាយនោះទេ។ ខ្ញុំងាកមកប្រទះនឹងមនុស្សស្រីដែលមានរូបរាង និងផ្ទៃមុខយ៉ាងស្រស់ស្អាត។ កំពុងងាកចុះ ងាកឡើងលើដើមម្លូដែលនៅក្នុងដៃរបស់នាង។
"នៅឯណា! អោយបងមើលៗ" ពិភពលោកនេះរាងមូល រឺក៏តូចចង្អៀតជ្រុល។​ មនុស្សប្រុសដែលកំពុងដើរចេញមក សំដៅមករកមនុស្សស្រីអំបាញ់មិញ ជាមនុស្សប្រុសដែលខ្ញុំមិនចង់ឃើញបំផុតក្នុងលោកនេះ។" កន្លែងនេះល្អណាស់" គេនិយាយទៅកាន់សង្សាររបស់គេ រួចក៏យកដើមម្លូរនោះព្យួរឡើងនៅនឹងរានហាល។
"ស្អាតខ្លាំងណាស់! អូននឹងមើលថែវាអោយបានល្អ" សង្សាររបស់គេឈ្មោះPloy អោបគេហើយក៏និយាយដោយញញឹមផ្អែមល្អែមដាក់ P'Vee
"ល្អណាស់... មើលថែរវាអោយដូចមើលថែរស្នេហារបស់យើងណា៎" សំលេងសង្ហាររបស់គេ បន្លឺមុនពេលគេអោន ហើយថើបថ្ងាសរបស់នាង
នាងងាយមុខឡើងថើបមាត់របស់គេមុនពេលនិយាយយឺតៗ
"អូនប្រាកដជាមើលថែរស្នេហា និងដើមឈើមួយនេះអោយបានល្អជាមួយមិត្តប្រុសរបស់អូន" នាងនិយាយដោយសំលេងទន់ភ្លន់រហូតដល់P'Vee ញញឹម
"និយាយយកចិត្តបង?" P'Veeនិយាយ ហើយក៏ទាញចង្ការបស់នាងឡើងរួចក៏ថើបមាត់នាងម្តងទៀត
"ឈប់ទៅ! អូនអៀនណាស់" សំលេងដ៏ពិរោះបន្លឺឡើង មុនពេលនាងទាញដៃទៅវៃទ្រូងគេថ្នមៗ
"ហេតុអី យើងមិនធ្វើអីច្រើនជាងថើប?" P'Vee និយាយចំអន់មិត្តស្រីរបស់គេ រហូតដល់នាងអៀន។ បើសិនជាមានអ្នកណាសួរខ្ញុំថា​ខ្ញុំមានអារម្មណ៍យ៉ាងណានឹងរូបភាពនៅមុខរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំសុំឆ្លើយថា​វាគួរអោយខ្ពើមខ្លាំងណាស់។ គេនិយាយថា គេមិនដែរធ្វើវាជាមួយមនុស្សប្រុស តែយប់មិញគេក៏ធ្វើវាជាមួយខ្ញុំ។ គេនិយាយថាគេស្រលាញ់មិត្តស្រីគេខ្លាំងណាស់ ប៉ុន្តែព្រឹកមិញនេះគេទើបតែហៅខ្ញុំថា ប្រពន្ធ។
មនុស្សប្រុសម្នាក់នេះពិតជាគួរអោយខ្ពើមរអើមពិតមែន។
"ផ្សែងបារី" នាងនិយាយ ទាំងខ្លួនរបស់នាងកំពុងនៅក្នុងរវង់ដៃរបស់Vee
"បងមិនបានជក់បារីទេថ្ងៃនេះ" Vee តប
"តែអូនធុំក្លិន...អូ!" នាងងាកចុះឡើង រួចក៏លាន់មាត់ពេលនាងឃើញខ្ញុំកំពុងតែឈរក្បែរនោះ។  ខ្ញុំមិនយល់ទាល់តែសោះហេតុអីក៏បន្ទប់របស់ខ្ញុំត្រូវមកនៅជាប់ពួកគេ។ អ្វីដែលខ្ញុំដឹងគឺ បន្ទប់របស់P'Barនៅជាន់ខានក្រោម តែខ្ញុំពិតជាមិនដឹងថាហេតុអី ខ្ញុំត្រូវមករស់នៅជាប់បន្ទប់ មិត្តស្រីVeeទៅវិញ។
"សុំទោសខ្ញុំគ្មានចេតនា កាត់ចង្វាក់អ្នកទាំងពីរនោះទេ" ខ្ញុំនិយាយ
"មិនអីទេ! គ្រាន់តែកុំជក់បារីនៅជិតដើមម្លូខ្ញុំពេកទៅបានហើយ" នាងនិយាយដោយសំដីទន់ភ្លន់ មករកខ្ញុំ។ ខ្ញុំសំលឹងទៅរក Vee មិនប៉ុន្មានវិនាទីក្រោយ ទឹកមុខរបស់គេក៏ប្រែជាចំលែក។ ហេតុអីក៏គេសង្ហារយ៉ាងនេះ។ គេក៏ងាកមកអោបចង្កេះមិត្តស្រីរបស់គេ បន្ទាប់មកគេក៏អោនទៅនិយាយជាមួយនាង
"គេជាសិស្សប្អូនដែលរៀននៅផ្នែកជាមួយVee"
"អូ! ជាមិត្តភក្តិ នឹងគ្នាតើ! ខ្ញុំឈ្មោះPloy រីករាយណាស់ដែលបានស្គាល់ "នាងដើរមកក្បែរជញ្ជឹង ហើយលូកដៃមកចាប់ដៃរាក់ទាក់ខ្ញុំ
"Mark"ខ្ញុំតប រួចក៏ចាប់រាក់ទាក់បែបគួរសម
"ដូចជាយូរពេកហើយ! អូនក៏ដឹងថាបងប្រចណ្ឌ" នាងក៏ដកដៃចេញយ៉ាងលឿន ហើយក៏ញញឹមដាក់ខ្ញុំ "កុំភ្លេចណាMark កុំអោយផ្សែងប៉ះកូនឈើរបស់ខ្ញុំណា៎" នាងនិយាយដោយ ទឹកមុខញញឹម សាកជាមួយផ្ទៃមុខយ៉ាងស្រស់ស្អាតរបស់នាង
តែក៏គាប់ជួនខ្ញុំមិនបានចាប់អារម្មណ៍ស្រីស្អាតនោះទេ!

(*N/T: វាមិនចំលែកពេកទេអី Vee! កាលដែលនាយប្រចណ្ឌ មិត្តស្រីរបស់នាយ ជាមួយមនុស្សប្រុសដែលនាយបានដេកជាមួយយប់មិញ​ ហើយនាយទើបតែហៅគេថា​ ប្រពន្ធ កាលពីព្រឹកមិញនេះ? មើលទៅ ខួរក្បាលនាយពិតជាមានបញ្ហាពិតមែន ទៅពេទ្យល្អទេ?)

"វាអាស្រ័យលើថាខ្បលបក់ទៅខាងណា! តែខ្ញុំនឹងព្យាយាមជក់អោយឆ្ងាយពីវា" ខ្ញុំនិយាយទៅនាង ហើយក៏លួចមើលទៅ P'Ve។ គេមើលមកខ្ញុំដោយស្ងៀមស្ងាត់ រួចក៏និយាយយឺតៗ
"ក៏ល្អ... យ៉ាងហ៊ោចណាស់ឯងក៏មិនព្យាយាមបំផ្លាញស្នេហាអ្នកដទៃ"
"ខ្ញុំនឹងព្យាយាមអស់ពីសមត្ថភាព" ខ្ញុំសំលឹងទៅគេមួយសន្ទុះមុននឹងតបទៅគេ។ ខ្ញុំមិនដឹងថាគេនឹងជួបអ្នកណាខ្លះ តែខ្ញុំតែងតែជូនពរអ្នកគ្រប់គ្នាអោយជួបតែក្តីស្រលាញ់
"ជូនពរអោយស្រលាញ់គ្នាយូរអង្វែង"

love mechanics-khmer translate Chapter 1 (part2): Call me by my name (18+)

" អាចង្រៃ! លែងយើង" Markស្រែក នៅពេលដែលខ្ញុំយកដៃរបស់ខ្ញុំទៅប្រលះលេវអាវរបស់គេ។ គេព្យាយាមរើបំរះដោយប្រើកំលាំងដែលគេមាន បញ្ជាក់ថាថាគេមិនចង់ធ្វើវាជាមួយខ្ញុំ។
"ក្រែងឯងចង់ណាស់មែនទេ? ឥលូវយើងក៏បំពេញបំណងរបស់ឯងហើយតើ" ខ្ញុំចាប់កាន់ដៃទាំងពីររបស់គេលើកឡើងទៅលើក្បាលរបស់គេ ដោយដៃម្ខាងរបស់ខ្ញុំ
"ឯងមិនមែនP'Bar ឯងមិនមែនP'Bar.....យើងត្រូវការតែP'Barម្នាក់ប៉ុណ្ណោះ!"
"តែយើងត្រូវការឯង" ខ្ញុំនិយាយស្របពេលដែលខ្ញុំអោនទៅ ថើបដើមទ្រូងរបស់គេ ដែលនៅជាប់ស្នាមក្រហមនៅឡើយ ព្រោះតែគេរើអំបាញ់មិញ ពេលខ្ញុំព្យាយាមប្រលះលេវអាវរបស់គេ។ ខ្ញុំចាប់ច្របាច់ដោះរបស់គេ ហើយក៏លិតវា។
"អា...អាមនុស្សចង្រៃ" គេជេរខ្ញុំ ស្របពេលគេកំពុងថ្ងូរ។ ខ្ញុំក៏ចាប់ប្រលះលេវខោរបស់គេ ដើម្បីអោយអាវុធរបស់គេបានស្រួលបន្តិច ព្រោះអាវុធរបស់គេចាប់ផ្តើមខឹងហើយមកទាល់នឹងរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំអាចចាប់អារម្មណ៍ដឹងបើទោះបីយើងទាំងពីរស្លៀកខោខាប៊ូយក៏ដោយ។ ខ្ញុំជាមនុស្សប្រុស គេក៏ជាមនុស្សប្រុស វាជារឿងធម្មតាទេដែលយើងដឹងថាអ្វីនឹងកំពុងកើតឡើង ហើយខ្ញុំក៏ដឹងថាក្លែងណាជាកន្លែងស្រណុកសុខស្រួល ហើយកន្លែងណាដែលជាកន្លែងឈឺចាប់របស់គេ។
ពិតមែនដែលខ្ញុំមិនធ្លាប់រួមភេទជាមួយមនុស្សប្រុស ប៉ុន្តែវាមិនមែនមានន័យថាខ្ញុំល្ងង់ដល់ថ្នាក់ មិនដឹងថាខ្ញុំត្រូវធ្វើយ៉ាងណានោះទេ។
ខ្ញុំត្រលប់ទៅថើបមាត់របស់គេ ស្របពេលនៅតែព្យាយាមតស៊ូរើចេញពីក្រោមខ្លួនរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំស៊កអណ្តាតរបស់ខ្ញុំចូលក្នុងមាត់របស់គេ ហើយក៏ខំបបូរមាត់របស់គេទុកជាមេរៀន។ ខ្ញុំពិតជាចង់ដឹងខ្លាំងណាស់ថាគេមានអារម្មណ៍យ៉ាងណានៅពេលមានមនុស្សបង្ខំគេបែបនេះ។ ខ្ញុំសំរាកពីការថើបមាត់របស់គេ ដោយយកមុខរបស់ខ្ញុំទៅត្រដុសនឹងករបស់គេម្តង។ គេព្យាយាមងាកមុខចេញ ដើម្បីគេចពីខ្ញុំ តែវាបែរជាធ្វើអោយខ្ញុំកាន់តែងាយស្រួលក្នុងការចាត់ការលើរាងកាយរបស់គេទៅវិញ។ គេនៅតែបន្តរើបំរះមិនឈប់ តែវាហាក់ដូចជាជំរុញអោយអារម្មណ៍របស់ខ្ញុំកាន់តែពុះកញ្ជ្រោលនឹងរាងកាយដ៏ទាក់ទាញរបស់គេ។
" អា! លែងយើង! អាកូនចង្រៃ....លែងយើងទៅ" គេព្យាយាមដាល់ខ្ញុំជាមួយដៃម្ខាងរបស់គេ តែខ្ញុំក៏ចាប់វាផ្ទប់នឹងគ្រែជាប់។ នៅពេលនេះគេក៏ព្យាយាមទាត់ខ្ញុំម្តង តែខ្ញុំក៏យកជើងទាំងពីររបស់ខ្ញុំទៅសង្កត់ជើងរបស់គេជាប់។
ខ្ញុំសំលឹងទៅកែវភ្នែករបស់គេរួចក៏និយាយ" យើងនឹងលែងឯង...តែមិនមែនពេលនេះទេ"
(*T/N: មើលទៅមិនរួចខ្លួនទេ អាណិតណាស់ Mark T,T)
" យើងមិនព្រមអោយឯងធ្វើស្អីមកលើយើងដាច់ខាត! អាចង្រៃ" ប៉ុន្តែកែវភ្នែករបស់គេ ញ័រៗ ហាក់ដូចជាខ្លួនគេក៏មិនច្បាស់លើពាក្យសំដីរបស់ខ្លួនឯងនោះដែរ
"ពិតមែន?" ខ្ញុំនិយាយទាំងញញឹមចុងមាត់
ខ្ញុំយកដែម្ខាងដែលទំនេរបស់ខ្ញុំ មកអង្អែរដើមទ្រូងរបស់គេ ដែលមានអាវនៅគ្របពីលើ ហើយយឺតៗខ្ញុំក៏ទាញអាវរបស់គេចេញ។ ខ្លួនរបស់គេចាប់ផ្តើមញ័រស្របដូចកូនសត្វ គ្រប់ពេលដែលដៃរបស់ខ្ញុំចាប់ផ្តើមធ្វើចលនាប៉ះរាងកាយរបស់គេ។ ដៃរបស់ខ្ញុំបានទៅដល់កន្លែងសំខាន់របស់គេ។ គេដង្ហើមញាប់ៗ ស្បែកដ៏សរបស់គេបានប្តូរពណ៌ទៅជាក្រហម។ "ឯងច្បាស់ទេថាមិនត្រូវការយើង?" ខ្ញុំសួរទៅគេ ចំនែកគេមិនតបនឹងខ្ញុំបានត្រឹមងាកមុខចេញ
"អា...អា..!" គេនិយាយបានត្រឹមតែប៉ុណ្ណឹង រួចក៏ខំមាត់ ស្របពេលដៃរបស់ខ្ញុំចាប់ផ្តើមធ្វើចលនានៅលើដើមទ្រូងរបស់គេ
"តើឯងប្រាកដទេថា ឯងមិនចង់់អោយយើងធ្វើអ្វីនោះ?" ខ្ញុំសួរទៅគេ រួចក៏យកដៃរបស់ខ្ញុំទៅត្រដុសតិចលើដើមទ្រូងរបស់គេ
"អា..អ...អា..." គេថ្ងូរបន្តើរ ជេរខ្ញុំបន្តើរ ប៉ុន្តែគេមិនអាចនិយាយបាន នៅពេលដែលខ្ញុំអង្អែលគេកាន់តែខ្លាំង
ឥលូវនេះគេប្រលែងជើងរបស់គេឈប់តតាំងនឹងខ្ញុំ ហើយគេក៏ចាប់ផ្តើមធ្វើចលនាត្រង់ចំនុចនោះរបស់គេ មកប៉ះនឹងដៃរបស់ខ្ញុំ
"មាត់របស់ឯងនិយាយថាទេ! តែត្រង់នេះប្រាប់យើងថាឯងកំពុងត្រូវការវា" ខ្ញុំនិយាយទៅកាន់គេសំលេងចំអកអោយគេតិចៗ រួចខ្ញុំក៏លែងដៃរបស់គេ
"ឯង....អា..." គេចាប់ផ្តើមជេរខ្ញុំម្តងទៀតនៅពេលខ្ញុំចាប់ផ្តើមទាញសម្រាតខោរបស់គេ។ កែវភ្នែករបស់សើមទៅដោយទឹកភ្នែគ វាមិនខុសពីផ្នែកខាងក្រោមរបស់គេដែលចាប់ផ្តើមសើមនោះទេ។ ខ្ញុំញញឹមក្នុងនាមជាអ្នកឈ្នះ។ បើខ្ញុំមិនអាចធ្វើបាន ខ្ញុំក៏មិនមែនជាមនុស្សប្រុសនោះឡើយ
(*T/N: ខ្ញុំមិនយល់ថាផ្នែកត្រង់ណាធ្វើអោយគេមានមទោនភាពដល់ថ្នាក់នេះទេ)
"Shit"
"shit...? ឯងចង់ប្រាប់យើងថា ឯងចង់សំរេចវាដោយខ្លួនឯង?" ខ្ញុំសួរគេ ពេលកំពុងស្រាតខោគេចេញ តែគេមិនបានស្របតាមខ្ញុំតាមសំរួលនោះទេ ទើបខ្ញុំអាចទាញខោរបស់គេអោយផុតត្រឹមជង្គង់តែប៉ុណ្ណោះ។ ខ្ញុំមើលទៅអាអូនតូចដ៏ទ្រលុកទ្រលន់របស់គេ។ វាពិតជាពិបាកហើយសំរាប់មនុស្សប្រុស​ដែលត្រូវ ទ្រាំនឹងអាវុធធំដល់ថ្នាក់នេះ។
ប៉ុន្តែហេតុអីខ្ញុំត្រូវខ្វល់? ខ្ញុំមិនមែនជាអ្នកត្រូវទ្រាំឯងណា តែខ្ញុំទៅវិញទេជាអ្នកធ្វើអោយគេត្រូវទ្រាំ
"អា...អ..." ខ្ញុំអង្អែលអាវុធដ៏ធំ ហើយវែងរបស់គេ រួចក៏លេងផ្នែកក្បាលដែលកំពុងសើមរបស់វា។ Mark ស្រែកថ្ងូរយ៉ាងវែង មុនពេលនិយាយដោយសំលេងញែរៗ" អ..យើងត្រូវការP'Bar.. មិនមែនឯងនោះទេ" តែសំដីនេះមិនបានអោយខ្ញុំឈប់នោះទេ
" ឯងត្រូវការ Ai Bar តែឯងជាអ្នកមករកយើងដោយខ្លួនឯង"
"អា...." គេថ្ងូរនៅពេលខ្ញុំ ចាប់ផ្តើមសាប់របស់គេ។ ខ្ញុំចាប់ហែកជើងដ៏ស្រលូនរបស់គេចេញពីគ្នា ដើម្បីអោយខ្ញុំអាចប៉ះត្រង់ចំនុចនោះកាន់តែពេញដៃ។ គេព្យាយាមប្រើដៃរបស់ខ្ញុំ មកទាញដៃខ្ញុំចេញ តែខ្ញុំក៏ចាប់ដៃគេជាប់ ហើយធ្វើចលនាបន្ត។ ចុងក្រោយខ្ញុំក៏លែងដៃរបស់គេ​ ហើយរបស់ខ្ញុំ មកត្រដុសនឹងរបស់គេ។
ខ្ញុំយកដៃម្ខាងទៀតដែលទំនេររបស់ខ្ញុំ ទៅអង្អែលសុដន់របស់គេ​ ហើយខ្ញុំក៏ច្របាច់ចុងសុដន់គេតិចៗ ធ្វើអោយគេថ្ងូរយ៉ាងខ្លាំង" អា..អ..."។​ ដៃម្ខាងទៀតរបស់ខ្ញុំចាប់ផ្តើមអង្អែលគេគ្រប់កន្លែងលើរាងកាយរបស់គេ រហូតរាងកាយរបស់គេចាប់ផ្តើមធ្វើចលនាតាមចង្វាក់ដៃរបស់ខ្ញុំ
"អេ...!" ខ្ញុំញញឹមនៅពេលឃើញប្រដាប់របស់គេចាប់ផ្តើមចេញទឹកសើមៗ។ មុខរបស់គេក៏ប្រែជាក្រហម។ នៅពេលខ្ញុំសំលឹងទៅរកគេ គេព្យាយាមគេចពីក្រសែភ្នែករបស់ខ្ញុំ។ " ឯងចង់បានមិត្តរបស់យើង មិនអញ្ជឹង? ហេតុអីឯងមិនសាកល្បងជាមួយយើងសិន" គេបើកភ្នែកធំៗ មុខពេលព្យាយាមគេចពីខ្ញុំ
"ទេ...ទេ" គេព្យាយាមរើបំរាស់ម្តងទៀត នៅពេលយកដៃរបស់ខ្ញុំអង្អែលគេ ហើយខ្ញុំក៏បញ្ឈប់ដៃរបស់ខ្ញុំនៅសាចគូជដ៏មូលក្លំរបស់គេ។ ខ្ញុំត្រូវប្រើកំលាំងខ្លះដើម្បី ឃាំងជើងរបស់គេជាមួយនឹងជង្គង់របស់ខ្ញុំ។ រួចខ្ញុំលើកជើងគេឡើង ខ្ញុំក៏ទ្របទៅលើខ្លួនរបស់គេ។ Mark អោនក្បាលទៅមើលផ្នែគខាងក្រោមដែលជាចំនុចសំខាន់របស់គេព្រោះឥលូវនេះគេខ្លួនទទេ ហើយខ្លួនរបស់ទាំងមូលគឺស្ថិតនៅក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ខ្ញុំ។ សំលេងយំរបស់គេកាន់តែលឺ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនបានខ្វល់នោះទេ។ អ្វីដែលខ្ញុំខ្វល់នៅពេលនេះគឺជារូងដែលតឹងណែនរបស់គេ។
បើសិនជាខ្ញុំប្រឹងបន្តិច ខ្ញុំគិតថាខ្ញុំគួរតែអាចធ្វើវាទៅរួច
(*T/N: ទៅរួចក្បាលឯងអាវី! នេះជាលើកទីមួយរបស់MarK ជួយធ្វើអោយស្រួលបួលបន្តិចបានទេ)
"លែងយើង! shit!" គេប្រឹងរើ ដើម្បីអោយជើងរបស់គេរួចពីដៃរបស់ខ្ញុំ ហើយគេព្យាយាមគក់ស្មារបស់ខ្ញុំ។ ហើយគេក៏រួចពីខ្លួនខ្ញុំ គេព្យាយាមរត់ចុះពីលើគ្រែ តែ....សូមទោសណា៎! ឯងយឺតជាងយើងបន្តិចហើយ!
"ឯងគិតចង់ទៅណា?" ខ្ញុំចាប់ដៃរបស់គេជាប់ ហើយទាញគេបោះមកលើពូកវិញ
"យើងមិនចង់ទេ! លែងយើងទៅ អាមនុស្សចង្រៃ"
"ឯងមិនចង់ទេ? ក្រែងឯងចង់ណាស់មិនអញ្ជឹងអី?"
"មិនមែនជាមួយឯងនោះទេ! យើងត្រូវការP'Bar ម្នាក់ប៉ុណ្ណោះ"
"តែឥលូវយើងចង់ធ្វើវាជាមួយឯង"
"អួយ" គេស្រែកពេលដែលខ្ញុំទាញគេ អោយដេកផ្តាប់។ ហើយខ្ញុំយកដៃរបស់ខ្ញុំចាប់សង្កត់ក​ របស់គេដើម្បីអោយគេនៅស្ងៀម ស្របពេលខ្ញុំព្យាយាមស្រាតខោរបស់ខ្ញុំ។
" ឯងហ៊ាន! អាចង្រៃ!" គេបែរមុខរបស់រកខ្ញុំ ស្របពេលដែលខ្ញុំស្រាតខោរួចជាស្រេច
" វាមិនយឺតពេលពេកទេមែនទេ? យើងនឹងធ្វើអោយឆាប់ហើយ កុំបារម្ហ!" ខ្ញុំបញ្ចូលស្នាមញញឹមដ៏គួរអោយខ្លាចទៅរកគេ ដូចជាគេធ្វើដាក់មកខ្ញុំ
" យើងមិនចង់ទេ" គេនិយាយទាំងគ្រវីក្បាល ហើយព្យាយាមរើចេញពីខ្ញុំ  នៅពេលខ្ញុំយកអាវុធរបស់ខ្ញុំដាក់ក្បែរគូទរបស់គេ។ គេគ្រវីសដៃរបស់គេផ្តេសផ្តាសព្យាយាមវៃខ្ញុំ ដោយសារខ្ញុំយកដៃសង្កត់ករបស់គេជាប់ ដូចនេះគេមិនអាចរើបាននោះទេ
" យើងដាក់ហើយណា..."
"ទេ!! ទេ...."
"Shit...." ខ្ញុំសង្គៀតធ្មេញ ស្របពេលដែលគេស្រែកយ៉ាងខ្លាំង នៅពេលខ្ញុំដាក់អវៈយវៈរបស់ខ្ញុំចូលទៅខ្លួនរបស់គេ។ ខ្ញុំដឹងថាវាយ៉ាងណា ហើយក៏ដឹងថាវាប្រហែលជាឈឺ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនគិតថាវាតឹងយ៉ាងណានេះទេ វាធ្វើអោយខ្លួនខ្ញុំក៏ឈឺដូចគ្នា។ "ចង្រៃយ៏..." ខ្ញុំស្តីអោយខ្លួនឯង បន្ទាប់មកខ្ញុំចាប់ផ្តើមធ្វើចលនានៅក្នុងខ្លួនរបស់Mark
"អ...អា....ឈប់ទៅ! ឈឺ! ឈឺណាស់" ខ្ញុំមិនដឹងថាទឹកមុខរបស់គេយ៉ាងណាទេ តែតាមអ្វីដែលខ្ញុំលឺពីមាត់គេ ធ្វើអោយខ្ញុំទាយដឹងថាគេកំពុងតែឈឺចាប់។ តែអ្វីដែលខ្ញុំខ្វល់បំផុតនោះ គឺខ្ញុំត្រូវការអោយមេរៀនមួយទៅគេ។ ហើយអ្វីដែលខ្ញុំកំពុងធ្វើឥលូវនេះ ក៏ព្រោះខ្ញុំចង់អោយគែឈឺចាប់ដូចដែលគេកំពុងតែឈឺឥលូវនេះនឹងឯង។
"ទ្រាំទៅ! ត្រូវទ្រាំរហូតដល់យើងហើយ! តើឯងទទួលបានទេ?"
"អា! អា...." ខ្ញុំធ្វើចលនាយឺតៗ ដើម្បីអោយវាចូលជ្រៅជាងមុន ស្របពេលដែលដៃរបស់ខ្ញុំនៅតែបន្តសង្កត់គេអោយអោនចុះ។ ខ្ញុំរុញខ្លួនឯងឡើងទៅលើគ្រែដោយប្រើដៃម្ខាងទៀត។ យើងគ្មានការអោប រឺគ្មានការបបោសអង្អែលដើម្បីអោយអារម្មណ៍របស់គេប្រសើរឡើងនោះទេ។ ខ្ញុំបន្តធ្វើចលនាយឺត មិនមែនព្រោះតែខ្ញុំខ្លាចគេឈឺនោះទេ តែខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាវាតឹងខ្លាំងណាស់ តឹងខ្លាំងរហូតធ្វើអោយខ្ញុំពិបាកនឹងធ្វើចលនា
នេះគឺជាអារម្មណ៍ដែលដេកជាមួយមនុស្សប្រុសមែនទេ?
វាតឹង ហើយក្តៅអ៊ុនៗ .... ធ្វើអោយខ្ញុំទ្រាំលែងបាន ហើយខ្ញុំក៏ស្រែកថ្ងូរដោយខ្លួនឯង
"អអា....អឺអឺ...សឺត...អា..." ខ្ញុំដង្ហក់ពីក្រោយខ្នងរបស់គេ នៅពេលនេះផ្នែកដ៏ដឹងរបស់គេក៏ចាប់ផ្តើមសាំនឹងអាវុធរបស់ខ្ញុំបន្តើរៗ។ ដោយសារគ្មានទឹករំអិល វាធ្វើអោយមានអារម្មណ៍ថា វាដូចមិនស្រួសប៉ុន្មាននោះទេ ប៉ុន្តែវាតឹង និងរឹតខ្ញុំបានល្អខ្លាំងណាស់។
"អ..អា..អា" គេព្យាយាមទប់សំលេងរបស់គេជាមួយនឹងខ្នើយ។ ដៃរបស់គេព្យាយាមទាញដៃខ្ញុំចេញ ប៉ុន្តែគេធ្វើមិនបាន។ ខ្ញុំសង្គៀតធ្មេញ ហើយចាប់ផ្តើមទាញខ្លួនរបស់គេមកធ្វើចលនាតាមចង្វាក់រៀងកាយរបស់ខ្ញុំ។
"ឈឺ!! វាឈឺខ្លាំងណាស់!! ហា..អា...P'Bar..." Mark ស្រែកយំដោយឈ្ងោកមុខទៅពូក
"P'Bar ក្បាលឯង! យើងជាអ្នកនៅជាមួយឯង យើងគឺVee " ខ្ញុំស្តីអោយគេ ហើយបន្តធ្វើចលនា។ គេងាកមកមើលមុខរបស់ខ្ញុំ
"អាចង្រៃ..." នេះជាអ្វីដែលគេអាចនិយាយបាន រួចគេក៏បិទភ្នែក
"នេះមិនមែនជាអ្វីដែលចង់ធ្វើវាជាមួយមិត្តរបស់យើងទេអី? ពេលនេះឯងជេរយើង វាប្រៀបដូចជាឯងជេរខ្លួនឯងអញ្ជឹងដែរMark"
"អា...."គេងើយក្បាលឡើង ដើម្បីស្រូបយកខ្យល់ដកដង្ហើម ប៉ុន្តែក៏រុញក្បាលរបស់គេចុះវិញ រួចគេក៏ដង្ហក់។ ដៃម្ខាងរបស់គេ ព្យាយាមចាប់ដៃរបស់ខ្ញុំយ៉ាងណែន ហាក់ដូចកេចង់បង្ហាញប្រាប់ខ្ញុំពីការឈឺចាប់របស់គេដែលកំពុងមាននៅពេលនេះ។
" ហេតុអី? រឺក៏ឯងចង់និយាយថាឯងមិនគិតបែបនេះទេ?" ខ្ញុំអោនទៅលើខ្នងរបស់គេហើយ អោនទៅខ្សិបសំនួរអំបាញ់មិញដាក់ត្រចៀករបស់គេស្រាលៗ
"ហេតុអី? ហេតុអីឯងចាប់អារម្មណ៍រឿងរបស់យើង និងP'Bar?" គេមិនឆ្លើយសំនួររបស់ខ្ញុំទេ តែគេបែរជាបកមកសួរខ្ញុំទៅវិញ ទាំងមិនអាចងាកមកមើលមុខខ្ញុំបាន
" យើងចាប់អារម្មណ៍ព្រោះ Ai Bar គឺជាមិត្តរបស់យើង។ ហើយឥលូវនេះ ឯងក៏ក្លាយជាមនុស្សរបស់យើងដូចគ្នា" ខ្ញុំនិយាយប្រយោគចុងក្រោយ យឺតៗ។ ហើយខ្ញុំក៏ចាប់ផ្តើមធ្វើចលនាត្រង់កន្លែងនោះម្តងទៀត
"អា!Ai....." Mark ហាក់ភ្ញាក់ផ្អើលនឹងចំលើយរបស់ខ្ញុំ ហើយគេក៏វាយខ្ញុំនៅត្រង់ពោះ
"អា...shit" ខ្ញុំខំគេត្រង់ក រួចក៏លិតវា។ កន្លែងពិសេសរបស់គេ ចាប់ផ្តើមធ្វើអោយខ្ញុំមានអារម្មណ៍កាន់តែស្រួលទៅៗហើយ
" Vee! ឈ្មោះរបស់យើងគឺ Vee!"
"អឺ!អា.....ឈឺ...." គេមិនអាចនិយាយអ្វីបាន ក្រៅពីពាក្យមួយម៉ាត់ដែលខ្ញុំពេញចិត្តនោះគឺ ឈឺ។ ខ្ញុំមិនខ្វល់នោះឡើយព្រោះវាជាអ្វីដែលខ្ញុំចង់បាន ហើយចង់លឺ
"ថាម៉េច? ឯងចង់ប្រាប់យើងថាយើងធ្វើអោយឈឺមែនទេ?អឺ.."
"អា....អឺ....អ...អា.."
"Vee! យើងប្រាប់អោយឯងហៅយើង"
"ទេ! ...អា"
"បើឯងមិនព្រម! ឯងនឹងគ្មានថ្ងៃដល់ត្រើយ" គេព្យាយាមជួយខ្លួនឯង តែខ្ញុំក៏ចាប់ទាញដៃគេចេញ។ កែវភ្នែករបស់គេពោលពេញទៅដោយការឈឺចាប់ វាធ្វើអោយខ្ញុំកាន់តែមានអារម្មណ៍ចង់ធ្វើទារុណកម្មគេកាន់តែខ្លាំងឡើង។ គេព្យាយាមយកឈ្នះខ្ញុំដោយ ព្យាយាមខ្ជិបត្រង់នោះមិនព្រមអោយខ្ញុំសកចូលដោយងាយ ហើយខ្ញុំក៏យល់ច្បាស់នៅអត្ថន័យនៃពាក្យ Evil
"អឺ!....P'Bar..."
"ចង្រៃយ៏! ហៅឈ្មោះរបស់យើង" ខ្ញុំដកអាវុធរបស់ខ្ញុំចេញ​ រួចក៏ដាក់វាចូលទៅវិញ បន្តរហូតទាល់តែគេយល់ ព្រោះតែគេមិនព្រមអនុរត្តអ្វីដែលខ្ញុំបានបញ្ជា
"អាចង្រៃ!!"
"ឯងមិនព្រមហៅឈ្មោះយើងមែនទេ?" ខ្ញុំទាញមុខរបស់គេមកប្រសព្វនឹងមុខរបស់ខ្ញុំ ហើយមើលទៅកែវភ្នែករបស់គេ ទាំងពេលនេះភ្នែកទាំងគូរបស់គេ ឡើងពណ៌ក្រហម ហើយមុខរបស់គេប្រែជាក្រហមឆៅ។ គេខាំមាត់របស់គេ ព្យាយាមមិនឆ្លើយសំនួរដែលខ្ញុំបានសួរទៅគេ។ ដំណក់ញើសក៏ហូរមកពេញមុខរបស់គេ។
"អើ!!!" ខ្ញុំថើបមាត់របស់គេ ហើយអណ្តាតរបស់ខ្ញុំក៏រុលទៅក្នុងមាត់របស់គេ។ គេប្រហែលជាផាំង ព្រោះគេមិនបានប្រកែក ហើយមាត់របស់គេទទួលយកការថើបរបស់ខ្ញុំយ៉ាងងាយ។ ខ្ញុំមិនបានចាំថាខ្ញុំបានថើបគេប៉ុន្មានដងនោះទេ ប៉ុន្តែរាល់ពេលដែរខ្ញុំថើបគេ គេក៏ថើបតបមកខ្ញុំ ហើយខ្ញុំក៏មានអារម្មណ៍ចំលែក។ ខ្ញុំមិនអាចនិយាយថា វាជាអារម្មណ៍ល្អនោះទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនអាចឈប់ ហើយនៅតែចង់ថើបគេបន្ត។
"អឺអ....." សំលេងថ្ងូរ គេចចេញពិបបូរមាត់របស់ខ្ញុំ នៅពេលដែរអណ្តាតរបស់គេ វិញរមួតជាមួយអណ្តាតរបស់ខ្ញុំ។ ពួកយើងលេងអណ្តាតទៅវិញទៅមក គេជជក់បបូរមាត់របស់ខ្ញុំធ្វើអោយខ្ញុំមានអារម្មណ៍ត្រេកត្រអាលខ្លាំងណាស។ ខ្ញុំរុញអណ្តាតរបស់ខ្ញុំចូលកាន់តែជ្រៅ ដើម្បីស្វែងរកភាពផ្អែមល្ហែម អោយកាន់តែច្រើនជាងមុន
"អួយ! shit!"
" អា!" ខ្ញុំដកមាត់របស់ខ្ញុំពីមាត់របស់គេ ស្របពេលដៃរបស់ខ្ញុំចាប់ករបស់គេ។ ខ្ញុំអាចមានអារម្មណ៍ពីបបូរមាត់របស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំគ្រវីសអណ្តាតរបស់ខ្ញុំជុំវិញបបូរមាត់របស់ខ្ញុំ ហើយខ្ញុំចាប់ផ្តើមទទួលរសជាតិ​ ឈាម​ពីបបូរមាត់របស់ខ្ញុំ។
"ឯងខាំយើង?" ខ្ញុំសួរគេយឺតៗ។ គេមិនអាចនិយាយបាន បើទាយមិនខុសព្រោះតែម្រាមដៃរបស់ខ្ញុំនៅច្របាច់បំពង់កគេនៅឡើយ។ ភ្នែករបស់គេមិនទទួលយកការចុះចាញ់សូម្បីតែបន្តិច រួចខ្ញុំក៏យកអារុធរបស់ខ្ញុំចេញពីច្រករបស់គេ។
ខ្ញុំចាប់ទាញក្បាលរបស់គេ ហើយអោយគេអង្គុយ​ ខ្ញុំមិនខ្វល់ថាគេឈឺរឺអត់ រឺក៏ឈាមរបស់គេស្រក់ប្រហាក់សោមពូករបស់ខ្ញុំឡើយ។ ខ្ញុំងើបឈរឡើង" បើឯងចូលចិត្តប្រើមាត់របស់ឯងយ៉ាងនេះ! ប្រើវាឥលូវនេះភ្លាម?"
"អា!" ខ្ញុំដាក់ប្រដាប់របស់ខ្ញុំនៅជាប់នឹងមាត់ដ៏ស្រស់ស្អាតរបស់គេ ប៉ុន្តែគេព្យាយាមបិទមាត់របស់គេ
"បើកមាត់ ហើយបៀមវាភ្លាម" គេនៅតែព្យាយាមបិតមាត់ តែខ្ញុំចាប់បង្ខំគេ
"ឈឺ...អា!" គេក៏បើកមាត់ ហើយខ្ញុំក៏ប្រញាប់ញ៉ុកអាវុធរបស់ខ្ញុំ ចូលក្នុងមាត់ក្តៅអ៊ុនៗរបស់គេ។ ខ្ញុំចាប់ផ្តើមធ្វើចលនាតាមចង្វាក់របស់ខ្ញុំ ស្របពេលគេធ្វើមុខពិបាកទ្រាំ តែនៅតែអាចអោយខ្ញុំដកចេញ ដាក់ចូលបានតាមចិត្ត។
"អឺ....បៀមវា...." ខ្ញុំបញ្ជាគេ នៅពេលគេមើលមកខ្ញុំ។ ភ្នែករបស់គេធ្វើអោយខ្ញុំមានអារម្មណ៍កាន់តែខ្លាំ ខ្ញុំចង់បន្តធ្វើបែបនេះ ច្រើនដង មិនថាយប់រឺក៏ថ្ងៃ។ វាប្រហែលជាការសងសឹកដ៏ឈឺចាប់។ ខ្ញុំចង់ធ្វើអោយគេមានអារម្មណ៍ខឹង ហើយស្អប់ខ្ញុំ .... តែខ្ញុំ​ចូលចិត្ត គឺខ្ញុំចូលចិត្តដែលឃើញគេបែបនេះ
"អា...អ" គេបញ្ចេញសំលេងខ្សោយៗ ក្រោយពេលខ្ញុំប្រលែងដៃពីក្បាលរបស់គេ ខ្ញុំដាក់ប្រដាប់របស់ខ្ញុំក្បែរមុខរបស់គេ ដើម្បីអោយគេទទួលវាទៅក្នុងមាត់ ហើយលិតវា។ ព្រោះតែពេលនេះគេស្ថិតក្នុងការឈឺចាប់យ៉ាងវេទនា ដូចនេះច្បាស់ណាស់ គេពិតជាមិនហ៊ាននឹងខាំវានោះឡើយ។
"កុំគិតថានឹងខាំយើងអោយសោះ"  គេចាប់ផ្តើមលិតក្បាលលិង្គដែលកំពុងសើមរបស់ខ្ញុំ " អឺ..អា...."
គេជាមនុស្សប្រុស គេដឹងច្បាស់ណាស់ថាត្រង់ណាជាចំណុចត្រេកត្រអាលរបស់ខ្ញុំ។ គេក៏ចាប់ផ្តើមធ្វើចលនាលើអវៈយវៈដែលអត់ឆ្អឹងរបស់ខ្ញុំ។ គេយកដៃរបស់គេមកកាន់ត្រង់ផ្នែកដែលសេសសល់ ពីមាត់របស់គេមិនអាចដាក់ចូលអស់។ ខ្ញុំទាញគេអោយចូលមកកាន់តែជិតខ្ញុំ។
"អឺ....អា....!" ខ្ញុំបិទភ្នែកមួយសន្ទុះ ទទួលយកសេក្តីសុខដែលគេបានផ្តល់អោយខ្ញុំ រហូតទាល់តែខ្ញុំទ្រាំលែងបាន។ ខ្ញុំក៏ចាប់ដកអាវុធរបស់ខ្ញុំពីមាត់របស់គេ ហើយរុញគេអោយដេកនៅលើពូក។ ខ្ញុំលើកជើងគេឡើងហើយរុញគេអោយខ្ពស់បន្តិច
"យើង...យើងដាក់ហើយណា៎...."  ខ្ញុំមិនទាន់តែបញ្ចប់ប្រយោគរបស់ខ្ញុំផង ខ្ញុំក៏ដាក់វាចូលក្នុងរូងរបស់Markតែម្តង។ Mark បញ្ចេញសំលេងដូចជាកូនសត្វ ហើយព្យាយាមច្រានខ្ញុំចេញ
"ឯងចង់ប្តូរក្បាច់ទេ?" ខ្ញុំធ្វើចលនាយ៉ាងលឿនក្នុងខ្លួនរបស់គេ។ ខ្ញុំមិនចាំគេត្រៀមរួចរាល់នោះទេ។ ខ្ញុំមិនខ្វល់អ្វីទាំងអស់។ នៅពេលនេះវាលែងឈឺសំរាប់ខ្ញុំទៀតហើយ ខ្ញុំកំពុងមានសេក្តីសុខនឹងរាងកាយរបស់គេ។ ហើយវាជាអ្វីដែលខ្ញុំត្រូវការបំផុតឥលូវនេះ!
"អឺ....អា....P'Bar..." គេថ្ងូរនៅពេលខ្ញុំទាញត្រគាករបស់គេមកក្រលែង។ គេងើយមុខរបស់គេឡើងដោយដង្ហក់។ គេដូចជាចង់ចេញទឹកហើយ ទើបគេយកដៃរបស់គេម្ខាង មកធ្វើចលនាចុះឡើងនៅលើអាវុធរបស់គេ។
"អឺ...ហៅឈ្មោះរបស់យើង"​ខ្ញុំនិយាយម្តងទៀត ម្តងនេះកែវភ្នែករបស់គេប៉ះនឹងភ្នែករបស់ខ្ញុំ "ហៅឈ្មោះរបស់យើង! យើងជាមនុស្សតែម្នាក់ដែរឯងកំពុងតែត្រូវការឥលូវនេះ!"
"អឺ...P'Bar"
ផ្លាប់
"អា!"
ខ្ញុំទះរបស់ដៃគេចេញ ហើយខ្ញុំក៏ច្របាច់អាវុធក្តៅអ៊ុនៗរបស់គេ​ យ៉ាងពេញដៃ។ ខ្ញុំប្រើមេដៃរបស់ខ្ញុំទៅបិតនៅខាងចុងដើម្បីមិនអោយទឹកអាចហូរចេញមកបាន
"ហៅឈ្មោះរបស់យើង។ បើមិនឯងមិនហៅ! យើងក៏មិនព្រមអោយឯងបានសំរេចនោះដែរ"ខ្ញុំច្របាច់អាវុធរបស់គេម្តងទៀត
"shit....អា!" គេស្រែកនៅពេលដែលខ្ញុំប្រឹងរុញអាវុធរបស់ខ្ញុំអោយចូលក្នុងរូងរបស់គេកាន់តែកប់
"យ៉ាងម៉េចហើយ" ខ្ញុំបន្តធ្វើចលនាចេញចូលក្នុងរូងរបស់គេ។ គេញញឹមទាំងទឹកមុខរឹងរូស។ ដៃរបស់គេព្យាយាមរុញដៃរបស់ខ្ញុំចេញ តែខ្ញុំក៏ចាប់ច្របាច់របស់គេម្តងទៀត រហូតគេលែងហ៊ាន។ ដៃទាំងពីររបស់គេខ្ញាំភ្លៅរបស់ខ្ញុំ។
"អឺ....អ....អា!"
"អឺអឺ......" ខ្ញុំមិនចាប់អារម្មណ៍និងកែវភ្នែកអង្វរករបស់គេឡើយ។ ខ្ញុំនៅតែបន្តកាន់និងច្របាច់របស់គេ
"Vee...អឺ....លែងខ្ញុំទៅ..." គេនិយាយដោយឈ្លក់ៗ តែវាធ្វើអោយខ្ញុំញញឺម។ ហើយខ្ញុំក៏ប្រលែងដៃពីប្រដាប់របស់គេ ហើយបង្អូសដៃរបស់ខ្ញុំទៅចង្កេះរបស់គេ ហើយទាញគេអោយចូលខ្ញុំកាន់តែកៀក"អអា!!"
"អឺ..." Mark ថ្ងូរ នៅពេលខ្ញុំសកប្រដាប់របស់ខ្ញុំចូលក្នុងខ្លួនគេម្តងទៀត។ខ្ញុំថ្ងូរយ៉ាងខ្លាំង រាងកាយរបស់គេ ធ្វើអោយខ្ញុំមានអារម្មណ៍ល្អណាស់ ខ្ញុំស្រួសខ្លាំងណាស់
"អា....អឺ.." Mark ប្រើដៃរបស់គេកាន់ខ្ញុំជាប់ នៅពេលខ្ញុំបន្តចលនាដកចេញ ដាក់ចូល
"Vee...អឺ....!"
"អា...shit...."
"អា...អឺ...អា...."សំលេងរបស់គេចាប់ផ្តើមញ័រ។ គេសំលក់ខ្ញុំ តែបែរជាធ្វើអោយខ្ញុំញញឹម
"ត្រូវចាំ! មនុស្សប្រុសរបស់ឯង ឈ្មោះ Vee។ កុំគិតថានឹងរកAi Barម្តងទៀតអោយសោះ" ខ្ញុំនិយាយដោយអោនមុខទៅជិតគេ ជាមួយនឹងទឹកមុខស្មើ។ ខ្ញុំបន្តចលនាចេញចូល រហូតគេមិននិយាយអ្វីបាន
" អា....អា....ខ្ញុំ...ខ្ញុំ"
"ថី?"
"ខ្ញុំស្អប់ឯង..."
"តែយើងចូលចិត្តឯងខ្លាំងណាស់ Mark....អឺ...." ខ្ញុំតប ជាមួយសំលេងថ្ងូរយ៉ាងវែង នៅពេលនេះខ្ញុំបានមកដល់ត្រើយហើយ។ ខ្ញុំបានបាញ់សារធាតុវាវៗដែលមានក្នុងអាវុធរបស់ខ្ញុំនៅក្នុងខ្លួនរបស់Mark។ ខ្ញុំធ្វើចលនាបន្ថែមប៉ុន្មានដងទៀត រួចក៏ដកវាចេញយឺតៗ។ អាវុធសំបុរសរបស់ខ្ញុំ បានចេញមកក្រៅជាមួយឈាមខ្លះៗ។
"យើងសុំទោស! ដែលយើញចេញនៅខាងក្នុង។ យើងរវល់តែបង្ខំឯង យើងស្អប់ឯង!ដែលយើងមិនអាចដកចេញទាន់ពេល"
"អា....អាមនុស្សចង្រៃ..."
"មនុស្សចង្រៃ, បិសាច,​ ថោកទាប....តែទោះជាយ៉ាងណាក៏យើងនៅជាមនុស្សប្រុសរបស់ឯង"
"វាអាចកើតឡើងតែម្តងនេះតែប៉ុណ្ណោះ។ កុំគិតថាយើងនឹងព្រមអោយឯងធ្វើវាម្តងទៀតអោយសោះ" គេនិយាយទាំងមិនសប្បាយចិត្ត
"បើឯងមិនឈប់គិតពីAi Bar យើងនឹងនាំឯងមកទីនេះ ហើយនឹងហែករបស់ជើងឯង សំរាប់យើងម្តងទៀត" ខ្ញុំនិយាយ " អូ...យើងរួចហើយ។ ហើយកុំគិតថាយើងនឹងបៀមវាអោយឯងអោយសោះ។ ឯងមិនបានសំខាន់អីសំរាប់យើងនោះទេ"
"អាមនុស្សឆ្កួត..." គេជេខ្ញុំ ហើយក៏យកដៃរបស់គេទៅធ្វើចលនាលើអាវុធរបស់គេ ហើយព្យាយាមបញ្ចេញវា
"អ!" ខ្ញុំញញឺម ហើយក៏អង្គុយនៅចុងគ្រែ។ ហើយខ្ញុំក៏យកដៃទៅប៉ះនឹងទឹកសៗ របស់ខ្ញុំដែលនៅជាប់ប្រលាក់នៅលើភ្លៅរបស់គេ
"អ..." គេថ្ងូរ បែបតាងតឺង រហូតដល់ទឹកសៗរបស់គេបាញ់ចេញមកក្រៅ
"ឯងជួយខ្លួនឯងទៅណា ... យើងអាចបាញ់វាចូល តែយើងមិនអាចយកវាចេញបានទេ"

(*T/N: ទំនាក់ទំនងរបស់ពួកគេក៏បានចាប់ផ្តើមពីចំនុចនេះ វាមិនមែនជាការចាប់ផ្តើមដ៏ល្អ តែវាប្រហែលជាការចងចាំដ៏ឈឺចាប់របស់Mark។ ខ្ញុំមិនដឹងថាត្រូវបរិយាពីតួអង្គVee យ៉ាងណា។ តួឯកប្រុសម្នាក់នេះសមណាស់នឹងដេកគុក ខ្ញុំមិនច្បាស់ថាគេទៅជាន់ពេរ ពីកន្លែងណាមកទេ ដែលគេហ៊ានធ្វើបែបនេះដាក់Mark ទាំងដែលMark មិនបានធ្វើអ្វីអាក្រក់បន្តិចទាល់តែសោះ។ Vee នៅក្នុងseries និងក្នុងប្រលោមលោកខុសគ្នាខ្លាំងបន្តិចហើយ។ ម្នាក់ដែលនៅក្នុងប្រលោមលោកនេះសមណាស់នឹងស៊ីស្បែកជើង។)