“ឥលូវយើងកំពុងនៅលើផ្លូវជាតិលេខ…………”គ្រូៗកំពុងបរិយាយពីទិដ្ឋភាពតាមដងផ្លូវ ជាមួយតន្រ្តីតិចៗពិតជាសប្បាយខ្លាំងណាស់។ ចំនែកឯវិច្ឆ័យនិងអំណត់អង្គុយជាមួយគ្នាដែលអំណត់អង្គុយជាប់កញ្ជក់ព្រោះគេចង់មើលទិដ្ឋភាពតាមដងផ្លូវ
“ស្រស់ស្អាតដល់ហើយ”អំណត់និយាយដោយមើលទៅក្រៅបង្អួច
“មែនហើយស្អាតខ្លាំងណាស់”តែអ្វីដែលវិច្ឆ័យចង់និយាយគឺសំដៅលើអំណត់ទៅវិញទេ ជាមួយខោខ្លី អាវយឺតកបើក និងស្បែកជើងខ្លុប ដែលមើលទៅសាកសម និងស្រស់ស្អាតខ្លាំងណាស់សំរាប់អំណត់
“វិច្ឆ័យខ្ញុំចង់ទៅដល់ឆាប់ៗដល់ហើយ តើនៅកោះស្រស់ស្អាតយ៉ាងណាទៅ”អំណត់និយាយដោយសំដែងភាពរីករាយ
“មិនស្អាតដល់អំណត់ទេ”វិច្ឆ័យនិយាយដោយរវើរវាយ
“ថាម៉េច”អំណត់និយាយដោយបញ្ជាក់ថាគេស្តាប់ច្រលំមែនទេ សុំស្តាប់ម្តងទៀត
“គឺខ្ញុំចង់ថា វាស្រស់ស្អាតខ្លាំងណាស់អំណត់”វិច្ឆ័យប្រញាប់ក្រឡាស់សំដីមានអារម្មណ៍ថាមួយរយៈនេះគេរើរវាយរឿងអំណត់ខ្លាំងណាស់
“មែនហើយ”អំណត់ញញឹមរួចក៏ងាកទៅមើលទិដ្ខភាពខាងក្រៅ
បានមួយសន្ទុះវិច្ឆ័យក៏ដេកដោយដាក់ក្បាលលើស្មាអំណត់ ធ្វើអោយអំណត់ភ្ញាក់ ពេលមើលក៏ឃើញវិច្ឆ័យដេកលក់បាត់ទៅហើយ
“នេះពីយប់មិញអត់ដេកទេអី”អំណត់រអ៊ូតិច ចំនែកឯវិច្ឆ័យក៏លួចបើកភ្នែកមើលអំណត់ នេះគេធ្វើពុតគេងចំនេញលើអំណត់ទេតើ ក្បាលខូចណាស់តើ
បានមួយសន្ទុះក្រោយមកអំណត់ក៏ដេកលក់ដែលព្រោះយប់មិញសប្បាយចិត្តពេករហូតគេងមិនលក់ពេញមួយយប់។ អំណត់ក៏ងក់ចុះងក់ឡើងរហូតដាក់ក្បាលលើក្បាលវិច្ឆ័យ នេះពិតជាគួរអោយច្រនែនខ្លាំងណាស់ ។ ពួកគេទាំងពីរក៏គេងលង់លក់ដោយមានវិច្ឆ័យជាអ្នកមានសេក្តីសុខខ្លាំងបំផុត។
“អាឆ័យ អំណត់ភ្ញាក់ឡើងដល់សមុទ្រហើយ”សំលេងសានធ្វើអោយអ្នកទាំងពីរភ្ញាក់ឡើង
“ដល់សមុទ្រហើយមែនទេ”អំណត់ភ្ញាក់ឡើងទើបដឹងថាពួកគេមកដល់កោះទន្សាយហើយ មិនចំលែកទេព្រោះមានស្ពានដែលអោយពួកគេអាចមកដល់កោះដោយមិនបាច់ជិះទូក
“គ្រប់គ្នាទៅណាអស់ហើយ”វិច្ឆ័យនិយាយដោយនៅលើឡានសល់តែពួកគេ៣នាក់
“គេនាំគ្នាទៅបន្ទប់សំរាកអស់ហើយ”សាននិយាយ ចំនែកអំណត់ក៏ប្រញាប់ចុះពីឡានដើម្បីទៅមើលសមុទ្រពណ័ខៀវដែលទឹកថ្លាឈ្វេង ជាមួយឆ្នេរខ្សាច់ពណ័សភ្លឺដូចគ្រាប់ពេជ្រ និងព្រះអាទិត្យដែលបញ្ចេញកំដៅអុនៗពិតជាឋានសួគ៍លោកកីយមែន។ ចំនែកឯវិច្ឆ័យក៏ចង់ចុះទៅតាមអំណត់តែក៏ត្រូវសានទាញដៃ
“ប្រញាប់ទៅណា! មិនចង់មើលអាមួយនេះទេអី”សានទាញទូរស័ព្ទបង្ហាញពីរូបដែលអំណត់និងគេដេកយ៉ាងល្អូកល្អើន
“នេះ……នេះកើតពីពេលណា”វិច្ឆ័យកញ្ឆក់ទូរស័ព្ទពីសានដោយមុខក្រហម
“អីក៏ម៉េសៗ នេះឯងជំពាក់យើងមួយរឿងហើយ”សាននិយាយ
“អរគុណហើយអាពួកម៉ាក”វិច្ឆ័យនិយាយដោយសប្បាយចិត្តជាខ្លាំង
………………
ក្រោយពីរៀបចំរបស់របរដាក់ក្នុងបន្ទប់រួចរាល់ហើយសិស្សទាំងអស់ក៏នាំគ្នាផ្លាស់សំលៀកបំពាក់សំរាប់លេងទឹក។ ដែលអំណត់និងវិច្ឆ័យត្រូវនៅបន្ទប់ជាមួយគ្នាព្រោះពីរនាក់នេះដេកក្នុងឡានរហូតគេចែកបន្ទប់អស់នៅសល់តែពីរនាក់ ចំនែកឯវិច្ឆ័យសប្បាយចិត្តស្ទើរស្លាប់រហូតដេកញញឹមក្នុងបន្ទប់ស្នាក់
“នេះឆ័យនៅមិនទាន់ទៅទៀត”អំណត់សួរ
“ខ្ញុំនៅចាំអំណត់”អំណត់ក៏ចូលទៅផ្លាស់សំលៀកបំពាក់ក្នុងបន្ទប់ទឹក ចំនែកឯវិច្ឆ័យក៏កំពុងស្រមៃមើលរូបរាងអំណត់ពេលដែលស្រាតគួរអោយចង់ថ្នាក់ថ្នមយ៉ាងណា
មួយសន្ទុះក្រោយមកអំណត់ក៏ងូតទឹកនឹងរៀបចំខ្លួនរួចរាល់
“នេះគេទៅជួបជុំគ្នានៅឯណា”អំណត់សួរវិច្ឆ័យដោយកំពុងញីសក់ខ្លួនឯងនិងកន្សែង
“មិនបាច់ទៅតាមពួកគេទេ ចាំខ្ញុំនាំឯងទៅលេងកន្លែងមួយធានាថាស្អាតបំផុត”វិច្ឆ័យនិយាយដោយទាញអំណត់ចេញពីបន្ទប់
“នេះបងឆ័យនិងនាយអំណត់ទេតើ ពួកគេទៅណាមើលទៅពីរនាក់នេះដូចជាប្លែកៗ”យ៉ាដានិយាយពេលឃើញវិច្ឆ័យអូសដៃអំណត់ចេញទៅ
…………
“ពិតជាស្អាតមែនឆ័យ មិននឹកស្មានសោះថាផ្កាថ្មប្រទេសខ្មែរស្អាតមិនចាញ់ ផ្កាថ្មបរទេសដែលខ្ញុំឃើញតាមទូរទស្សន៍ទេ”អំណត់លាន់មាត់ ពេលនេះវិច្ឆ័យនិងអំណត់កំពុងជិះទូកមកមើលផ្កាថ្ម ដោយទឹកថ្លាឈ្វង់ធ្វើអោយពួកគេអាចមើលឃើញយ៉ាងច្បាស់
“អំណត់ចេះហែលទឹកមែនទេ”វិច្ឆ័យសួរទៅកាន់អំណត់
“បាទ!ចេះគ្រាន់បើដែល”អំណត់ឆ្លើយ
“អញ្ជឹងតោះជ្រមុជទឹកទៅមើលផ្កាថ្ម និងត្រី ហើយចង់ថតរូបក្នុងសមុទ្រទេ”វិច្ឆ័យនិយាយដោយលើកកាម៉េរ៉ាដែលអាចថតក្នុងទឹកបានឡើងមក នេះសុទ្ធតែវិច្ឆ័យគិតនិងរៀបចំរួចជាស្រេច
“ពិតមែនទេឆ័យ ខ្ញុំចង់ខ្លាំងណាស់”អំណត់និយាយដោយសប្បាយចិត្តខ្លាំង
ពួកគេក៏ប្តូរសំលៀកបំពាក់ជ្រមុជទឹកនិងបំពង់អុកស៊ីសែន រួចក៏ជ្រមុជចូលក្នុងសមុទ្រ។ ផ្កាថ្មនិងត្រីប្លែកៗបានបញ្ចេញសម្រស់ទាក់ទាញកំលោះទាំងពីរអោយឈ្លក់វង្វេង។ ស្នាមញញឹមនិងភាពសប្បាយចិត្តបានចូលមកកាន់ពួកគេ ប្រៀបដូចជាផ្ទាំងរលកដែលកំពុងបោកបក់មកកាន់ច្រាំង។ ក្រោយពីសប្បាយនិងការមើលផ្កាថ្មរួចរាល់ពួកគេទាំងពីរក៏មកកាន់ឆ្នេរខ្សាច់របស់កោះដែលមិត្តភក្តិគ្រប់គ្នាកំពុងលេងល្បែងកំសាន្ត
“នេះពួកឯងទាំងពីរនាក់ទៅណាបានស្មានេះទៅហើយទើបមកដល់”សានសួរពេលឃើញអំណត់និងវិច្ឆ័យមកអង្គុយជិតខ្លួន
“ពួកយើងនាំគ្នាទៅផ្កាថ្មនៅក្នុងសមុទ្រ សប្បាយខ្លាំងណាស់ តែឆ័យម៉េចក៏មិនហៅសានទៅផង”អំណត់សួរ
“មិនបាច់ហៅទេព្រោះខ្ញុំជាមនុស្សរំខាន”សាននិយាយដឺ
“ កុំទៅស្តាប់វាអី”វិច្ឆ័យបង្វែរទិសដៅ
“ល្បែងនេះតំរូវអោយសិស្សទាំងអស់ចែកជា៤ក្រុម ហើយឈរតំរង់ជួរគ្នា ដោយសមាជិកម្នាក់រត់ទៅយកបាល់ដែលអណ្តែតលើសមុទ្រនៅត្រង់នោះ រួចរត់មកយកបាល់មកដាក់កន្ត្រកនេះ ហើយសមាជិកបន្តក៏រត់ទៅបន្ត រួចក៏ធ្វើបែបនេះរហូតដល់អស់បាល់ ក្រុមណាបានបាល់ច្រើនជាងគេជាអ្នកឈ្នះ ម្នាក់ៗចូលតាមជួរ”លោកគ្រូកីឡារៀបរាប់ពីល្បែងបន្តដែលត្រូវលេង
“អំណត់លេងកើតទេ”វិច្ឆ័យសួរ
“លេងកើត លេងនៅទឹករាក់ទេតើមិនអីទេ”អំណត់ក៏ឆ្លើយដោយញញឹម
ក្រុមនិមួយៗក៏ស្ទុះស្ទាទៅចាប់បាល់ ដើម្បីរកពិន្ទុអោយក្រុម រួចក៏ដល់វេនអំណត់។ អំណត់ក៏រត់យ៉ាងលឿនសំដៅទៅសមុទ្រ ពេលតែជិតដល់កន្លែងយកបាល់អំណត់ក៏បានអារម្មណ៍ថាមិនស្រួល
“នេះខ្ញុំដូចជារមួលក្រពើ”អំណត់លាន់មាត់ ដោយសារអំបាញ់មិញហែលទឹកខ្លាំងពេកពេលជ្រមុជចូលបាទសមុទ្រមើលផ្កាថ្ម
“អាសាន!មើលទៅអំណត់ដូចមិនស្រួលសោះ”វិច្ឆ័យលាន់មាត់ពេលមើលទៅកាយវិការប្លែក
“ជួយផងៗ!!! ខ្ញុំរមួលក្រពើហើយ”អំណត់ស្រែក គេឈ្លក់ទឹកយ៉ាងច្រើនហើយក៏លិចបាត់ចូលក្នុងសមុទ្រ
“អំណត់ៗៗ!!!!”វិច្ឆ័យរត់យ៉ាងលឿនរួចលោតចូលសមុទ្រ
រួចអ្នកទាំងពីរក៏បាត់ទៅក្នុងសមុទ្រ មនុស្សគ្រប់គ្នានាំគ្នាឈរមើលដោយក្តីបារម្ភ ព្រោះពួកគេទាំងពីរបានបាត់ទៅយូរណាស់ហើយនៅមិនទាន់ឃើញពួកគេទៀត
“អាឆ័យៗ នេះយើងគ្មានចៅឯណាទៅសងតាយាយឯងទេណា”សានស្រែកដោយភ័យជាខ្លាំង គេបំរុងចូលទៅសមុទ្រទៅរកឆ័យនិងអំណត់ដែល តែវិច្ឆ័យក៏លេចឡើងដោយមានអំណត់នៅក្នុងដៃ វិច្ឆ័យក៏ប្រញាប់បីអំណត់មកលើគោក
“អាឆ័យឯងមិនអីទេអី”សានសួរ
“មិនអីទេ! តែអំណត់”វិច្ឆ័យមើលទៅអំណត់ដោយក្តីបារម្ហព្រោះអំណត់សន្លប់មិនដឹងខ្លួនទេ”ចេញខ្លះទៅអំណត់គ្មានខ្យល់ដកដង្ហើមទេ”វិច្ឆ័យស្រែកអោយសិស្សៗដែលមិនអាចជួយអីក្រៅពីចោមរោមមើល”អំណត់ឯងមិនអីទេណា”វិច្ឆ័យនិយាយដោយចាប់ផ្តើមធ្វើចលនាសង្រ្គោះបឋម តែនៅតែគ្មានប្រសិទ្ធភាព គេក៏សំរេចចិត្តបញ្ចូលខ្យល់តាមមាត់ (អំណត់!អូនមិនអាចកើតអីទេណា បើមិនដូច្នេះទេបងនឹងបន្ទោសខ្លួនឯងមួយជីវិត)ជាអ្វីដែលវិច្ឆ័យគិតក្នុងចិត្ត
“ខ……ខេះៗៗៗ”អំណត់បានខ្ជាក់ទឹកពីមាត់
“អំណត់”វិច្ឆ័យសប្បាយចិត្តជាខ្លាំងក៏យកអំណត់មកអោបនឹង ដើមទ្រូង
“អាឆ័យចង់ទៅណានឹង”សានសួរ
“យើងយកអំណត់ទៅបន្ទប់សំរាក”វិច្ឆ័យនិយាយដោយបីអំណត់ដើរចេញទៅ ម្នាក់ៗមានអារម្មណ៍ថាវិច្ឆ័យដូចជាមានស្អីប្លែកៗជាមួយអំណត់ដែលពួកគេមិនច្បាស់ក្នុងចិត្ត
…………………
“នេះខ្ញុំនៅទីណានឹង”អំណត់និយាយពេលដឹងខ្លួនព្រោះមានអារម្មណ៍ថាឈឺក្បាលតិចៗ
“អំណត់!ដឹងខ្លួនហើយមែនទេ”វិច្ឆ័យដើរមកដោយកាន់ចានបបរ ពេលឃើញអំណត់ភ្ញាក់ក៏ស្ទុះមកគ្រាអំណត់
“ខ្ញុំចាំថាខ្ញុំរមួលក្រពើពេលហែលទឹកទៅយកបាល់”អំណត់និយាយដោយព្យាយាមរកនឹករឿងដែលបានកើតឡើង
“ត្រូវហើយខ្ញុំទៅស្រង់ឯងពីទឹកនិងយកឯងមកទីនេះ”វិច្ឆ័យនិយាយដោយយកបបរមកផ្លុំអោយត្រជាក់
“ហើយខោអាវនេះ”អំណត់និយាយព្រោះខោអាវគេបានប្តូរ
“ខ្ញុំផ្លាស់អោយឯងព្រោះមិនអាចអោយឯងដេកទាំងខោអាវទទឹកបានទេ”មិនត្រឹមតែខោអាវនិងខោក្នុងទេ វិច្ឆ័យនៅជូតខ្លួនអោយអំណត់ពេញទាំងខ្លួនទៀតផង អំណត់មិនដឹងថាវិច្ឆ័យ ក្តៅខ្លួនប៉ុណ្ណាទេជាមួយនឹងរាងកាយអាក្រាតរបស់អំណត់
“អរគុណហើយណាឆ័យ”អំណត់និយាយដោយអៀនៗ ព្រោះវិច្ឆ័យបានឃើញរាងកាយរបស់ខ្លួន
“កុំប្រឹងនិយាយអីញ៉ាំបបរទៅទាន់នៅក្តៅ ចាំខ្ញុំបញ្ចុក”វិច្ឆ័យនិយាយដោយដួសបបរមកផ្លុំ
“ខ្ញុំញ៉ាំខ្លួនឯងបាន”អំណត់និយាយដោយលូកដៃទៅយកចានបបរ
“ខ្លួនឈឺអោយដឹងខ្លួនឈឺទៅ កុំមកធ្វើខ្លាំងអង្គុយញ៉ាំអោយស្ងៀមៗទៅ”វិច្ឆ័យថាអោយ អំណត់ក៏ស្ងៀមៗតាម។ មិនដឹងថាមានក្តីសុខប៉ុណ្ណាទេដែលអាចមើលថែរមនុស្សដែលខ្លួនស្រលាញ់នោះ។
…………………
“សាន!”អំណត់ហៅសានដែលអង្គុយញ៉ាំអាហារពេលយប់ជាមួយមិត្តភក្តិ
“ជាហើយមែនទេ”សានសួរ
“បាទ!ធូរច្រើនហើយ អរគុណ”អំណត់ឆ្លើយដោយញញឹម
“ប្រហែលមកពីមានអ្នកមើលថែរដិតដល់ហើយមើលទៅ”សាននិយាយដឺ
“នឹងហើយកំពុងចង់សួរ មានឃើញឆ័យទេរកមិនឃើញសោះ”អំណត់ប្តូរប្រធានបទមុនពេលត្រូវមុខក្រហមជាងនេះទៀត
“ក្រែងនៅជាមួយអំណត់អី”សាននិយាយដោយឆ្ងល់
“អត់ទេ ក្បាលល្ងាចខ្ញុំញ៉ាំបបរហើយក៏ដេកពេលភ្ញាក់ឡើងក៏មិនឃើញគេមិនដឹងថាទៅណាទេ”អំណត់និយាយ
“ខ្ញុំក៏មិនដឹងដែល សាករកមើលម្តុំៗនេះទៅមើលក្រែងបានឃើញព្រោះក៏មិនឃើញដូចគ្នា”សាននិយាយ
“អញ្ជឹងខ្ញុំទៅសិនហើយ”អំណត់និយាយរួចក៏ដើររកវិច្ឆ័យបន្ត
………
“នេះទើបមកពីណាហ្នឹង”វិច្ឆ័យនិយាយពេលអំណត់មកដល់បន្ទប់វិញ
“នេះមកដល់បន្ទប់វិញតាំងពីពេលណាហ្នឹងខំដើររកសឹងស្លាប់”អំណត់និយាយដោយហួសចិត្តព្រោះដើររកមួយថ្ងៃហើយបែបជាមកនៅក្នុងបន្ទប់ស្នាក់ទៅវិញ
“តោះខ្ញុំនាំឯងទៅកន្លែងមួយ”វិច្ឆ័យនិយាយដោយអូសដៃអំណត់ចេញពីបន្ទប់
“ទៅណា”អំណត់សួរដោយឆ្ងល់
“ទៅដល់នឹងដឹងហើយ តែដំបូងត្រូវបិទភ្នែក”វិច្ឆ័យនិយាយដោយយកដៃបិទភ្នែកអំណត់រួចក៏នាំអំណត់ទៅកាន់កន្លែងដែលចង់នាំអំណត់ទៅ
……………………
“អាចបើកភ្នែកបានរឺនៅឆ័យ”អំណត់សួរពេលវិច្ឆ័យឈប់នៅមួយកន្លែង
“ដល់ហើយ”វិច្ឆ័យនិយាយដោយបើកភ្នែកអំណត់
“នេះ ស្អាតខ្លាំងណាស់”អំណត់ស្ទើរតែមិនជឿនឹងភ្នែកខ្លួនឯង នៅចំពោះមុខគេជាដើមឈើមួយមានចង់ចង់ដោយថង់តូចៗជាច្រើន ហើយក្នុងថង់នោះសុទ្ធតែអំពិលពែក ចំនែកក្រោមដើមឈើមានតុនិងកៅពណ័សដែលនៅជុំវិញតុមានដាំផ្កាកុលាបពណ៏ក្រហម និងទៀនតូចៗជាមួយបទចំរៀង “ឯណាទៅឋានសួគ័” នេះពិតជារូបភាពក្នុងឋានសួគ័មែន
“នេះ………”អំណត់មិនដឹងត្រូវនិយាយអ្វី
“សំរាប់អំណត់! តោះចូលទៅញ៉ាំអាហារទៅទំនងបែបត្រជាក់ហើយ”វិច្ឆ័យនិយាយនិយាយដោយដឹកដៃអំណត់ចូលទៅអង្គុយដោយវិច្ឆ័យទាញកៅអីនិងចាក់ស្រាក្រហមអោយអំណត់បែបសុភាពបុរស
ក្រោយញ៉ាំអាហារហើយ ដោយអំណត់អៀនឡើងរឹងខ្លួនទៅហើយ គេកំពុងគិតដោយភ័យថាវិច្ឆ័យធ្វើបែបនេះមានន័យយ៉ាងណា
“អំណត់អាចឡើងរាំជាមួយខ្ញុំមួយបទបានទេ”វិច្ឆ័យនិយាយដោយហុចដៃសុំអំណត់រាំ
“ខ្ញុំ”អំណត់សួរដោយឆ្ងល់ ចំនែកឯវិច្ឆ័យក៏ចាប់ដៃអំណត់ឡើងរាំ
“ខ្ញុំមិនចេះរាំទេ”អំណត់និយាយដោយអៀនៗ
“ចាំខ្ញុំបង្រៀន ដាក់ដៃបែបនេះ”វិច្ឆ័យនិយាយដោយដាក់ដៃអំណត់លើស្មាខ្លួនឯង ឯខ្លួនក៏យកដៃកាន់ចង្កេះអំណត់។ អំណត់មានអារម្មណ៍ថាអៀនណាស់ក៏ងាកមុខចិត្ត
“អំណត់ងាកមុខចេញធ្វើអី”វិច្ឆ័យសួរដោយញញឹមព្រោះគេដឹងថាអំណត់កំពុងអៀន
“គ្មានអីទេ”អំណត់ក៏ងាកត្រលប់មកវិញ ចំនែកឯវិច្ឆ័យក៏ញញឹមយ៉ាងមានស្នេហ៍
វិច្ឆ័យក៏យកដៃលូកយករបស់ម្យ៉ាងពីហោប៉ៅ រួចគេក៏លុតជង្គង់
“អំណត់ធ្វើជាសង្សាររបស់ខ្ញុំណា”វិច្ឆ័យនិយាយដោយលុតជង្គង់និងកាន់ដៃអំណត់
“ខ………ខ្ញុំ”អំណត់និយាយមិនដឹងគួរធ្វើយើងណា
“ខ្ញុំពិតជាស្រលាញ់អំណត់ខ្លាំង គឺតាំងពីថ្ងៃទីមួយដែលខ្ញុំបានជួបអំណត់ អំណត់បានចូលមកនៅបេះដូងខ្ញុំ បានធ្វើអោយខ្ញុំមានសេក្តីសុខខ្លាំងណាស់ ខ្ញុំក៏មើលដឹងថាអំណត់ក៏មានអារម្មណ៍ល្អដូចខ្ញុំដែលមែនទេ!”វិច្ឆ័យនិយាយដោយទន់ភ្លន់”នេះជាវត្ថុតំណាងសេក្តីស្នេហារបស់ខ្ញុំដែលមានចំពោះអំណត់”វិច្ឆ័យនិយាយដោយលើខ្សៃកពេជ្រមានបន្តោងបេះដូងឡើងមក ពេលឃើញខ្សែរកនេះធ្វើអោយអំណត់នឹកដល់មនុស្សម្នាក់
“អោយខ្ញុំសូមទោសណាឆ័យ”អំណត់និយាយដោយទំលាក់ទឹកមុខ ចំលើយរបស់អំណត់ស្ទើធ្វើអោយវិច្ឆ័យឆ្កួត
“ហេតុអី”វិច្ឆ័យសួរ ចំនែកឯអំណត់មិនឆ្លើយ”មកពីម្ចាស់ខ្សែរកនោះមែនទេ”វិច្ឆ័យនិយាយដោយចង្អុលទៅខ្សែរកដែលអំណត់ពាក់ជាប់ក ជាខ្សែរកដែលសាន់បានអោយមកអំណត់”ខ្ញុំមើលដឹងណាថាម្នាក់នោះសំខាន់សំរាប់អំណត់ ព្រោះរាល់ពេលដែលអំណត់កាន់វាអំណត់តែងញញឹមដោយមានសេក្តីសុខ តែគេមិននៅទីនេះទៀតទេអំណត់មិនអាចបើកចិត្តទទួលខ្ញុំបានទេមែនទេ រឺខ្ញុំមិនល្អស្មើគេ អំណត់អាចប្រាប់ខ្ញុំបានខ្ញុំនឹងកែ”វិច្ឆ័យនិយាយដោយកាន់ដៃអំណត់
“មិនមែនទេ!ឆ័យល្អខ្លាំងណាស់ តែគេពិតជាសំខាន់ណាស់នៅក្នុងចិត្តខ្ញុំ ទោះជាគេចាកចេញទៅក៏ខ្ញុំនៅតែរស់ជាមួយនឹងក្តីស្រលាញ់របស់គេដែល”អំណត់និយាយដោយកាន់ខ្សែរកជាប់ក្នុងដៃ
ចំនែកឯវិច្ឆ័យក៏បែរខ្នង ព្រោះពេលនេះភ្នែកគេកំពុងក្រហមហើយគេមិនចង់អោយអំណត់ឃើញភាពទន់ខ្សោយរបស់គេទេ ពាក្យដែលអំណត់និយាយថា”ទោះជាគេចាកចេញទៅក៏ខ្ញុំនៅតែរស់ជាមួយនឹងក្តីស្រលាញ់របស់គេដែល” នេះវិច្ឆ័យមានអារម្មណ៍ថាឈឺខ្លាំងណាស់ ដូចជាអំណត់យកញញួរមកដំចំដើមទ្រូងរបស់គេ គ្រឿងក្នុងជាពិសេសបេះដូងរបស់វិច្ឆ័យបានខ្ទិចខ្ទាំទៅហើយ សេក្តីឈឺចាប់ដែលប្រាប់មិនត្រូវមួយនេះពិតជាធ្វើអោយមនុស្សរឹងមាំយ៉ាងណាទ្រាំស្រក់ទឹកភ្នែកមិនបានដែល។
“អំណត់ត្រលប់ទៅបន្ទប់វិញទៅ នៅទីនេះត្រជាក់ណាស់ប្រយ័ត្នផ្តាសសាយ”វិច្ឆ័យនិយាយដោយសំលេងញ័រ
“វិច្ឆ័យ”អំណត់និយាយតិចៗព្រោះគេដឹងថាគេបានវាយប្រហារចិត្តវិច្ឆ័យ
“ប្រាប់អោយទៅក៏ទៅណា ខ្ញុំមិនអីទេ”វិច្ឆ័យនិយាយតិចៗ
អំណត់ដឹងថាមិនអាចធ្វើអ្វីបានគេក៏ដើរចេញទៅ
“អំណត់ម៉េចក៏អូនចិត្តដាច់ម៉្លេះ ហេតុអីអូនមិនសំលាប់បងទៅប្រហែលជាវាមិនឈឺចាប់ដូចសេក្តីឈឺចាប់ឥលូវនេះទេ ហេតុអីគេម្នាក់នោះសំខាន់សំរាប់អូនយ៉ាងនេះ រឺក្រៅពីគេបេះដូងអូនមិនស្គាល់អ្នកណាផ្សេងទេ”វិច្ឆ័យនិយាយដោយមើលទៅទឹករលកដែលបក់បោកមកខ្ទប់ច្រាំង ដូចគេភាពឈឺចាប់ដែលមានក្នុងបេះដូងរបស់គេ។
…………………
“នេះឆ័យទៅណាម៉ោង១យប់ហើយនៅមិនទាន់ត្រលប់មកវិញទេ”អំណត់អង្គុយចាំវិច្ឆ័យដោយក្តីបារម្ហ ស្រាប់តែមានសំលេងបែកទ្វារយ៉ាងខ្លាំងនិងលេចរូបរាងដែលទន់ទ្រេតដោយសុរា
“នេះឆ័យទើបមកពីណា”អំណត់សួរដោយស្ទុះទៅគ្រាវិច្ឆ័យ
“កុំមកប៉ះខ្ញុំ កុំមកធ្វើល្អដាក់ខ្ញុំ ខ្ញុំគ្មានតំលៃអ្វីអោយអំណត់រវល់
ជាមួយទេ”វិច្ឆ័យនិយាយដោយស្រវឹងនឹងច្រានអំណត់ចេញពីគេ
“ឆ័យ!កុំបែបនេះណា”អំណត់និយាយដោយស្ទុះទៅគ្រាវិច្ឆ័យ ម្តងទៀត ដោយមិនប្រយ័ត្នខ្សែរករបស់អំណត់ក៏ជ្រុះទៅលើឥដ្ឋ អំណត់ក៏ប្រញាប់ម្នីម្នារើសខ្សែរក ឯវិច្ឆ័យក៏កញ្ឆក់ខ្សែរកនោះពីដៃរបស់អំណត់
“មកពីអាមួយហ្នឹងមែនទេដែល ធ្វើអោយអំណត់ស្រលាញ់ខ្ញុំមិនបាន”វិច្ឆ័យនិយាយដោយកាន់ខ្សែកជាប់ដៃ
“ឆ័យអោយខ្សែរកមកខ្ញុំវិញមក”អំណត់លូកដៃទៅយកខ្សែកពីដៃឆ័យតែត្រូវឆ័យគ្រវៀសចេញ
“បើមកពីវាខ្ញុំត្រូវតែបំផ្លាញវា”វិច្ឆ័យនិយាយ
“អោយខ្ញុំវិញមកឆ័យ”អំណត់ស្ទុះទៅកញ្ឆក់ខ្សែរកពីដៃឆ័យតែឆ័យមិនព្រម
“ស្រលាញ់វាណាស់មែនទេ “វិច្ឆ័យមានបំណងទាញខ្សែកនោះអោយដាច់ជាពីរ
“ឈប់ទៅ”អំណត់ទះឆ័យមួយកំផ្លៀង”ឯងឆ្កួតហើយឆ័យ”អំណត់គ្រហកដាក់ឆ័យដោយទាញខ្សែរកពីដៃឆ័យ
“ដើម្បីវាអំណត់ទះកំផ្លៀងខ្ញុំ”វិច្ឆ័យនិយាយដោយយកដៃកាន់មុខខ្លួន”បាន!ខ្ញុំនឹងមិនព្រមអោយអំណត់ទៅអ្នកណាទេ អំណត់ត្រូវតែជារបស់ខ្ញុំតែម្នាក់គត់”វិច្ឆ័យនិយាយដោយអត់វិញ្ញាណរួចដើរមកជិតអំណត់
“ឆ័យចង់ធ្វើអីខ្ញុំ”អំណត់និយាយដោយសំលេងញ័រគេពិតជាខ្លាចកែវភ្នែករបស់ឆ័យពេលនេះណាស់
“អំណត់ត្រូវតែក្លាយជារបស់ខ្ញុំតែម្នាក់”ពេលនេះសេក្តីស្រលាញ់ សេក្តីប្រច័ណ្ឌ សេក្តីច្រនែន បានហ៊ុំមព័ន្ធវិច្ឆ័យគេបានបាត់បង់ស្មារតីអស់ទៅហើយ ។ វិច្ឆ័យក៏ស្ទុះចាប់ផ្តួលអំណត់ទៅលើពូក
“លែងខ្ញុំៗៗ ទៅឆ័យ”អំណត់ព្យាយាមរើ តែគ្មានបានផលទេខ្លួនរបស់គេត្រូវខ្លួនវិច្ឆ័យសង្កត់ជាប់ វិច្ឆ័យក៏យកដៃម្ខាងទៅចាន់ដៃទាំងពីររបស់អំណត់ឡើងលើ រួចគេយកមាត់របស់គេទៅបឺតជញ្ជក់មាត់អំណត់ដោយកំរោល អណ្តាតរបស់គេចាប់ផ្តើមចូលទៅរុករើមាត់របស់អំណត់ ចំនែកឯដៃម្ខាងទេរបស់គេចាប់ហែកអាវអំណត់ អំណត់ទ្រាំមិនបានក៏ខាំមាត់វិច្ឆ័យ
“នេះស្អប់ខ្ញុំដល់ថ្នាក់នេះផងរឺ បើជាអាមួយនោះអំណត់មិនធ្វើបែបនេះទេមែនទេ តែផុតពីយប់នេះទៅអំណត់នឹងក្លាយជារបស់ខ្ញុំជារៀងរហូត”វិច្ឆ័យនិយាយដោយសើចគួរអោយខ្លាចបំផុត ទឺកភ្នែកអំណត់ចាប់ផ្តើមហូរតែវាប្រៀបដូចសាំងសំរាប់បន្ថែមភ្លើងអោយភ្លើងតណ្ហារបស់វិច្ឆ័យឆាបឆេះឡើង ។ វិច្ឆ័យក៏ចាប់បឺតមាត់អំណត់ម្តងទៀតតែលើកនេះអារម្មណ៍របស់វិច្ឆ័យរឹតតែពុះកញ្ជ្រោលជាងមុនទៅទៀតគេយកដៃម្ខាងមកចាប់ចុងដោះរបស់អំណត់ លេងបានមួយសន្ទុះដៃរបស់គេក៏បង្អូសដល់ក្បាលពោះរហូតលូកចូលលោកលេងអាអូនតូចរបស់អំណត់
“វិច្ឆ័យលេងខ្ញុំ កុំធ្វើបែបនេះអី! អ……អា អាស………”សំលេងថ្ងួចថ្ងូររបស់អំណត់បានធ្វើអោយវិច្ឆ័យរឹតតែបានចិត្ត
រួចកវិច្ឆ័យកប្រើអណ្តាតមកលិតស្លឹកត្រចៀកអំណត់ ធ្វើអោយអំណត់ស្រើបស្រាលខ្លាំងណាស់ វិច្ឆ័យក៏បង្អូសអណ្តាតមកដល់ករួចក៏ធ្លាក់មកដល់ដោះអំណត់ ។ ពណ័ស៊ីជម្ពូរបស់ចុងដោះអំណត់ធ្វើអោយវិច្ឆ័យមានអារម្មណ៍ជាខ្លាំង វិច្ឆ័យយកអណ្តាតរបស់គេមកលិតនឹងលេងចុងដោះរបស់អំណត់
“កុំឆ័យៗ……”អំណត់នៅតែស្រែកតែវាគ្មានបានផលចំពោះវិច្ឆ័យ
វិច្ឆ័យក៏ចាប់ផ្តើមលិតក្បាលពោះអំណត់ រួចក៏ស្រាតខោអំណត់ចេញរួចក៏ហែកជើងអំណត់ រួចយកអណ្តាតមកលិតត្រង់រន្ធគូជអំណត់វាធ្វើអោយអំណត់ស្រាបស្រើលដូចឡើងឋានសួគ៍ គូជពណ័ស៊ីជម្ពូដែលបញ្ជាក់ថាមនុស្សម្នាក់នេះមិនធ្លាប់ពីមុនមករឹតតែធ្វើអោយវិច្ឆ័យពេញចិត្ត រួចគេក៏ចាប់អំណត់ដេកផ្កាប់
“ឆ័យចង់ធ្វើអី កុំអីណាៗ”អំណត់ស្រែកអង្វររឹតតែធ្វើអោយវិច្ឆ័យពេញចិត្ត
គេក៏យកលិង្គរបស់គេដែលមើលទៅធំមិនធម្មតាព្រោះគេជាកូនកាត់ មកត្រដុសត្រង់រន្ធគូជអំណត់តិចៗ តែអំណត់អាចដឹងពីអារម្មណ៍ឈឺបាន គេក៏ចាប់ផ្តើមសូកចូលតិចៗ
“អូយ…………!!!!ឈឺណាស់ វិច្ឆ័យឈឺណាស់”ទឹកភ្នែកបានហូរស្រក់មកឥតឈប់ព្រោះតែសេក្តីឈឺចាប់ ចំលែកឈាមពណ័ក្រហមក៏ហូរមកតាមរន្ធគូជអំណត់ វិច្ឆ័យក៏ផ្អាកសកម្មភាពសិនដោយទុកអោយនាគរាជារបស់គេសំងំក្នុងរូង
“ទ្រាំទៅអូន តិចទៀតលែងឈឺហើយ”វិច្ឆ័យចាប់ថើបខ្នងអំណត់ រួចក៏បន្តចលនាតិចៗ
“អួយៗៗៗ!!!! អ……អា…………អាស”សំលេងថ្ងួចថ្ងូររបស់អំណត់បានបន្លឺឡើងជា រឿយៗរហូតដល់សម្មភាពចាប់ដោយនាគរាជព្រួសទឹកពេញល្អាង។
……………………………
ស្អែកព្រឹកដ៏ស្រស់ស្រាយតែអំណត់បែរជាដេកផ្កាប់ដោយទឹកមុខគ្មានអារម្មណ៍គេមិនហ៊ានកំរើកទេព្រោះវាឈឺ។ ចំនែកវិច្ឆ័យបើកភ្នែកមើលអំណត់ដោយញញឹម ព្រោះយប់មិញបន្ទាប់ពីមានសេក្តីសុខជាមួយគ្នារួចមក វិច្ឆ័យក៏ដេកអោបអំណត់ទល់ភ្លឺ
“អរុណសួស្តីអូនសំលាញ់”វិច្ឆ័យនិយាយដោយអោបអំណត់ តែអំណត់មិននិយាយស្តីហើយធ្វើទឹកមុខគ្មានអារម្មណ៍
“នេះខឹងបងមែនទេ”វិច្ឆ័យនិយាយដោយងើបអង្គុយមកអោយអំណត់ តែនៅតែគ្មានប្រតិកម្ម
“អំណត់កុំបំភ័យបងណា និយាយមួយម៉ាត់មកអូន”អំណត់មិនខ្វល់រួចក៏បែរមុខចេញ
“ព្រោះបងស្រលាញ់អូនពេកបានជាបងធ្វើបែបនេះ បងសន្យាថាស្រលាញ់តែអូនម្នាក់ទេ បងនឹងធ្វើជាសង្សារល្អបំផុត”វិច្ឆ័យព្យាយាមលួងអំណត់
“មិននឹកស្មានថាឆ័យជាមនុស្សបែបនេះសោះ ខ្ញុំមើលមនុស្សខុសហើយ”អំណត់និយាយតែប៉ុណ្ណោះក៏បិទភ្នែកសំងំដោយមិននិយាយអ្វីជាមួយវិច្ឆ័យទៀតទោះបីឆ័យព្យាយាមលួងយ៉ាងណាក៏ដោយ។ ឆ័យចាប់ផ្តើមខឹងខ្លួនឯងដែលធ្វើរឿងនោះចំពោះអំណត់។
No comments:
Post a Comment